Από το Πήλιο στον Κίσσαβο

Μια διαδρομή που, όσο προχωράει η άνοιξη, θα γίνεται καλύτερη!

Κείμενο: Nτίνος Κιούσης - Φωτογραφίες: Αλ. Αβραμίδης
Το ταξίδι μας αυτήν τη φορά βασίστηκε σε μια... ανάμνηση. Πριν από χρόνια είχα πάει για ψάρεμα και ελεύθερη κατασκήνωση στο Κεραμίδι, στα βόρεια του Πηλίου, και το μέρος με είχε καταγοητεύσει. Ετσι, τώρα ξεκινήσαμε για να περάσουμε από τη Μαγνησία στο νομό Λαρίσης.
Mε το Grand Vitara, λοιπόν, ευγενική προσφορά της SUZUKI HELLAS, ξεκινήσαμε πριν ξημερώσει για το Βόλο. Αδεια σχεδόν η εθνική και με τον κινητήρα των 2.400 κυβικών να «γουργουρίζει» σαν ευχαριστημένος γάτος φτάσαμε στο Βόλο σε περίπου 2,5 ώρες. Στις 7.30, πρωί Σαββάτου, από τα μαγαζιά της παραλίας ελάχιστα ήταν ανοιχτά. Με λίγη δυσκολία βρήκαμε μέρος για να πιούμε έναν καφέ και να χαράξουμε στο χάρτη τη διαδρομή μας. Θα πηγαίναμε μέσω Νέας Ιωνίας για τα Μελισσάτικα και από εκεί για Γλαφυρά - Κερασιά - Κανάλια - Κεραμίδι - Πολυδένδρι - Αγιόκαμπο.
Στην είσοδο του λιμανιού του Βόλου στρίψαμε δεξιά, για να διασχίσουμε τη Νέα Ιωνία, τον δεύτερο σε μέγεθος δήμο της Μαγνησίας, που αποτελεί ενιαίο πολεοδομικό συγκρότημα με το Δήμο Βόλου, με φυσικό σύνορο το ποτάμι Κραυσίδωνα. Η Νέα Ιωνία άρχισε να χτίζεται το 1924, οι κάτοικοί της ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και φημίζεται για τα τσιπουράδικά της, τα οποία δυστυχώς αυτήν τη φορά δεν είχα χρόνο να επισκεφτώ.
Στα περίπου 2,5 χλμ. από τη Νέα Ιωνία φτάσαμε στα Μελισσάτικα, ένα επίσης νέο χωριό σε μικρό ύψωμα, με αρκετές βίλες και θέα στον Παγασητικό. Ο δρόμος συνεχίζει με άσφαλτο (7 χλμ.) για τα Γλαφυρά, ένα συμπαθέστατο αγροτικό χωριό γεμάτο αμυγδαλιές, που έχει, απ' ό,τι έμαθα, και δύο φυτείες μαύρης τρούφας. Επειτα από άλλα 7 χλμ. και πολλούς αμυγδαλεώνες, φτάνουμε στην Κερασιά, χτισμένη σε έναν μυχό, στους πρόποδες του βορειοδυτικού Πηλίου. Υπάρχει η κλασική μεγάλη πλατεία όπου, απ' ό,τι μας είπαν, γίνεται όμορφο πανηγύρι στις 29-30 Ιουνίου. Από την πλατεία, το καλντερίμι οδηγεί σε ένα τοξωτό γεφύρι και στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Εδώ ο χάρτης μάς μπερδεύει λίγο, γιατί μας δείχνει ένα χωματόδρομο που οδηγεί στην Ανω Κερασιά και στο Βένετο με τις περίφημες θαλασσοσπηλιές. Ετσι, ανακαλύπτω την Ανω Κερασιά, έναν σχεδόν εγκαταλελειμμένο οικισμό που θυμίζει λίγο παραμύθι. Ομως, εκεί σταματάει ο δρόμος κι έτσι κάνω μεταβολή προς Κερασιά.
