Η Κύπρος έχει σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, στρατηγικό ενδιαφέρον, αλλά στη Λευκωσία γίνεται αντιληπτό τούτο μόνο ως πολιτικό στοιχείο εσωτερικής κατανάλωσης.

Δογματικές εμμονές

Κώστας Βενιζέλος

Στο Κυπριακό οι φοβίες και οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος διαχρονικά καθήλωσαν τους χειρισμούς και τις δυνατότητες σε μια αμυντική διαχείριση. Η αδυναμία και οι φοβίες οχύρωσαν τους εκάστοτε διαχειριστές πίσω από την πεπατημένη, την οδό της συνθηματολογίας και των επιλογών της δεκαετίας του '70. Όλα στην πολιτική, όπως και στη ζωή, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Η ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό έχει αποδώσει; Όχι. Και ναι μεν το Κυπριακό δεν λύθηκε επειδή η Τουρκία δεν το επέτρεψε, όμως η μη λύση έδωσε πόντους στην κατοχική δύναμη.

Εδραίωσε τους σχεδιασμούς της στο νησί για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου μέσα από μια διαδικασία, στη διάρκεια της οποίας η ε/κ πλευρά υποχωρούσε συνεχώς για να «τιθασεύσει το θηρίο». Η Τουρκία, «διαβάζοντας» το γεγονός ότι ο αντίπαλος της δεν είχε τακτική αλλά κινείτο με τη λογική τού «στύλλο στύλλο άνεση», ακολούθησε μια πολιτική που έφερε στα μέτρα της τις ατέρμονες συζητήσεις στο Κυπριακό. Έχει καταστήσει το Κυπριακό ως ένα θέμα συντάγματος ( εσχάτως ονομάστηκε διακυβέρνηση) και το άφησε να συζητείται για χρόνια μεταξύ των «δύο ηγετών» στο νησί. Λαμβάνοντας πολλές φορές τα εύσημα ότι «συμβάλλει στη λύση», κατάφερε να μη φορτώνεται τη συνεχιζόμενη κατοχή τμήματος της Κύπρου.

 Η διαχείριση του Κυπριακού στηρίζεται δογματικά στην ίδια συνταγή, ανεξαρτήτως τι συμβαίνει γύρω μας. Η ίδια και τότε, που κάτω από το βάρος των αποτελεσμάτων μιας στρατιωτικής ήττας, έγιναν υπό πίεση επιλογές. Το ίδιο και σήμερα, ανεξαρτήτως εάν η χώρα είναι κράτος-μέλος της ΕΕ και έχει μπει στον ενεργειακό χάρτη. Ακολουθείται η ίδια πολιτική, ασχέτως εάν η Τουρκία δεν κατάφερε να εφαρμόσει το μετα-οθωμανικό όραμα του Νταβούτογλου, έχοντας  ανοικτά μέτωπα στο κουρδικό και αλλού.

Η ατζέντα στο Κυπριακό είναι η φόρμουλα νομιμοποίησης των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Αυτό συζητείτο εξαρχής, αυτό και σήμερα.

Το Εθνικό Συμβούλιο καλείται να συζητήσει «νέα στρατηγική». Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσο η ακολουθούμενη πολιτική έχει αποδώσει. Τα διλήμματα «ομοσπονδία ή κάτι άλλο», είναι η πατέντα για να παραμείνει κανείς στην πεπατημένη, που οδηγεί στη διχοτόμηση.

Η Κύπρος έχει σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, στρατηγικό ενδιαφέρον, αλλά στη Λευκωσία γίνεται αντιληπτό τούτο μόνο ως πολιτικό στοιχείο εσωτερικής κατανάλωσης.

Έχει αλλάξει το γίγνεσθαι, διαφοροποιήθηκαν τα δεδομένα, έχουν καταρρεύσει αυτοκρατορίες και καθεστώτα, άλλαξαν σύνορα, πλην όμως στη Λευκωσία χρόνια τώρα, υπάρχει μια δογματική επιμονή για διαχείριση της πολιτικής με όρους της δεκαετίας του ΄70. Αυτός ο δογματισμός συνδέεται με την επιδερμική αντίληψη των δεδομένων, με τα  φοβικά σύνδρομα και την αδυναμία άρθρωσης μιας άλλης πολιτικής. Η ακολουθούμενη πολιτική απέτυχε γιατί δεν απέδωσε. Να συζητηθεί μια νέα πολιτική, που θα αξιοποιεί τα νέα δεδομένα. Τα διλήμματα στην πολιτική δημιουργούν πίεση, πλην όμως εδώ που φθάσαμε οι επιλογές δεν είναι πολλές. Είτε θα αναζητηθεί μια νέα πολιτική με όποιο ρίσκο μπορεί να υπάρξει είτε θα βυθιστούμε στη μιζέρια των πεπατημένων πολιτικών. Για να παραφράσουμε τον Μάρξ δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες μας. Έχουμε, όμως,  να κερδίσουμε έναν κόσμο ολόκληρο: Μια σωστή, λειτουργική, δημοκρατική λύση.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 12/07/2014