Κύπρος - Στου Κατάρ την ολόχρυση ράχη περπατούσε η απένταρη Κύπρος μονάχη

Θανάσης Φωτίου

Ο Χαρίλαος Σταυράκης -αυτό το διορατικό μυαλό της οικονομίας, το οποίο είχε αποφανθεί ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση θα μας προσπεράσει επειδή είχε νοικοκυρέψει τα δημόσια οικονομικά- στο περιβόητο βιβλίο του περιλαμβάνει ένα απόσπασμα, πολύ χαρακτηριστικό, της σημασίας που δίναμε για χρόνια στις ξένες επενδύσεις. Το θυμήθηκα τις προάλλες βλέποντας τον πρόεδρο Αναστασιάδη να κάθεται άβολα στις χρυσοποίκιλτες πολυθρόνες του εμιράτου, αλλά κυρίως διαβάζοντας στους τίτλους των εφημερίδων την προτροπή των Καταρινών -«Φέρτε ολοκληρωμένες προτάσεις»- που πάει να πει ότι ο πρόεδρος και η πολυπληθής κουστωδία του πήγαν στο νέο Μανχάταν της ερήμου για φιλοφρονητική επίσκεψη, χωρίς συγκεκριμένες  προτάσεις στις αποσκευές τους.

 
Όπως, λοιπόν, γράφει ο Σταυράκης, το 2008, με το που ξεκίνησε δηλαδή η λαμπρή διακυβέρνηση Χριστόφια, είχαμε επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού του Κατάρ. Δεν ξέρω αν μας είχε επισκεφτεί απροειδοποίητα, αν περνούσε απ’ έξω, είδε φως και μπήκε ή αν πολύ απλά γραμμένο τον είχαμε, μια φορά πάντως ο υπουργός των Εξωτερικών, Μάρκος Κυπριανού, απουσίαζε  και ο Δημήτρης Χριστόφιας ανέθεσε στον Χαρίλαο να μεταβεί στο αεροδρόμιο και να τον υποδεχθεί αυτός. Γράφει ο Χαρίλαος: «Ταξιδέψαμε πίσω στη Λευκωσία με το ίδιο αυτοκίνητο και, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, συζητήσαμε διάφορα οικονομικά θέματα. Εισηγήθηκα στον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να πραγματοποιήσει κάποιες επενδύσεις σε ακίνητα στην Κύπρο... Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας προς τη Λευκωσία, λοιπόν, θυμήθηκα την ύπαρξη του στρατοπέδου απέναντι από το ξενοδοχείο Χίλτον στην καρδιά της πρωτεύουσας...»!!!
 
Η σοβαρότητα μιας χώρας μέσα σε πέντε γραμμές. Την επισκέπτεται ένας από τους πιο δυνατούς επενδυτές, τυχαίνει (!) να λείπει ο υπουργός των Εξωτερικών, πηγαίνει να τον υποδεχτεί ο Οικονομικών, στη διαδρομή αυτός τυχαίνει (!) να… θυμηθεί το στρατόπεδο απέναντι από το Χίλτον… Η συνέχεια, γνωστή. Μόνο τις καμπάνες της Παναγίας της Χρυσαλινιώτισσας έμεινε να παίξουμε όταν μας κατέβηκαν δυο χρόνια αργότερα. Τους υποδεχτήκαμε μετά βαΐων και κλάδων, στήθηκαν και οι δικοί μας σαν τις πέρδικες τις καλοαναθρεμμένες μπροστά από μια αμφιβόλου αισθητικής μακέτα, έδωσαν τα χέρια, φιληθήκανε σταυρωτά και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς στην κοσμάρα μας. Γιατί, ως γνωστόν, η μακέτα ήταν μαϊμού, η συμφωνία ήταν του αέρα, τα 500 εκατομμύρια που μας έλεγαν (οι δικοί μας) ότι θα απέφερε στο κράτος έγιναν στην πορεία 230 και στη συνέχεια φάνηκε ότι μάλλον θα ξεκινούσαμε με ζημιά 90 εκατομμυρίων. Έτσι, τουλάχιστον, μας είπε ο Αβέρωφ Νεοφύτου -σφόδρα πολέμιος της επένδυσης για χάρη Κυπρίων επιχειρηματιών που μήτε τους είδαμε, μήτε τους ακούσαμε- αλλά και ο Νικόλας Παπαδόπουλος που φώναζε ότι το τεμάχιο αξίζει 140 εκ. και εμείς θα το χαρίζαμε για 50. Έτσι, λοιπόν, η περιβόητη επένδυση, μαζί με τη μαϊμού μακέτα και τα σταυρωτά φιλιά του Χριστόφια με τον Εμίρη Αλ Θανί, πήγαν περίπατο.
 