Συνεχίζοντας το δρόμο προς Κανάλια, βρίσκουμε το Κέντρο Ενημέρωσης Ορεινού Βόρειου Πηλίου, που παρέχει πληροφορίες για την πανίδα και τη χλωρίδα του τόπου. Στα 5 χλμ. από την Κερασιά βρίσκουμε τα Κανάλια στις όχθες της λίμνης Κάρλας. Η Κάρλα ή Βοιβηίδα αποξηράνθηκε το 1962, παρά τις σχετικές μελέτες που δεν προέβλεπαν κάτι τέτοιο. Ετσι -«στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα»-, αποφασίστηκε η μερική επαναφορά της, ένας ταμιευτήρας έκτασης 42.000 στρεμμάτων. Πριν αποξηρανθεί, η Κάρλα ήταν ένας από τους σπουδαιότερους υγρότοπους στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, με 1.000.000 πουλιά - ο μεγαλύτερος αριθμός υδρόβιων πουλιών σε ελληνικό υγρότοπο. Μέχρι το 1962 υπήρχε στην περιοχή του Καλαμακίου ένας λιμναίος οικισμός, μοναδικός στην Ελλάδα, με 100 και πλέον καλύβες. Ομάδες αντρών 2 έως 5 ατόμων έφευγαν κυρίως από τα χωριά της Μαγνησίας και πήγαιναν βόρεια προς τα χωριά της Λάρισας, προς το Καλαμάκι. Εκεί τα νερά της λίμνης ήταν ρηχά και έφτιαχναν καλύβες από καλάμια πάνω στην επιφάνεια της λίμνης. Υπήρχαν τρεις ιχθυόσκαλες που λειτουργούσαν μέχρι το 1962.
Στο 1 χλμ. έξω από τα Κανάλια στρίβουμε δεξιά προς Κεραμίδι, όπου φτάνουμε έπειτα από 16 χλμ. Ακριβώς στην είσοδο του χωριού πρέπει να στρίψουμε δεξιά προς την παραλία Καμάρι και από εκεί να συνεχίσουμε, σε χωματόδρομο πια, για να μπούμε στο νομό Λαρίσης και να πάμε στον Αγιόκαμπο. Κάνουμε μια στάση όμως στο Κεραμίδι, γιατί είναι ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό: χτισμένο στα 300 μ., σε μια πλαγιά του Μαυροβουνίου, με το Αιγαίο να απλώνεται στα πόδια του, τη Χαλκιδική να διακρίνεται στο βάθος του ορίζοντα και με τρεις πλακόστρωτες πλατείες, με δύο ταβέρνες και τρία καφενεία.
Ξαναβγαίνουμε από το χωριό και στρίβουμε αριστερά προς την παραλία. Μετά 4 χλμ. στρίβουμε στη διακλάδωση αριστερά προς Σκλήθρο και Αγιόκαμπο. Ο δρόμος είναι πια ένας κακορίζικος χωματόδρομος με πολλά νεροφαγώματα που πάει παράλληλα με τη θάλασσα. Το Grand Vitara όμως δεν «μασάει» από αυτά και εμείς απολαμβάνουμε τη φύση! Επειτα από 9 χλμ. φτάνουμε πάλι στην άσφαλτο που πάει αριστερά για Σκλήθρο και δεξιά για Κάτω Πολυδένδρι και Αγιόκαμπο, όπου φτάνουμε έπειτα από 12 χλμ. Βέβαια, κάναμε μια στάση στο Κάτω Πολυδένδρι για φαγητό (ψάρι, και μάλιστα καλό)!
Από τον Αγιόκαμπο μέχρι τη Βελίκα υπάρχει μια συνεχής αμμουδιά μήκους 13 χλμ. Το ξενοδοχείο όπου θα μέναμε βρισκόταν στα Αμπελάκια, στη διαμετρικά αντίθετη πλευρά του Κισσάβου, και, επειδή τα Τέμπη ήταν κλειστά, αναγκαστικά πήραμε το δρόμο προς Αγιά και εθνική οδό, για να βγούμε στην είσοδο των Τεμπών και από εκεί 4,5 χλμ. ανηφόρα και «φουρκέτες» για Αμπελάκια. Ενα όμορφο και παραδοσιακό χωριό με μεγάλη ιστορία - το μέρος στο οποίο ιδρύθηκε ο πρώτος συνεταιρισμός παγκοσμίως! Ονομάστηκαν έτσι από τα αμπέλια που καλλιεργούνταν στην περιοχή μέχρι τον 18ο αιώνα, οπότε οι κάτοικοι στράφηκαν στη νηματουργία και τη βαφική των νημάτων, χάρη στις οποίες το χωριό γνώρισε μεγάλη άνθηση. Σήμερα ζει κυρίως από τον τουρισμό.
