Η βία από τους νέους , δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αιτία και αφορμή για να εκδηλωθεί

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΣΚΟΠΙΑ

«Εμείς», «εσείς», το παγκάκι και οι «άλλοι»

Με τον Φρίξο Δαλίτη

Τα επεισόδια στο Λύκειο της Βεργίνας θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια καλή αφορμή για να κοιταχτούμε ως κοινωνία και ως πολιτεία στον καθρέφτη και να αναλογιστούμε το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Δυστυχώς όμως, δεν θα το πράξουμε… ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:«είμαστε ρατσιστές ως κοινωνία;», θα ακουστούν αντικρουόμενες απόψεις, σφόδρα υπερασπιζόμενες από την κάθε πλευρά, με αλληλοεπίρριψη ευθυνών και με ένα υπεραπλουστευμένο τρόπο ανάλυσης γεγονότων και καταστάσεων θα έχουμε εκατέρωθεν την εντύπωση ότι δώσαμε τη σοφότερη εξήγηση για ένα γεγονός.
Ας αφήσουμε το περιστατικό της Λάρνακας και ας δούμε το επεισόδιο που σημειώθηκε την περασμένη βδομάδα στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, όταν ένα παγκάκι, αποτέλεσε την αιτία να έρθουν στα χέρια Ελληνοκύπριοι με Ελληνοπόντιους μαθητές. Θα μπορούσε το επεισόδιο αυτό να αποδοθεί στα ρατσιστικά ή ξενοφοβικά σύνδρομα των Κυπρίων μαθητών; Φυσικά ναι, αν το δει κάποιος μέσα στο πνεύμα των ημερών και με μια υπεραπλουστευμένη εξήγηση. Το παγκάκι όμως, θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για να παίξουν ξύλο και οι Ελληνοκύπριοι μαθητές, αν αυτοί που το μετέφεραν υποστήριζαν το ΑΠΟΕΛ και αυτοί που τελικά το κατέλαβαν ήταν οπαδοί της Ομόνοιας, όπως επίσης θα μπορούσε οι μεν να ήταν του «Α» σχολείου ή γειτονιάς και οι δε του «Β».

Διότι η βία από τους νέους μας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αιτία και αφορμή για να εκδηλωθεί. Όπως αντίστοιχα συμβαίνει και εντός και εκτός γηπέδων κάθε Κυριακή, όπως πολλές φορές έχει εκδηλωθεί στις αυλές σχολείων, σε κέντρα διασκέδασης και σε άλλους χώρους συνάθροισης των νέων. Αρκεί κάθε φορά, να «εντοπιστεί» ένα στοιχείο διαφοροποίησης μεταξύ ομάδων και ατόμων ή μια αφορμή, για να αρχίσουν να παίζουν ξύλο μεταξύ τους, να ρίχνουν πέτρες και να σπάνε τζάμια σχολικών αιθουσών.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Λάρνακας, τα πράγματα ίσως να είναι λίγο διαφορετικά. Αυτό όμως δεν διαφοροποιεί το γεγονός, από τη γενικότερη παθογένεια της κοινωνίας μας σε ό,τι αφορά στη συμπεριφορά των νέων. Παθογένεια που, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν μας απασχόλησε σοβαρά ως κοινωνία.
Είναι επίσης όμως γεγονός ότι «η έκρηξη» στο σχολείο της Λάρνακας δεν σημειώθηκε από το πουθενά. Τα προβλήματα υπέβοσκαν εδώ και μέρες, όπως λένε οι πληροφορίες και σε συνδυασμό και με το γενικότερο κλίμα των ημερών που είχε δημιουργηθεί στη Λάρνακα με τα επεισόδια των προηγούμενων ημερών με τους Παλαιστινίους αιτητές ασύλου, έπρεπε κάποιοι να ανησυχήσουν και να παρέμβουν άμεσα (όπως πρέπει να είναι και ο ρόλος της Ομάδας Άμεσης Παρέμβασης) και όχι κατόπιν αορτής. Ακόμα όμως και η εκ των υστέρων παρέμβαση, είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα οδηγήσει προς εκτόνωση της κρίσης. Διότι, η απομάκρυνση μερικών ημερών των αραβόφωνων μαθητών, επισημοποίησε και τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των μαθητών.
Συνεπώς, μήπως τελικά το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει με αφορμή τα επεισόδια δεν είναι μόνο το αν οι μαθητές μας είναι ρατσιστές, αλλά και πολλά άλλα;