Εμείς και η κοινωνία μας

Ζωές χωρίς βιογραφία

Του Τάκη θεοδωρόπουλου

Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης είναι ένα από τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν το ελληνικό «αφήγημα» των τελευταίων τριάντα χρόνων. Το αφήγημα μιας ζωής που προχωράει ακάθεκτη μπροστά χωρίς να καταδέχεται να κοιτάζει αυτό που αφήνει πίσω της ή να χάνει τον χρόνο της βλέποντας ό,τι προσπερνάει στο πλάι της. Συνήθως όποιος κοιτάζει πίσω του τρώγεται από συμπλέγματα και ενοχές. Οποιος ασχολείται με αυτό που προσπερνάει κινδυνεύει να παραπατήσει στις αναστολές του. Και η Ελλάδα των τελευταίων τριάντα χρόνων, με τη ρηχή μνήμη και την ορμή της για να χορτάσει ό,τι είχε στερηθεί τις περασμένες δεκαετίες δεν είχε καιρό ούτε για ενοχές ούτε για αναστολές.

Ο ίδιος βέβαια, υποθέτω, με καταγωγή από τη Σμύρνη και την Καππαδοκία θα αρκείται στις οικογενειακές αναμνήσεις για να πιστεύει πως έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν. Θεωρώντας εξάλλου την Εκκλησία τον μόνο θεσμό άξιο λόγου, όπως έλεγε, δεν θα έχει και ιδιαίτερα προβλήματα για να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες ενοχές. Γνήσιο τέκνο μιας Ελλάδας που η μνήμη της χωράει μόνον όσες ευαισθησίες έχουν μεταφέρει ο παππούς και η γιαγιά και οι πνευματικές της ανησυχίες εξαντλούνται στις σχέσεις της με την Εκκλησία. Οσο για τις αναστολές, αυτές ανέλαβε να τις ξεκαθαρίσει το περιβάλλον του. Από το 1990 που άρχισε να δραστηριοποιείται σε ηλικία μόλις 18 ετών, έως προχθές που τον προφυλάκισαν τίποτε και κανείς δεν του έδωσε το δικαίωμα να τις αισθανθεί.

Μεγαλωμένος στη Νίκαια, ανέλαβε τη διεύθυνση της επιχείρησης του πατέρα του που  τότε απασχολούσε μόνο 18 υπαλλήλους. Πάσχοντας από μια σοβαρή ασθένεια που τον χτύπησε νεότατο, καταφέρνει 16 χρόνια αργότερα να διευθύνει μια επιχείρηση με 1.300 εργαζόμενους και κύκλο εργασιών 850 εκατ. ευρώ. Βραβεύεται από την Ernst & Young, κυκλοφορεί με ελικόπτερο, ιδρύει μια επιτυχημένη έως προχθές φαρμακευτική εταιρεία, αγοράζει μετοχές του Θρύλου, γίνεται συλλέκτης πινάκων ζωγραφικής παλαιών εκδόσεων και μπαίνει στην αγορά των ΜΜΕ. Το 2010 αγοράζει την Proton Bank και τα υπόλοιπα είναι γνωστά από την ειδησεογραφία.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως αυτό που τον κάνει εμβληματικό του ελληνικού «αφηγήματος» είναι ο σύντομος χρόνος της πορείας του. Μέσα σε κάτι παραπάνω από είκοσι χρόνια κατάφερε να αναλάβει δύο πρωταγωνιστικούς και εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους: από τη μια πρωταγωνιστής της ανάπτυξης και ύστερα από λίγο ο αποδιοπομπαίος τράγος της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας. Εκείνο όμως που τον χαρακτηρίζει και τον ανακηρύσσει σε εμβληματική φυσιογνωμία των ολιγαρχών που ευδοκίμησαν στα μέρη μας είναι ότι μοιάζει να μην έχει βιογραφία.

Η βιογραφική αξία της ζωής κρίνεται από τις αντιφάσεις της, τις υπερβάσεις τους και τη βάσανό τους. Τίποτε τέτοιο. Μια μονοσήμαντη πορεία, σχεδόν ευθύγραμμη και τυφλή, όπως ήταν η πορεία της ελληνικής κοινωνίας ώσπου να πέσει στον πρώτο τοίχο που βρέθηκε μπροστά της. Δεν ξέρω αν όλοι μαζί τα φάγαμε. Ομως από τα σπλάγχνα μας τους βγάλαμε.