Για μια Βουλή που θα έχει τα ίδια πρόσωπα με την προηγούμενη και θα στηρίζει την «ανανέωσή» της σε γιους, κόρες, ανίψια κ.λπ. πολλών πρώην βουλευτών

Οι εκλογές

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Εκλογές. Εθνικές εκλογές. Σε μία εβδομάδα, την άλλη Κυριακή. Δεν βλέπω, όμως, να υπάρχει όρεξη στον κόσμο να πάει να ψηφίσει. Αλλες εποχές, τέτοιες μέρες, οι πόλεις βούιζαν από συνθήματα, ψηφοφόροι έμπαιναν κι έβγαιναν σε εκλογικά κέντρα, υπήρχε ένας πυρετός, τα τυπογραφεία δούλευαν στο φουλ για διαφημιστικά φυλλάδια και αφίσες, η ζωή μύριζε αλλιώς, από την έξαψη, την προσμονή, το πάθος. Αυτή τη φορά, νέκρα. Αν δεν υπήρχαν οι πρωταγωνιστές, που τρέχουν από κανάλι σε κανάλι, για να πουν τα δικά τους, ελάχιστοι θα έπαιρναν χαμπάρι ότι επίκειται η «λαϊκή ετυμηγορία».

Ο λαός κουράστηκε. Και είναι βαθιά απογοητευμένος. Και αηδιασμένος. Και σε ένα μεγάλο μέρος του υποφέρει οικονομικά και πασχίζει να τα βγάλει πέρα, με όποιον τρόπο μπορεί. Και έχει βέβαια θυμό, που δεν κρύβεται. Ο λαός βράζει από οργή. Και είναι εύλογο αυτό: οι άνθρωποι που τον έφεραν στο σημερινό χάλι ζητάνε και πάλι την ψήφο του, λέγοντας ξανά και ξανά τα ίδια άσαρκα λόγια. Χωρίς να ζητάνε «έλεος» για τα εγκλήματά τους. Πετάνε πού και πού κάποια «συγγνώμη», για ξεκάρφωμα, ενώ το μάτι τους γυαλίζει για την έδρα, την Εξουσία. Που είναι, φαίνεται, το πιο ισχυρό ναρκωτικό. Από το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να ξεφύγει.

Τι τσιγάρα και χασίσια και αλκοόλ και πρέζα... Ολα αυτά είναι μια τζούρα από το τίποτα μπροστά στο «μπαλκόνι», στην αγόρευση στη Βουλή, στην κουβέντα, αφ' υψηλού, στα καφενεία, στη δημοσιότητα, στην εφημερίδα, στην τηλεόραση. Πώς να τα κόψεις όλα αυτά από κάποιον πολιτευτή; Είναι σαν να του κόβεις τον αέρα, ενώ βρίσκεται στον βυθό με σκάφανδρο. Παλιά, για το βουλευτιλίκι ξοδεύονταν περιουσίες. Τώρα, ξοδεύονται ζωές. Αλλά, την ίδια στιγμή, σε πολλές περιπτώσεις, που αρχίσαμε πια να τις μαθαίνουμε, η ζωή που ξοδεύεται συσσωρεύει στα χέρια των ασυνείδητων πολιτικών και απίστευτο πλούτο.

Στην αρχή της απριλιανής δικτατορίας βρισκόμουν στη Γερμανία. Οι διαδηλώσεις εναντίον της χούντας ήταν καθημερινές. Από Ελληνες και γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Θυμάμαι ένα τεράστιο πανό σε μια πλατεία της Φρανκφούρτης. Εδειχνε ένα τανκ, που το πελώριο κανόνι του έμοιαζε με... αφρικανικό πέος! Γιατί, όντως, πολλοί υποψήφιοι δικτάτορες προχωρούν σε πραξικοπήματα για να καταφέρουν να διαλέγουν και γυναίκες! Γυναίκες για τις οποίες ξερογλειφόντουσαν, όταν ήταν συνταγματάρχες ή ταξίαρχοι, αφού ήταν ριγμένοι στα αζήτητα. Το ίδιο συμβαίνει και με ορισμένους πολιτικούς. Οσο ασκούσαν το επάγγελμά τους - γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κ.λπ. - έβλεπαν ωραία γυναίκα με το κιάλι. Ενώ, με την εξουσία αγκαζέ, έγιναν γόητες! Και αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα. Κυρίως, όμως, για τους κομπλεξικούς ασχημάντρες.

Σε μία εβδομάδα, λοιπόν, εκλογές. Για μια Βουλή που θα έχει τα ίδια πρόσωπα με την προηγούμενη και θα στηρίζει την «ανανέωσή» της σε γιους, κόρες, ανίψια κ.λπ. πολλών πρώην βουλευτών. Πρόκειται περί κωμωδίας. Που η κοινωνία τη βλέπει να παίζεται συνεχώς μπροστά της, αλλά δεν είναι εύκολο γι' αυτήν να αντιδράσει.