2η ημέρα
Υστερα από έναν εξαίρετο ύπνο και πολύ καλό πρωινό στο ξενοδοχείο «Κούρια», ξεκινήσαμε για να εξερευνήσουμε τον Κίσσαβο. Πήραμε λοιπόν το χωματόδρομο που περνούσε απ' έξω, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε πιστά το χάρτη. Αποτέλεσμα: αναρίθμητα δεξιά και αριστερά, «κακούλης» δρόμος και ανηφόρα, καθώς φτάσαμε ώς τα 1.600 μ. για να συνεχίσουμε κατηφορίζοντας μέσα από ένα πυκνότατο δάσος μαύρης πεύκης -από τις εκπλήξεις αυτής της διαδρομής-, μια ωραιότατη λιμνούλα -ευλογημένοι οι τόποι που έχουν τόσο νερό-, ενώ δεν αργεί καθόλου στα 1.500 μ. πια το πευκοδάσος να τελειώνει, η βλάστηση να γίνεται αραιότερη και το τοπίο πιο τραχύ. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα φτάνουμε πια στη Σπηλιά. Το χωριό είναι χτισμένο στους πρόποδες της κορυφής του Κισσάβου, στα 850 μ. Εχει 324 κατοίκους που ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τις τουριστικές δραστηριότητες.
Παίρνοντας το δρόμο βόρεια της Σπηλιάς, έπειτα από 3,1 χλμ. βρισκόμαστε στην είσοδο του Μεγάλου Φαραγγιού. Είναι μια διαδρομή περίπου 5 χλμ. ο χωματόδρομος που περνάει μέσα από το φαράγγι. Το δάσος αποτελείται κυρίως από οξιές και βελανιδιές και η διαδρομή είναι πανέμορφη. Στα 9,3 χλμ. από την είσοδο του φαραγγιού συναντάμε μια διακλάδωση όπου στρίβουμε δεξιά, έχοντας πια θέα στο αριστερό μας χέρι τη θάλασσα και τις εκβολές του Πηνειού. Και μετά από άλλα 5 χλμ. συναντάμε την άσφαλτο και στρίβουμε αριστερά προς Καρίτσα. Αλλα 3,2 χλμ. και φτάνουμε στον κεντρικό δρόμο, που συνδέει την έξοδο της κοιλάδας των Τεμπών με τον Αγιόκαμπο. Εκεί στρίβουμε δεξιά και έπειτα από 2 χλμ. μπαίνουμε στην Καρίτσα, ένα όμορφο χωριό με περίπου 500 κατοίκους, χτισμένο στα 350 μ., τριγυρισμένο από καστανεώνες και με θέα στο Αιγαίο. Εχει πια μεσημεριάσει για τα καλά, αλλά ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. Υστερα από σύντομη σύσκεψη, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε. Στα 200 μ. νότια της Καρίτσας κάνουμε δεξιά στο χωματόδρομο με την πινακίδα που γράφει προς Μελιβοία. Με το που μπαίνουμε στο χωματόδρομο όμως αρχίζει να βρέχει! «Μου φαίνεται πως το έχει η μοίρα σου». Κάτι μουγκρίζω μέσα από τα δόντια μου και στρέφω όλη μου την προσοχή στο δρόμο.
Στα 1.000 μ. η πρώτη διακλάδωση, όπου πηγαίνουμε αριστερά. Στα επόμενα 800 μ. η επόμενη διακλάδωση, όπου πάλι κάνουμε αριστερά. Επειτα από περίπου δύο χιλιόμετρα, σε μια δεξιά στροφή, μπαίνουμε στο φαράγγι της Καλυψούς, όπου, αν πραγματοποιήσετε πεντάλεπτη πεζοπορία, θα δείτε έναν υπέροχο καταρράκτη. Οπως καταλαβαίνετε, η βροχή δεν μας το επέτρεψε. Ετσι, συνεχίσαμε το δρόμο για Μελιβοία. Στα 3,7 χλμ. η άλλη διακλάδωση όπου στρίβουμε δεξιά, η επόμενη 2,8 χλμ. μετά, όπου στρίβουμε αριστερά και μετά ακολουθούμε τις πινακίδες. Σε 7,3 χλμ. φτάνουμε - τότε, ως διά μαγείας, ο καιρός κάπως ανοίγει! Διανύουμε άλλα περίπου 5 χλμ. για την Ανω Σωτηρίτσα και την εξαιρετική ταβέρνα «Ελιά». Το καλό φαγητό μάς έφτιαξε τη διάθεση, και έπειτα από μια επίσκεψη στον καταρράκτη του χωριού, ακολουθούμε το δρόμο μέσω Αγιάς για την εθνική και τα Αμπελάκια. Κάτω στα Τέμπη κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για τον σιδηροδρομικό σταθμό, για να αγοράσουμε κάποια κρασιά από το Οινοποιείο Ντούγκου, και αμέσως μετά πάμε στο ξενοδοχείο για ανάπαυση. Η εκδρομή μας ήταν υπέροχη και το Grand Vitara έδειξε πάλι... την κλάση του.