ΟΣΑ συνέβησαν την Παρασκευή στο Κοινοβούλιο καθώς και το έντονο παρασκήνιο των τελευταίων ημερών, είναι η πιο παραστατική εικόνα για να αντιληφθεί κανείς σε ποια επείγουσα κατάσταση βρίσκεται η οικονομία και γιατί δικαιολογημένα επικρίνεται η κυβέρνηση ότι αδράνησε και επέτρεψε να φτάσουμε σε αυτή την οριακή κατάσταση. Ασφαλώς, το ζήτημα παραμένει ανοικτό και δυστυχώς πάντα οδυνηρό και επείγον, αλλά αν δεχτούμε ότι έγινε ένα πρώτο σημαντικό βήμα, θα πρέπει ταυτόχρονα να παραδεχτούμε ότι η μακρόχρονη αδράνεια της Πολιτείας, μας αναγκάζει πλέον να περάσουμε σε μια διαδικασία πολύ πιο πιεστική για όλους, από αυτήν που θα είχαμε αν έγκαιρα αντιδρούσε η κυβέρνηση.
Να μην ξεχνούμε ότι υπήρχαν πολιτικοί και αναλυτές, ακόμα και δημοσιογράφοι, που επεσήμαιναν αυτόν τον κίνδυνο πριν από δυο χρόνια και εντονότερα πριν από ένα χρόνο και ζητούσαν να ληφθούν ήπια μέτρα, προειδοποιώντας ότι όσο περνά ο χρόνος τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα. Αλλά όλοι λοιδορήθηκαν επαίσχυντα ότι δήθεν υπερέβαλλαν και κινδυνολογούσαν γιατί ήθελαν να υποσκάψουν τον Πρόεδρο Χριστόφια.
Θα ήταν άδικο να μην επισημανθεί ότι δύο από αυτούς, οι Αβέρωφ Νεοφύτου και Νικόλας Παπαδόπουλος, είναι οι ίδιοι που σήμερα αφιέρωσαν χρόνο και δυνάμεις για να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα, ενώ θα μπορούσαν να αφήσουν την κυβερνητική πλευρά να βγάλει μόνη τα κάστανα από τη φωτιά και φυσικά να καεί, να αυτοκαταστραφεί κι αυτοί να επαναπαύονται στο «εμείς σας τα λέγαμε». Το παράδειγμα με το ποσοστό εισφοράς των δημοσίων υπαλλήλων στο συνταξιοδοτικό τους είναι το πιο ενδεικτικό, τόσο για την κυβερνητική αδυναμία, όσο και για την ανεπάρκεια των εισηγήσεών της. Γιατί: Στη σύσκεψη του Προέδρου με τα κόμματα, στις 22 Ιουλίου, αποφασίστηκε μόνιμη συνεισφορά 4%.
Δηλαδή, συμφώνησε και η κυβέρνηση ότι αυτό το μέτρο ήταν αναγκαίο. Στις προτάσεις της κυβέρνησης όμως αυτό εξαφανίστηκε εντελώς, μετά από συνάντηση του Προέδρου με τις συντεχνίες των κυβερνητικών. Όταν επέμεναν τα κόμματα σε αυτό που συμφωνήθηκε, ξεκίνησαν διαβουλεύσεις και οι συντεχνίες συμφώνησαν για εισφορά 2,5%. Δηλαδή, αποδέχτηκαν και οι συντεχνίες για την αναγκαιότητα του μέτρου. Η Βουλή τελικά ψήφισε ποσοστό 3%, αλλά οι συντεχνίες απειλούν με κινητοποιήσεις. Η υποχώρηση των κομμάτων από το 4% στο 3% δεν τους αρκεί, θέλουν 2,5%. (Την ώρα που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πληρώνουν 6,8%, ο ιδιώτης εργοδότης τους πληρώνει άλλα 6,8% συν 0,5% στο Ταμείο Βιομηχανικής Κατάρτισης, συν 1,2% στο Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού, συν 2% στο Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής).
