Στην καταστροφή οδηγούν την Κύπρο οι πολιτικοί της

ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ

Λίγα... ψίχουλα αξιοπρέπειας, βρε αφιλότιμοι!

Η  αλαζονεία της εξουσίας

Του Νίκου Τόκα

Μια εύλογη απορία: Εφόσον τα κόμματα αναγνωρίζουν ότι κτυπιόμαστε ανελέητα από οικονομική καταιγίδα, χωρίς να διαφαίνονται σημάδια να «κοπάσει» το κακό, και εφόσον δεν έχουν αμφιβολία ότι η συγκεκριμένη... θεομηνία υπάρχει κίνδυνος να μην αφήσει τίποτε όρθιο στο πέρασμά της, και εφόσον οι κομματάρχες είναι πεπεισμένοι ότι η οικονομία μας μπήκε σε βαθιά ύφεση, απειλώντας άμεσα και με διάλυση τον κοινωνικό ιστό (αφού φυσικά προηγουμένως θα έχει καταπιεί όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις), γιατί συνεχίζουν να... κτενίζονται και δεν κηρύσσουν τη χώρα σε... κατάσταση έκτακτης ανάγκης;
•••Ακόμα: Γιατί δεν πείθονται ότι ο οικονομικός εφιάλτης που ήδη βιώνουμε, σε συνδυασμό με το πλήρες αδιέξοδο στο Κυπριακό που φέρνει όλο και πιο κοντά τη διχοτόμηση (δυο κράτη, άρα... πάππαλα η μισή πατρίδα!), αποτελούν ίσως τις χειρότερες εξελίξεις που όχι μόνο θα δικαιολογούσαν, αλλά καθιστούν αδήριτη αναγκαιότητα την εθνική συνεννόηση; Και γιατί όχι, τον σχηματισμό όχι μιας μονοκομματικής κυβέρνησης, αλλά μιας... πολύχρωμης κυβέρνησης, προτεραιότητα της οποίας θα είναι η διάσωση όσων πλέον μπορούν να διασωθούν -και κύρια η διασφάλιση της φυσικής μας επιβίωσης με κάποια άνεση, αλλά κυρίως με μια στοιχειώδη ανθρώπινη και εθνική αξιοπρέπεια!
••• Ναι τα όσατεκταίνονται στο εσωτερικό, ειδικά τα όσα μαγειρεύονται ή... φουρνίζονται για τις Προεδρικές, δεν περιποιούν τιμή στο πολιτικό μας σύστημα, αντίθετα επιβεβαιώνουν το... ξερό και αγύριστο του κεφάλι, αφού χρησιμοποιεί και πάλι τις εκλογές για ανάξεση πληγών και διαχωρισμών πολιτών, στο όνομα μιας δημοκρατίας που με τη συμπεριφορά και τις ενέργειές τους κάποιοι πολιτικοί, τη σμικρύνουν απελπιστικά. Εξακολουθώντας να πριονίζουν μετά μανίας και υπερωριακά, το κλαδί πάνω στο οποίο όλοι καθόμαστε!
••• Και μια δεύτερη απορία: Με «χαμένο» το Κυπριακό (οι αισιόδοξοι να τεκμηριώσουν με πειστικά επιχειρήματα την αισιοδοξία τους), τι μπορεί άραγε να αναμένει ο μέσος πολίτης, από μια κομματική κυβέρνηση, εκτός από το ότι θα γίνει θεατής της διαδικασίας... αποκατάστασης και βολέματος των δικών της οπαδών, συντηρώντας την ντροπή και την ατιμία που κουβαλά το σύστημα των πελατειακών σχέσεων; Τι άλλο μπορεί να αναμένει ο μέσος πολίτης, σε μια περίοδο ιδεολογικής αχρωματοψίας, από μια κομματική κυβέρνηση, πέραν από την αλαζονεία της εξουσίας;