Ισχυρός δικηγόρος και καθηγητής, ο Χάρης Παμπούκης ήταν ένα από τα – όχι και πολλά - «βαριά χαρτιά» της νέας ομάδας που έφερε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής ο νυν πρωθυπουργός. Επί μεγάλο μέρος της θητείας Παπανδρέου ήταν το ισχυρότερο πρόσωπο μετά τον ίδιο. Ετσι, είχε όλα τα όπλα στα χέρια του: γερός τεχνοκράτης, χωρίς πολιτικά βαρίδια, με μεγάλη εξουσία και ενδιαφέρουσες εμπνεύσεις, όπως ακριβώς το φαστ τρακ. Όμως το αποτέλεσμα; Δυστυχώς ανύπαρκτο. Από εκεί που θα έκανε τη μεγάλη τομή για να ανοίξει το δρόμο στις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα οι οποίες δεν ήρθαν ποτέ, βρέθηκε να παλεύει και να χάνει για το αυτονόητο: να έχει η χώρα έναν αυτοτελή, εξειδικευμένο διοικητικό και πολιτικό οργανισμό με αντικείμενο εκείνο στο οποίο οι Ελληνες κατέχουν την παγκόσμια πρωτοπορία.
Δυστυχώς όμως, όλα αυτά δεν θα έπρεπε ούτε να τον εκπλήσσουν ούτε να τον ενοχλούν. Η απίθανη ιστορία με το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας ξεκινά ήδη από τις μέρες που ο ίδιος ήταν παντοδύναμος στο Μέγαρο Μαξίμου. Γιατί λοιπόν άφησε ως «νούμερο 2» της κυβέρνησης να γίνει εκείνο που τον ενόχλησε μέχρι παραιτήσεως όταν βρέθηκε καθ ύλην αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός; Και – αν όχι μόνο - από τα χέρια του δεν είχαν περάσει άραγε τότε τα σχετικά προεδρικά διατάγματα;
Επίσης, την ίδια εποχή δεν ήταν που η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαντλούσε τη μεταρρυθμιστική ορμή της στη δημόσια διοίκηση σε διάφορες fancy διαφημιστικής εμπνεύσεως αλλαγές ονομάτων υπουργείων που υπόσχονταν πολλά αλλά δεν έκαναν τίποτα; Κλιματικές αλλαγές, ηλεκτρονικές διακυβερνήσεις, διοικητικές μεταρρυθμίσεις, προστασίες του πολίτη και διάφορες άλλες εξυπνάδες, θλιβεροί νεολογισμοί, φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Φούμαρα, που το μόνο που κατάφεραν είναι να βάζουν τα συνεργία να φτιάχνουν νέες ταμπέλες στις εξώπορτες των υπουργείων αλλά που δεν άλλαζαν απολύτως τίποτα…
Δυστυχώς, τέτοιο αποδείχθηκε και το φαστ τρακ, που αν, αντί να το περιφέρουν ως μαιμού σε τσίρκο το είχαν πάρει στα σοβαρά, θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό όπλο για τη χώρα, κατά το πρότυπο του νόμου για τις ξένες επενδύσεις με τον οποίο η πρώτη οκταετία Καραμανλή πέτυχε αδιανόητους, σταθερούς και ανεπανάληπτους ρυθμούς ανάπτυξης μέσα από ξένες επενδύσεις - αλλά, φυσικά, όλα αυτά η «δημοκρατική παράταξη» τα πολέμησε με λύσσα και μάλιστα με καθυστέρηση δύο δεκαετιών…
Οποτε τώρα, τι φαστ τρακ; Επί έναν και πλέον χρόνο μας βομβάρδιζαν με τον Αστακό, το Ελληνικό και τόσα άλλα αντίστοιχα, μέχρι που ένα πρωί όλα έγιναν καπνός, περίπου χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει το γιατί. Αλλά η βαθύτερη εξήγηση υπάρχει: δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κουβέντες και μεγάλα λόγια, αδύναμες μπροστά στο πανίσχυρο «θεσμικό κόμμα» και τα πλοκάμια του, που, τελικά, ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν τα στήριξε όπως έπρεπε και όπως μπορούσε, αλλά τα παρέδωσε αμαχητί.
Ενας ένας λοιπόν, οι άνθρωποι του Γιώργου Παπανδρέου σφαγιάζονται πια από το παλαιό ΠΑΣΟΚ με τις ευλογίες του πρωθυπουργού και πάλαι ποτέ «φίλου» τους. Κάποιοι μένουν μετέωροι, άλλοι επιστρέφουν στις προηγούμενες ενασχολήσεις τους (η πιο σεβαστή κατηγορία, τουλάχιστον είχαν μια πρότερη αυθυπαρξία) άλλοι έχουν την ευκαιρία μιας νέας αρχής στην πολιτική κι άλλοι, πρόσωπα – κατασκευές του αρχηγού, ενώ φεύγουν ως εντελώς ακατάλληλοι, ανταμοίβονται με χρυσές διεθνείς τοποθετήσεις, για τις οποίες είναι εκ προιμίου δεδομένο ότι είναι ακόμα πιο ακατάλληλοι…
Και τι μένει πίσω; Μένει ο ίδιος ο Παπανδρέου όλο και πιο σφυχταγκαλιασμένος με το παλαιό ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ως μεγάλη δύναμη αυτού του τόπου, είναι και το μόνο που τα κατάφερε στο δικό του φαστ τρακ. Και το οποίο, πολύ σύντομα, θα το βρει μπροστά του και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, καθώς τον περιμένει στη γωνία. Τώρα τι σημαίνει αυτό για τον ίδιο τον τόπο, το βλέπουμε όλοι μας κάθε μέρα…
Πηγή: Το Βήμα
Δημοσιεύτηκε στις 27/08/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire