Πολιτικά και κοινωνικά παράδοξα της κυπριακής πραγματικότητας

Μια Αριστερά συμβιβασμένη με το σύστημα

Του Γιώργου Χριστοδουλίδη*

Πριν από οκτώ χρόνια ο Νίκος Αναστασιάδης βρέθηκε σε πολιτική απομόνωση λόγω της ενέργειάς του, όχι να καλέσει σε υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν, αλλά να καταγγείλει διεθνώς όσους το ψήφισαν. Τώρα είναι πανηγυρικά προεδρικός υποψήφιος με ρεαλιστικές πιθανότητες εκλογής. Παρευρίσκεται μάλιστα και σε τελετές ονοματοδότησης οδών στη μνήμη του Τάσσου Παπαδόπουλου. Του ανθρώπου που έσωσε την Κύπρο από την οριστική και ανέκκλητη προτεκτοροποίηση της πατρίδας μας, στη συνέχεια όμως ετάφη πολιτικά, και λίγο αργότερα σωματικά. Ο Δημήτρης Χριστόφιας που ψέλλισε ΟΧΙ για να πει ΝΑΙ, εκλέγηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη θέση του Τ. Παπαδόπουλου. Η Προεδρία του ήταν τόσο επιτυχημένη, ώστε το ίδιο του το κόμμα, την ηγεσία του οποίου ελέγχει απόλυτα, του ζητά (σιωπηρά πάντα) να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα. Είναι το ίδιο κόμμα, που ενώ εγκατέλειψε τον Τάσσο ρίχνοντάς τον στην πυρά επειδή ήταν απορριπτικός, τώρα του φορτώνει περίπου όλες τις υποχωρήσεις που έγιναν στο Κυπριακό (εκ περιτροπής προεδρία, παραμονή εποίκων κ.λπ.) για να δικαιολογήσει την αποδοχή τους από τον Πρόεδρο Χριστόφια.
Τα παράδοξα της πολιτικής μας ζωής δεν σταματούν εδώ. Τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου… δυσκολεύονται, λέει, να συνεργαστούν στις επόμενες προεδρικές εκλογές αν και συμφωνούν περίπου σε όλα (Κυπριακό, Οικονομία, Ευρωπαϊκές Πολιτικές). Μπας κι εκείνο που τους δυσκολεύει είναι το γεγονός ότι στην Κύπρο, όπως έχει αποδειχθεί από τις κυβερνητικές συνεργασίες των τελευταίων δεκαετιών, για να συγκυβερνήσεις, ποσώς δεν χρειάζεται να συμφωνείς, αλλά να μοιράζεις σωστά καρέκλες, θώκους και αξιώματα; Να κάνεις δηλαδή σωστά τα αλληλοβολέματα; Δεν υπάρχουν όμως και κατάλληλοι υποψήφιοι. Ο ένας και μοναδικός που τόλμησε να υποβάλει υποψηφιότητα χωρίς προηγουμένως να λάβει κομματική έγκριση ή να δώσει διαπιστευτήρια, είναι δυστυχώς, με την κατάλληλη πολιτική στήριξη,… εκλέξιμος! Αδιανόητα πράγματα!
Τα παράδοξα συνεχίζονται. Οι Βουλευτές μας εκλέγονται για να νομοθετούν. Ξεχνούν όμως να πληρώσουν τα εξώδικα τους… Είναι πολυάσχολοι, ξεκουράζονται 4 μήνες το χρόνο και μόλις προλαβαίνουν τον υπόλοιπο χρόνο να εκπληρώσουν τις βασικές υποχρεώσεις τους (βαφτίσια, γάμοι, έγκριση νόμων χωρίς γνώση περιεχομένου κ.λπ.). Ξεχνούν να συμπληρώσουν και τις φορολογικές τους δηλώσεις. Ούτε το ένα τέταρτο από τους 56 δεν βρήκε το χρόνο να συμπληρώσει μία τέτοια φόρμα… Αλλά αυτά είναι μικροπράγματα. Εδώ ολόκληρος Πρόεδρος αναδόμησε την έννοια του περί σεβασμού των θεσμών και πολιτικών ηθών, περιφρονώντας το πόρισμα της διερευνητικής επιτροπής που ο ίδιος είχε διορίσει. Ισως επειδή ήταν ένα πόρισμα έξω από την κυπριακή λογική, σύμφωνα με την οποία, ο ερευνών πρέπει να «σέβεται» εκείνον που τον διόρισε.
Τα παράδοξα όμως ποτέ δεν τελειώνουν: Πολιτικοί που ύψωσαν ανάστημα απέναντι στις ξένες μεθοδεύσεις κατά της Κύπρου όσον αφορά στο εθνικό μας θέμα, μας πλασάρουν περίπου ως Ευαγγέλιο στις εκτιμήσεις των Διεθνών Οίκων Αξιολόγησης για την Οικονομία μας. Δηλαδή υπάρχουν ξένοι και ξένοι στους οποίους πρέπει να σκύψεις;
Οι τράπεζες, στραγγαλίζουν την οικονομία με την αλόγιστη σπέκουλα που είχαν κάνει στα ελληνικά ομόλογα, αλλά το πρόβλημα είναι οι 13οι μισθοί των εργαζομένων. Πριν μερικούς μήνες, το πρόβλημα ήταν η ΑΤΑ, οι αυξήσεις κ.λπ. Τα έκοψαν όλα, όμως το πρόβλημα, για κάποιον λόγο, παραμένει. Μήπως τελικά οι εργαζόμενοι δεν θα πρέπει να πληρώνονται για την εργασία τους αλλά να πληρώνουν επειδή εργάζονται; Μήπως τελικά θα πρέπει να επιβληθεί φόρος εργασίας κ. Αβέρωφ Νεοφύτου; Αδήριτη πάντως είναι η ανάγκη να εκπαιδεύσουμε καλύτερα τους επιδότες του Φόρου Εισοδήματος να εντοπίζουν τους επώνυμους μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοδικηγόρους και πολιτευτές για να τους επιδίδουν τις κλήσεις τους. Να τους πούμε (τους επιδότες) ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι σεβαστοί μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσα μας, ενίοτε εμφανίζονται πομπωδώς στα ΜΜΕ, δεν χάνουν γκλαμουράτες δεξιώσεις της high society, συνεπώς, μπορούν να ανευρεθούν, δεν είναι άφαντοι, το ένα δισ. και κάτι ψιλά που χρωστούν, δεν είναι τόσο αμελητέο στη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύουμε… Ευτυχώς όμως, κάποιοι είναι κοινωνικά ευαίσθητοι και δεν επιτρέπουν τη λειτουργία καζίνο στην Κύπρο. Το φαινόμενο των ιπποδρομιακών συναντήσεων, με τις απάτες, τα ντοπαρίσματα, τις αντικαταστάσεις και εν τέλει, τις δολοφονίες αλόγων, είναι ένα καθαρά αθλητικό γεγονός. Τοίδιο και το ηλεκτρονικό τζογάρισμα σε παντός είδους ζώα: Εξασκείται η προσήλωση και η συγκέντρωση των ανθρώπων.
Τέλος, τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στο κράτος μας που εξαντλεί την αυστηρότητα του στην τήρηση των νόμων και κανονισμών. Για παράδειγμα, μια γιαγιά που μεγαλώνει μόνη τα δύο ανήλικα εγγόνια της, 11 και 6 ετών, (οι γονείς τους τα εγκατέλειψαν) δεν δικαιούται να λαμβάνει δημόσιο βοήθημα, διότι… παίρνει σύνταξη! Αυτό λένε οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και δεν μπορώ παρά να τις πιστέψω… *Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης είναι δημοσιογράφος-λογοτέχνης.