Η Τουρκία επιμένει : Tα κατοχικά δεδομένα «παράγωγο δίκαιο» και βάση της συμφωνίας για λύση

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Η επωδός του άλλοθι

Του Κώστα Βενιζέλου

ΜΟΝΙΜΗ απαντητική επωδός στην κριτική που ασκείται για τη διαχείριση του Κυπριακού είναι πως «καλά αυτοί τι εισηγούνται; γιατί δεν λένε τι θέλουν;» Δηλαδή, εάν οι διαφωνούντες δεν έχουν διατυπώσει εναλλακτική πορεία, θα πρέπει να επιμένουν οι διαχειριστές του Κυπριακού σε μια πολιτική που αποδείχθηκε αδιέξοδη και επικίνδυνη; Δοκιμάσθηκε από το 2008 η «πολιτική της λύσης», με πολλές ώρες συζητήσεων, τριψήφιο αριθμό συναντήσεων. Ύστερα από όλα αυτά πού βρισκόμαστε; Δοκιμάσθηκε η ιδιότυπη διαπραγματευτική μέθοδος των, άνευ ανταλλάγματος, γενναιόδωρων προσφορών, οι οποίες, αναπόφευκτα, θεωρήθηκαν «κεκτημένα της διαδικασίας» και ελήφθησαν ως προίκα από την τουρκική πλευρά, η οποία επιμένει οι συζητήσεις να μην επηρεάζουν τα αποτελέσματα της εισβολής και κατοχής. Να αποτελέσουν, δηλαδή, τα κατοχικά δεδομένα «παράγωγο δίκαιο» και βάση της συμφωνίας για λύση.

Μια πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και η πολιτική που υιοθετήθηκε από το 2008 κρίθηκε και κρίνεται. Ασφαλώς και για τη μη λύση την ευθύνη έχει η τουρκική πλευρά. Φταίει η Άγκυρα και οι εγκάθετοι της, Ταλάτ και Έρογλου, για το γεγονός ότι δεν έχει προχωρήσει η διαδικασία. Όμως, υπάρχει και η διάσταση των απωλειών σε μια διαδικασία. Η μη λύση και οι ευθύνες της Τουρκίας είναι ένα ζήτημα και η τακτική του «δίνω», «είμαι ευέλικτος», «είμαι καλό παιδί» για να μην θυμώσουν, είναι άλλο και αφορά την ακολουθούμενη πολιτική και πόσο επωφελής αυτή είναι. Κι εδώ υπάρχουν ευθύνες.
Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής, της ίδιας τακτικής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε σκηνικό 2004, με χειρότερους όρους και χειρότερες εκδοχές. Η δογματική προσήλωση σε αδιέξοδες πολιτικές, «γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος», συνιστά αυτοχειρία. Η θεώρηση ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή την γραμμή πλεύσης, αποτελεί άλλοθι για διαιώνιση μιας ατελέσφορης πολιτικής, που ούτε οδηγεί σε συμφωνία, αλλά, ακόμη και σε περίπτωση που θα οδηγούσε σε λύση, δεν θα ήταν εφαρμόσιμη. Την ίδια ώρα, η εμμονή σε αυτή τη γραμμή, είναι αποτέλεσμα αδυναμίας και εν πολλοίς ατολμίας.
Εάν οι διαφωνούντες, κατά την εκδοχή των διαχειριστών «δεν έχουν να προσφέρουν διεξόδους», αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να εμμένουν στη δική τους πολιτική, η οποία εκ του αποτελέσματος φαντάζει αδιέξοδη. Το ζήτημα, βέβαια, περιπλέκεται ενδεχομένως περισσότερο καθώς ο δογματισμός σε ξεπερασμένες τακτικές, ενδέχεται να μην είναι μόνο αποτέλεσμα αδυναμίας, αλλά πολιτικής επιλογής.
Όμως οι πολίτες παρακολουθούν και έχουν κατά κανόνα ορθό αισθητήριο και σοφή διαίσθηση. Και όταν οι κρατούντες και συγκρατούντες, δεν προσφέρουν διεξόδους και όταν δεν διαρρηγνύουν υπάρχοντα αδιέξοδα, τότε αναλαμβάνει ο ίδιος ο λαός να το πράξει. Ευτυχώς η δημοκρατία παρέχει και τις μεθόδους και τα εργαλεία.