Στο παρεμπιπτόντως, όμως, αξίζει να θυμηθούμε δυο άλλα περιστατικά, που καταγράφει στο σύγγραμμά του ο Χαρίλαος Σταυράκης, τα οποία ενισχύουν -πιστεύω- το ηθικό ανάστημα του ΑΚΕΛ και της κυβέρνησης Χριστόφια, που στις μέρες μας έχει τρωθεί με αποτέλεσμα να στεναχωριέται  πάρα πολύ ο Άντρος Κυπριανού. Τα παρακάλια προς τον οίκο FITCH να μη δημοσιοποιήσει την υποβάθμιση πριν από τις βουλευτικές εκλογές του 2011 (για ευνόητους λόγους) και την άρον-άρον προσυμφωνία (!) με το Κατάρ που επιτεύχθηκε (;) και προβλήθηκε δύο ημέρες πριν από τις βουλευτικές, επίσης για ευνόητους, ηθικούς όπως αντιλαμβάνεστε, λόγους.
 
Την τελευταία φορά, πάντως που άκουσα γι’ αυτή τη συμφωνία ήταν τον Δεκέμβριο του 2011, όταν ο Κίκης Καζαμίας, επισκέφτηκε το σημείο για να επιθεωρήσει το χώρο και να δώσει οδηγίες για κατεδάφιση των υποστατικών που ήταν, όπως μας είπε, «το πρώτο ουσιαστικό βήμα υλοποίησης της συμφωνίας με το Κατάρ», αποκαλύπτοντας παράλληλα πως (κρατηθείτε) «υπάρχουν προτάσεις δισεκατομμυρίων και για άλλα αναπτυξιακά έργα από χώρες πέραν του Ατλαντικού»! Οι οποίες, περιττό να σας θυμίσω, πνίγηκαν τελικά μεσοπέλαγα.
 
ΣΗΜEΙΩΣΗ: Ξέρω, το αναμενόμενο ήταν να ασχοληθώ με τις οικονομικές διαφορές του τέως με τον επιστήθιο, μεγαλοεργολάβο φίλο του που «έχει πρόβλημα ο άνθρωπος, δεν γίνεται». Αλλά, πρώτον, όπως λέει και ο ειδικός στις ανιχνεύσεις σκευωριών, Άντρος Κυπριανού, πρόκειται για… «ιδιωτική υπόθεση» (!) το γεγονός ότι ένας πρόεδρος δημοκρατίας δέχτηκε a priori να του κτίσει το σπίτι χωρίς προσφορές και τιμολόγια  ένας φίλος του εργολάβος, που κέρδιζε παράλληλα προσφορές του δημοσίου και, δεύτερον, ο Μίλαν Κούντερα γράφει σ’ ένα βιβλίο του: «Πριν ξεχαστούμε, θα γίνουμε κιτς». Οπότε, παρακολουθώ με ενδιαφέρον και εξ αποστάσεως τη νομοτέλεια του σύμπαντος. 
 



Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 14/10/2013