Πολιτική της μιας δραχμής

Πολιτικοί με πολιτική της μιας δραχμής
Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΑΝΙΑΤΗ

«Κούρεμα», αναδιάρθρωση, χρεοστάσιο, επιμήκυνση, επιτήρηση, νέα μέτρα, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα... Λέξεις που «σφυρίζουν» καθημερινά στα κεφάλια μας, με τον καθένα να προσπαθεί να βγάλει κάποιο συμπέρασμα για όσα συμβαίνουν.

Την ίδια ώρα εντός κι εκτός συνόρων δηλώσεις επί δηλώσεων δημιουργούν έναν κυκεώνα, με τους πολίτες χαμένους στη μετάφραση. Και όλα δείχνουν ότι θα περάσουμε το πιο καυτό καλοκαίρι παρά τα τερτίπια του (κακού μας του) καιρού.

Μοναδικό υγιές φαινόμενο μέσα σε όλην αυτήν την καταχνιά, η αυθεντικότητα του ξεσπάσματος των «αγανακτισμένων», τους οποίους ήδη επιχειρούν αρκετοί πολιτικοί να προσεταιρισθούν. Αγανάκτηση για την πλειονότητα των πολιτικών και τον τρόπο με τον οποίο εξακολουθούν να (μην) ασκούν πολιτική.

Πολιτικοί με πολιτική... της μιας δραχμής, που δυστυχώς ακόμα και σήμερα, στην πιο δύσκολη φάση για τη χώρα, με τα πάντα να καταρρέουν, την οικονομία να βυθίζεται στην ύφεση και τους πολίτες στη μιζέρια, παραμένουν στα λόγια και αδυνατούν να πράξουν ακόμα και όσα υποτίθεται αποφασίζουν. Και όσο δεν αλλάζει αυτή η νοοτροπία είναι σχεδόν αδύνατο να κάνει στροφή η χώρα και να πειστούν ειδικά οι νέοι ότι υπάρχει μέλλον.


Η κυβέρνηση επί 19 μήνες εξαγγέλλει μέτρα, τα οποία όμως είτε δεν πράττει είτε τελικά παραμένουν κενό γράμμα, καθώς η εφαρμογή τους γίνεται και πάλι μέσω... παρακαμπτηρίων. Τα μοναδικά μέτρα μέχρι σήμερα που έχουν εφαρμοστεί πλήρως είναι όλα όσα αφορούν τα γνωστά, όπως πάντα, θύματα, μισθοσυντήρητους και συνταξιούχους. Οι οποίοι για άλλη μία φορά πλήρωσαν το μάρμαρο και θα το πληρώσουν και πάλι με έμμεσους φόρους, αύξηση του ειδικού τέλους για το πετρέλαιο, αύξηση ΦΠΑ, μείωση αφορολογήτου και πάει λέγοντας. Ούτε η φοροδιαφυγή κτυπήθηκε ούτε η βάση των φορολογουμένων διευρύνθηκε, οι μηχανισμοί εξακολουθούν να αδυνατούν να συγκεντρώσουν τα προβλεπόμενα έσοδα, το έλλειμμα παραμένει, το χρέος διογκώνεται...

Η αξιωματική αντιπολίτευση ταλαντεύεται μεταξύ συναίνεσης και δήθεν αντιμνημονιακής πολιτικής, επιχειρώντας να πατήσει παράλληλα σε δύο βάρκες, και μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς αρκείται στο όχι σε όλα δίχως να προτείνει και λύσεις που να ανοίγουν έστω μια χαραμάδα ελπίδας. Σαφέστατα δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.

Οι πολίτες βάλλονται με εκφοβιστικά διλήμματα περί απομάκρυνσης της χώρας από την ευρωζώνη ή και την Ευρωπαϊκή Ενωση και επιστροφή στη δραχμή. Εφιαλτικό σενάριο που αναμοχλεύεται για να φανεί η ανάγκη συναίνεσης στο μονόδρομο των αποκρατικοποιήσεων, της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, των νέων μέτρων.

Πράγματι τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή μοιάζουν εφιαλτικά. Είναι αναγκαίο να συγχωνευθούν οργανισμοί, να κλείσουν άλλοι που δεν είναι απαραίτητοι ή να αποκρατικοποιηθούν ορισμένοι προβληματικοί ώστε να συμμαζευτούν επιτέλους και οι δαπάνες του Δημοσίου. Αναρωτιέται όμως κανείς όταν σε μια χώρα παραμένει αποδιαρθρωμένη η παραγωγική της μηχανή, η διοίκησή της, στην καλύτερη των περιπτώσεων, υπολειτουργεί, οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί επίσης και η αγοραστική δύναμη των πολιτών ολοένα και μειώνεται, τι θα προκύψει αν πουληθούν και οι ελάχιστες δημόσιες επιχειρήσεις που αποφέρουν κάποια έσοδα.

Τι θα συμβεί αν ύστερα απ' όλα αυτά αποδειχθεί ότι όχι μόνο τα έσοδα που απέφεραν δεν λύνουν μέρος έστω του προβλήματος, αλλά και ότι δίχως πλέον και αυτές τις πηγές εσόδων, η χώρα εξακολουθεί να βυθίζεται στην ύφεση, την ανεργία, τον πληθωρισμό, με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν διαρκώς να μειώνεται και το χρέος -με τα τοκοχρεολύσια να τρέχουν- να διογκώνεται; Ποιος αλήθεια θα είναι τότε ο χειρότερος εφιάλτης;

Και από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να μειώνονται μισθοί, συντάξεις και επιδόματα με πρόσχημα τη συμπίεση των λειτουργικών εξόδων ώστε να μειωθούν οι τιμές σε προϊόντα και υπηρεσίες και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και την ίδια ώρα να αυξάνονται έμμεσοι και άμεσοι φόροι, ειδικά τέλη και ΦΠΑ σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης; Αυτό δεν δημιουργεί νέα αύξηση σε τιμές προϊόντων και υπηρεσιών; Και πώς να μαζέψει περισσότερα έσοδα το κράτος όταν το εισόδημα του Ελληνα διαρκώς συρρικνώνεται;