Η πελατειακή κοινωνία

 Τον Ιανουάριο του 2010 σχεδόν όλα τα αρχεία του ΙΚΑ ήταν χειρόγραφα,  δεν είχαν μηχανογραφηθεί; Το ΙΚΑ απασχολούσε τότε περισσότερους ανθρώπους για την τήρηση των αρχείων του απ’ ό,τι ο ασφαλιστικός οργανισμός των ΗΠΑ, μιας χώρας 30 φορές μεγαλύτερης από την Ελλάδα.

Tου Hλια Mαγκλινη

Τον Ιανουάριο του 2010 ο Ρίτσαρντ Πάρκερ, πρώην σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ζήτησε από το υπουργείο Οικονομικών μια εκτύπωση για την εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2009 και τη μηχανογραφημένη εκτίμηση για εκείνον του ’10. Η απάντηση που έλαβε ήταν ότι «δεν υπήρχε κάτι τέτοιο». Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε: «Γνωρίζετε ότι τον Ιανουάριο του 2010 σχεδόν όλα τα αρχεία του ΙΚΑ ήταν χειρόγραφα, ότι δεν είχαν μηχανογραφηθεί; Το ΙΚΑ απασχολούσε τότε περισσότερους ανθρώπους για την τήρηση των αρχείων του απ’ ό,τι ο ασφαλιστικός οργανισμός των ΗΠΑ, μιας χώρας 30 φορές μεγαλύτερης από την Ελλάδα. Αυτό είναι τρέλα» (εφ. «Το Βήμα», 20.5.12).
Ο κ. Πάρκερ παρέμεινε στη χώρα μας έως τον περασμένο Νοέμβριο (του 2011). «Ιστορικά δεν υπήρχε στην Ελλάδα το 2010 σύστημα συλλογής και αρχειοθέτησης βασικών πληροφοριών του Δημοσίου με οργανωμένο και μηχανογραφημένο τρόπο. Τώρα πλησιάζουν στην υλοποίησή τους πολλά από αυτά», δήλωσε στην ίδια συνέντευξη, προσθέτοντας: «Αλλά έως τον Νοέμβριο που ήμουν στην Ελλάδα δεν είχαν ολοκληρωθεί».
Δεν ξέρω αν ο κ. Γ. Παπανδρέου άκουσε τις εισηγήσεις του κ. Πάρκερ. Είναι φανερό ότι δεν τις άκουσε όλες. Π.χ., ενδεχομένως το τεχνικό/τεχνολογικό κομμάτι, με τις μηχανογραφήσεις κ.λπ., να προχωρεί· τι συνέβη όμως με το άλλο ζήτημα; «Το ΙΚΑ απασχολούσε τότε περισσότερους ανθρώπους για την τήρηση των αρχείων του απ’ ό,τι ο ασφαλιστικός οργανισμός των ΗΠΑ, μιας χώρας 30 φορές μεγαλύτερης από την Ελλάδα» είπε ο κ. Πάρκερ. «Αυτό είναι τρέλα», ναι, αλλά τρέλα που δεν άλλαξε και πολλά πράγματα. Η εξήγηση είναι γνωστή: η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε να αγγίξει το κρατικό - κομματικό τέρας που δημιούργησε όλα τα προηγούμενα χρόνια, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία βεβαίως. Αγγιξε μισθούς και συντάξεις, αλλά τον τερατώδη κρατικό μηχανισμό δεν τον πείραξε ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά.
Η ειρωνεία είναι ότι ειδικά το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσε αυτό μεταλλασσόμενο από κόμμα εξουσίας σε ουραγό ή περίπου κάτι τέτοιο. Φυσικά, αυτή είναι η μισή αλήθεια: οι ψηφοφόροι δεν το απαρνήθηκαν επειδή δεν εκσυγχρονίστηκε. Οι ψηφοφόροι που έχασε το ΠΑΣΟΚ, σε σημαντικό βαθμό, χάθηκαν διότι νομίζουν ότι θα βρουν τώρα καλύτερο «μαγαζί» προς Κουμουνδούρου μεριά. Ενα «μαγαζί» αντάξιο του παλαιού, καλού, «βαθέος» ΠΑΣΟΚ. Η αφηρημένη και γενική αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να γυρίσει τη χώρα στην προ του 2009 κατάσταση έκανε πολλούς να αλληθωρίσουν. Διότι αυτό το φρικτό κατασκεύασμα που ονομάστηκε «πελατειακό κράτος» δημιούργησε με τη σειρά του κάτι χειρότερο: μια «πελατειακή κοινωνία».
Μέσα στις ποικίλες, αντιφατικές δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ως προς μια εναλλακτική οικονομική πρόταση δεν περιλαμβάνεται πάντως και ο εκσυγχρονισμός των δημόσιων υπηρεσιών. Το όραμα στεγνώνει με το αποκαλυπτικό νούμερο των εκατό χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων που θα προσληφθούν στο Δημόσιο. Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το εφικτόν και το ρεαλιστικόν του πράγματος, κουβέντα δεν γίνεται για την κάποτε απάνθρωπη γραφειοκρατική κρατική μηχανή με τους υπεράριθμους υπαλλήλους και τις λειψές υπηρεσίες. Λες και η δραστική βελτίωση, η μεταμόρφωση του δημόσιου τομέα σε αυτό το επίπεδο δεν συνιστά κοινωνική πολιτική.
Με αυτά και με αυτά, οδηγούμαστε σε ένα μήνα σε νέα εκλογική αναμέτρηση, κατά την οποία, όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ των κομματικών επιτελείων, θα αναλωθούμε σε εκατέρωθεν κατηγορίες. Αυτό που οφείλουν να πράξουν, η Νέα Δημοκρατία (ειδικά τώρα που δημιουργείται στους κόλπους της μια ευρύτερη δεξαμενή δεξιάς δυναμικής - παρότι ορισμένες από τις νέες αφίξεις μόνο ευρωπαϊκό προσανατολισμό δεν έχουν επιδείξει) και πολύ περισσότερο το αποδυναμωμένο ΠΑΣΟΚ, είναι να πάψουν εντελώς τις αλληλοκατηγορίες. Να αναπτύξουν σαφείς θέσεις για το άμεσο μέλλον. Εχουμε αηδιάσει με το να πετάει ο ένας στον άλλο το μπαλάκι της διαφθοράς. Να κινηθούν σοβαρά και υπεύθυνα σ’ αυτόν τον ένα μήνα που απομένει έως τις επόμενες εκλογές.