Κύπρος - Τώρα, όμως, τι κάνουμε;

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ άδικο οι συντεχνίες των δημοσίων υπαλλήλων, που οργανώνονται για να αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες της Τρόικας. Ούτε μπορούν να δεχθούν νέες περικοπές στα ωφελήματα των υπαλλήλων χωρίς να αγωνιστούν να περισώσουν ό,τι σώζεται. Ούτε και οι εκπρόσωποι του ιδιωτικού τομέα έχουν άδικο, που φωνάζουν ότι ο υδροκεφαλισμός του κρατικού τομέα παρασύρει στην οικονομική καταστροφή και τους ιδιώτες. Έχουν δίκαιο κι όσοι διαμαρτύρονται για την απληστία των τραπεζών, που έγιναν ισχυρότερες από το κράτος και σήμερα παρασύρουν τα πάντα στην κατρακύλα τους. Ούτε η αντιπολίτευση έχει άδικο όταν φωνάζει ότι εδώ και τρία χρόνια προσπαθεί μάταια να πείσει την κυβέρνηση να έλθει σε συνεννόηση για να μην φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, αλλά η κυβέρνηση σφύριζε αδιάφορα.
Βρισκόμαστε όμως μπροστά σε μια πραγματικότητα, που είναι τρομακτική και δεν έχουν κανένα νόημα τα δίκαια, είτε των κυβερνητικών, είτε όποιου άλλου. Βρισκόμαστε βαθιά μέσα στη διαδικασία του Μηχανισμού Στήριξης. Αυτό είναι απόλυτο και δεν αλλάζει. Ο Μηχανισμός δεν ήρθε μόνος του σαν παράνομος εισβολέας, είναι η κυβέρνηση που τον προσκάλεσε. Ζητήσαμε να έλθει η Τρόικα και γνωρίζαμε τι θα ακολουθούσε. Γνωρίζαμε και τις μεθόδους της και τις απαιτήσεις της. Όπως γνωρίζαμε εδώ και τρία χρόνια, ότι θα γίνουν αυτά που γίνονται σήμερα. Τα γνωρίζαμε βήμα με βήμα γιατί τα έλεγαν όλοι οι ειδικοί κι όσοι τα αντιλαμβάνονταν, με πάσα λεπτομέρεια. Κάποιοι τα διέψευδαν, για πολιτικούς λόγους, όμως όλοι ήταν σίγουροι από τη στιγμή που έγινε η πρώτη υποτίμηση από τους οίκους αξιολόγησης και οι διεθνείς αγορές απέκλεισαν την Κύπρο για δάνεια (από τον Μάιο του 2011) ότι αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν η ένταξη στον Μηχανισμό. Άσχετα από την κρίση των τραπεζών, που ήρθε να διογκώσει το πρόβλημα σε βαθμό απελπιστικά εκτός ελέγχου. Ο εκτροχιασμός των δημοσιονομικών έγινε πολύ πριν από τον εκτροχιασμό των τραπεζών με το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, που έγινε μόλις τον Οκτώβριο. Μέσα σε όλα αυτά ήταν και ο εκτροχιασμός, από πολύ προηγουμένως, της οικονομίας της καθημερινότητάς μας, όπου βλέπαμε την αγορά να κάνει αφύσικα άλματα παντού. Στα ακίνητα, στις ταβέρνες, στις καφετερίες, στα αυτοκίνητα, στα ρούχα… Οι πιστωτικές μας κάρτες γέμιζαν τα πορτοφόλια μας και οι τράπεζες παρακαλούσαν να μας δώσουν κι άλλες.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και χρειαζόμασταν έναν ηγέτη να την αντιληφθεί και να κάνει κάτι, οτιδήποτε, για να ανακόψει αυτή την πορεία. Δεν τον είχαμε. Τώρα χρειαζόμαστε έναν ηγέτη για να διαχειριστεί το αποτέλεσμα όλης αυτής της πραγματικής τραγωδίας. Να ξεπεράσει τον εαυτό του, να ενώσει τις συντεχνίες και τους εργοδότες, την αντιπολίτευση και τη συμπολίτευση, τους επιχειρηματίες και τους υπαλλήλους, να τους καθοδηγήσει, να βάλει μπροστά τους τις επιλογές που υπάρχουν για τη σωτηρία ή το τελειωτικό κτύπημα, να τους πείσει να σχεδιάσουν μαζί πρόγραμμα σωτηρίας. Από αυτόν εξαρτάται και από κανέναν άλλο. Ούτε από τους προηγούμενους Προέδρους, ούτε από την αγία Τριάδα, ούτε από τη βασίλισσα της Αγγλίας.
aristosm@phileleftheros.com 

 

 

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 02/08/2012