Αν οι συντεχνίες αποφασίσουν οποιανδήποτε αντίδραση γιατί διαφωνούν με το 0,5%, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Τι θα γίνει δηλαδή όταν θα έρθει η ώρα για το δεύτερο πακέτο μέτρων, όπου προβλέπεται και διάλυση ημικρατικών οργανισμών; Τι θα γίνει αν βρεθούμε στις πιο δυσάρεστες εξελίξεις όταν η Κύπρος θα προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Από το πρώτο πακέτο μέτρων απουσιάζουν πολλά και σημαντικά από όσα πρέπει να γίνουν. Τόσο για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, όσο και για την ενθάρρυνση της ανάπτυξης. Εστιάστηκαν τα πάντα στις λογικές των συντεχνιών του δημόσιου τομέα και στα κεκτημένα τους και δεν υπάρχει καμιά σκέψη για το πώς θα ξεφύγουμε, για παράδειγμα, από το φάσμα της ανεργίας ή πώς θα βοηθηθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείνουν η μια μετά την άλλη. Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα, αλλά πρώτα πρέπει η κυβέρνηση και οι συντεχνίες να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να πάψουν να αντιδρούν με λογικές άσχετες με τις υφιστάμενες συνθήκες, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Δεν είναι ζήτημα δεξιάς και αριστεράς, φιλολαϊκών και αντιλαϊκών, είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιέυτηκε στις 28/08/2011
Να μην ξεχνούμε ότι υπήρχαν πολιτικοί και αναλυτές, ακόμα και δημοσιογράφοι, που επεσήμαιναν αυτόν τον κίνδυνο πριν από δυο χρόνια και εντονότερα πριν από ένα χρόνο και ζητούσαν να ληφθούν ήπια μέτρα, προειδοποιώντας ότι όσο περνά ο χρόνος τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα. Αλλά όλοι λοιδορήθηκαν επαίσχυντα ότι δήθεν υπερέβαλλαν και κινδυνολογούσαν γιατί ήθελαν να υποσκάψουν τον Πρόεδρο Χριστόφια.
Θα ήταν άδικο να μην επισημανθεί ότι δύο από αυτούς, οι Αβέρωφ Νεοφύτου και Νικόλας Παπαδόπουλος, είναι οι ίδιοι που σήμερα αφιέρωσαν χρόνο και δυνάμεις για να υπάρξει κάποιο θετικό αποτέλεσμα, ενώ θα μπορούσαν να αφήσουν την κυβερνητική πλευρά να βγάλει μόνη τα κάστανα από τη φωτιά και φυσικά να καεί, να αυτοκαταστραφεί κι αυτοί να επαναπαύονται στο «εμείς σας τα λέγαμε». Το παράδειγμα με το ποσοστό εισφοράς των δημοσίων υπαλλήλων στο συνταξιοδοτικό τους είναι το πιο ενδεικτικό, τόσο για την κυβερνητική αδυναμία, όσο και για την ανεπάρκεια των εισηγήσεών της. Γιατί: Στη σύσκεψη του Προέδρου με τα κόμματα, στις 22 Ιουλίου, αποφασίστηκε μόνιμη συνεισφορά 4%.
Δηλαδή, συμφώνησε και η κυβέρνηση ότι αυτό το μέτρο ήταν αναγκαίο. Στις προτάσεις της κυβέρνησης όμως αυτό εξαφανίστηκε εντελώς, μετά από συνάντηση του Προέδρου με τις συντεχνίες των κυβερνητικών. Όταν επέμεναν τα κόμματα σε αυτό που συμφωνήθηκε, ξεκίνησαν διαβουλεύσεις και οι συντεχνίες συμφώνησαν για εισφορά 2,5%. Δηλαδή, αποδέχτηκαν και οι συντεχνίες για την αναγκαιότητα του μέτρου. Η Βουλή τελικά ψήφισε ποσοστό 3%, αλλά οι συντεχνίες απειλούν με κινητοποιήσεις. Η υποχώρηση των κομμάτων από το 4% στο 3% δεν τους αρκεί, θέλουν 2,5%. (Την ώρα που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πληρώνουν 6,8%, ο ιδιώτης εργοδότης τους πληρώνει άλλα 6,8% συν 0,5% στο Ταμείο Βιομηχανικής Κατάρτισης, συν 1,2% στο Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού, συν 2% στο Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής).
Αν οι συντεχνίες αποφασίσουν οποιανδήποτε αντίδραση γιατί διαφωνούν με το 0,5%, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Τι θα γίνει δηλαδή όταν θα έρθει η ώρα για το δεύτερο πακέτο μέτρων, όπου προβλέπεται και διάλυση ημικρατικών οργανισμών; Τι θα γίνει αν βρεθούμε στις πιο δυσάρεστες εξελίξεις όταν η Κύπρος θα προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Από το πρώτο πακέτο μέτρων απουσιάζουν πολλά και σημαντικά από όσα πρέπει να γίνουν. Τόσο για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, όσο και για την ενθάρρυνση της ανάπτυξης. Εστιάστηκαν τα πάντα στις λογικές των συντεχνιών του δημόσιου τομέα και στα κεκτημένα τους και δεν υπάρχει καμιά σκέψη για το πώς θα ξεφύγουμε, για παράδειγμα, από το φάσμα της ανεργίας ή πώς θα βοηθηθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείνουν η μια μετά την άλλη. Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα, αλλά πρώτα πρέπει η κυβέρνηση και οι συντεχνίες να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να πάψουν να αντιδρούν με λογικές άσχετες με τις υφιστάμενες συνθήκες, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Δεν είναι ζήτημα δεξιάς και αριστεράς, φιλολαϊκών και αντιλαϊκών, είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιέυτηκε στις 28/08/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire