Ποιοί είναι οι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo. Μερικά από τα σκίτσα τους

 
 

 Μαρίνα Δεμερτζιάν

  

Wolinski

Όσοι διάβαζαν βαβέλ και παρα 5 έχουν σίγουρα δει τα σκίτσα του. Για τους Γάλλους όμως, ο Ζωρζ Βολινσκι είναι μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές του σατυρικού (και σατιρικά ερωτικού) σκίτσου. Ήταν 80 ετών

• 
  Οι ερωτικές συνήθειες των Γάλλων ήταν ένα από τα αγαπημένα του μοτίβα. Του άρεσε να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται για τις ερωτικές επιθυμίες, τα ταμπού αλλά και την αγαρμπιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης.
  
• 
  Ήμουν ένας βρωμερός φαλλοκράτης
• Το Μάιο του 68, συνιδρύει με τον Σινέ το περιοδικό L’Enragé (ο οργισμένος)
  
• Από τότε συχνά αυτοσαρκαζόταν για τη συνήθεια του να επαναπαύεται στις «επαναστατικές δάφνες» του παρελθόντος.
  
  -Όταν σκέφτομαι ότι πριν 40 χρόνια ήμουν στα οδοφράγματα… – Προσπάθησε να το ξεπεράσεις μπαμπά
• Σκίτσο για την γαλλική ακροδεξιά και την «ανοχή» που επιδεικνύει η γαλλική αστυνομία
  
  Αστυνομικός: Πιο αργά, γιατί θα υποχρεωθούμε να τους συλλάβουμε Δράστης: Πιο γρήγορα γιατί θα υποχρεωθούν να μας συλλάβουν
• 
  
• Cabu
  
  O Καμπύ ήταν επίσης ιστορική μορφή του γαλλικού σκίτσου. Ξεκίνησε να σκιτσάρει όταν ήταν στρατιώτης στην Αλγερία. Εκδίδει τότε την «κόρη του Συνταγματάρχη», που κυκλοφορεί σε συνέχειες. Ο Cabu δηλώνει αντιμιλιταριστής και αναρχικός. Έχει περάσει από όλα τα ιστορικά γαλλικά περιοδικά, τον «οργισμένο», το Hara Kiri, το canard enchaine.
• Δεν έκανε μόνο κόμιξ και γελοιογραφίες.
  
  O Cabu ήταν αυτός που σχεδίασε τα σκίτσα για την ταινία traffic του Τατί
• Σατύριζε ανελέητα όχι μόνο το Ισλάμ αλλά και την ρωμαιοκαθολική εκκλησία.
  
  Ο θεός δεν υπάρχει…
• 
  Εδώ καυτηριάζει τις αποκαλύψεις για την παιδοφιλία ανώτερων κληρικών της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας
• 
  O αγαπημένος του ήρωας, ήταν ένας 17άρης μαθητής λυκείου. O grand Duduche.
• O Charb
  
  Ήταν ο διευθυντής του Charlie Hebdo, κι ένας από τους πιο χαρισματικούς, προκλητικούς και συχνά εξοργιστικούς σκιτσογράφους της γενιάς του.
• Ο Charb αρνούνταν πεισματικά και πολλές φορές οριακά, κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας.
  
  «Μα ποιοι θέλουν τους Άγγλους στην Ευρώπη;»
• Είχε προκαλέσει την μήνη των γάλλων μουσουλμάνων από το 2006, όταν επέλεξε να αναδημοσιεύσει τα σκίτσα για τον Μωάμεθ, του Δανού σκιτσογράφου
  
  Το Νοέμβριο 2011 το περιοδικό κυκλοφορεί με αλλαγμένο ακόμα και τον τίτλο: Αντί για τον «εβδομαδιαίο Τσάρλι» κυκλοφορεί ως «εβδομαδιαία σαρία», με πρωτοσέλιδο και πάλι μια γελοιογραφία του Μωάμεθ. Δέχεται απειλές και κυκλοφορεί με αστυνομική προστασία. Σε συνέντευξη του μάλιστα στη Monde λέει πως μιας και δεν έχει παιδιά, σκυλιά, δεν τον απασχολεί αν θα του επιτεθούν, «καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός». Πριν από κάποιους μήνες, ο Charb κυκλοφόρησε αυτό το προφητικό σκίτσο, με τίτλο «δεν έχουν γίνει ακόμα επιθέσεις στη Γαλλία και τον μαχητή να απαντάει «περιμένετε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου»
• Ο Charb αρνούνταν πεισματικά και πολλές φορές οριακά, κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Είχε κατηγορηθεί ως ρατσιστής γιατί προκαλούσε
  
  Όταν στην γαλλική επικαιρότητα κυριαρχούσε το θέμα του γάμου των ομοφυλόφιλων, ο Charb ζήτησε γάμο για όλους.
• 
  Σε αυτό το σκίτσο μιλά για τον τσιγγάνικο κίνδυνο. «Ήρθαν να κλέψουν τα γαλλικά φρύδια»
• Tignous
  
  O Tignous, ήταν ο πιο παθιασμένος με την επικαιρότητα και το πολιτικό σκίτσο. Ήταν 47 ετών.
• 
  Ένα από τα αγαπημένα του θύματα ήταν ο Σαρκοζί, για τον οποίο εδώ γράφει «5 χρόνια Σαρκοζί,βλάπτουν σοβαρά την υγεία»
• Τα σκίτσα του ήταν πάντα εξαιρετικά δεικτικά, όπως όταν «σχολίαζε» τα αστυνομικά μέτρα που επιβλήθηκαν στο Ρίο για το Μουντιάλ
  
  Το Μουντιάλ τελείωσε, το ίδιο και το απαρτχάιντ
  
  
  
  Πηγή: www.mikrometoxos.gr/HuffPost Greece
  Δημοσιεύτηκε στις 08/01/2015