Ελλάδα - Διευθυντήριο;

Του Γιώργου Λακόπουλου

Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνήθιζε να λέει ότι η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός.

Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει με την κυβέρνηση Σαμαρά.

Εχει λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής για να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, όπως συμφωνήθηκε με τα άλλα δυο κόμματα και όπως το παρουσίασε στις προγραμματικές δηλώσεις.

Σε τι εξυπηρετεί να συζητάει ο Πρωθυπουργός κάθε τόσο με τους άλλους αρχηγούς την κυβερνητική πολιτική;

Η κυβέρνηση είναι πλήρως αρμόδια από το να συζητήσει με την τρόικα πώς θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας μέχρι να αλλάξει τα πλακάκια στα πεζοδρόμια.

Δεν έχει παρά να κάνει τη δουλειά της όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, τον κανονισμό της Βουλής, τους νόμους και την κοινή λογική.

Για τα υπόλοιπα υπάρχει Κοινοβούλιο, κοινοβουλευτικός έλεγχος και... τηλέφωνα!

Ποιο νόημα έχει να συζητούν επισήμως οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί - από χθες προσετέθη και νέα παράμετρος: οι συζητήσεις ανά δύο! - μια πολιτική που είναι δεδομένη;

Προφανώς το ερώτημα περιέχει και την απάντησή του: διά των συναντήσεων προσπαθούν να αλληλομεταθέσουν το πολιτικό κόστος.

Να διαχειριστούν επικοινωνιακά και προς όφελός του ο καθένας το ζόρι της ασκούμενης πολιτικής.

Αυτό όμως δεν συνιστά και το καλύτερο μοντέλο διακυβέρνησης αυτή την περίοδο.

Και δεν είναι το μόνο που δεν συνάδει με τον θεσμικό εξοπλισμό που παρέχει το πολιτικό σύστημα στον επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας.

Για να διοριστεί ένας υπουργός - ο Στουρνάρας εν προκειμένω - έπρεπε να συμφωνήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί.

Κατά τη συνταγματική και πολιτική τάξη αρκεί μία και μόνη προϋπόθεση: η εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού στο πρόσωπό του.

Από πουθενά δεν προκύπτει ότι απαιτείται και η εμπιστοσύνη των άλλων πολιτικών αρχηγών.

Ασφαλώς είναι κάτι που πρέπει να συνυπολογίζει ο Πρωθυπουργός στις αποφάσεις του.

Αλλο αυτό όμως και άλλο να προκύπτει επισήμως ο διορισμός υπουργού από διακομματική σύσκεψη.

Επιπροσθέτως : τι είδους αλλαγή νοοτροπίας είναι να στελεχώνεται ο κρατικός μηχανισμός με τη συγκατάθεση των τριών κομμάτων και βάσει των... ποσοστώσεων που έχουν προσυμφωνήσει;

Στο τέλος θα νοσταλγήσουμε το «open-gοv» του Πανάρετου.

Συμπέρασμα; Κυβέρνηση υπό διευθυντήριο δεν νοείται.

Δεν μπορεί οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι να είναι ταυτόχρονα και υφιστάμενοι του Πρωθυπουργού και υπόλογοι έναντι των αρχηγών των κομμάτων τους.

Οταν ο Πρωθυπουργός χρειάζεται τη συγκατάθεση των δυο άλλων πολιτικών αρχηγών για αποφάσεις της απόλυτης αρμοδιότητάς του, το κέντρο βάρους μετακινείται εκτός της κυβερνητικής πυραμίδας.

Αυτό , αν δεν συνιστά στρέβλωση, σίγουρα εγκυμονεί κυβερνητική αστάθεια.

Μια τέτοια κυβέρνηση μοιραία θα καταλήξει να διαχειρίζεται μισές αλήθειες. Και ως γνωστόν: «Από τις μισές αλήθειες φτιάχνεις ολόκληρα ψέματα».

Πηγή: www.tanea.gr

Δημοσιεύτηκε στις 31/07/2012