Αφανιζόμαστε, κραυγάζουν οι Τουρκοκύπριοι
Ξεχείλισε το ποτήρι με την Τουρκία, τονίζουν εκπρόσωποι της Πλατφόρμας στον «Φιλελεύθερο»
Του Ανδρέα Πιμπίσιη bimbishis@phileleftheros.com
Με πρόθεση να μάθουμε κάτι περισσότερο γιατί οι Τουρκοκύπριοι βγήκαν στους δρόμους, σ’ ένα συλλαλητήριο το οποίο αντί να αφορά στα οικονομικά μέτρα που έλαβε η δική τους «κυβέρνηση» μετατράπηκε σε εκδήλωση κατά του Ερντογάν, συνάντησα την περασμένη Πέμπτη τον γενικό γραμματέα της συντεχνίας των Τουρκοκυπρίων δασκάλων, ΚΤΟS, Σενέρ Ελτσίλ, ο οποίος μαζί με μέλη της οργάνωσής του και άλλους Τουρκοκύπριους συνδικαλιστές μέλη της πλατφόρμας συνδικαλιστικών οργανώσεων, μας περιέγραψαν την κατάσταση στα κατεχόμενα όπως οι ίδιοι τη βιώνουν.
Συνέπεσε την ώρα που είχαμε κλείσει ραντεβού για να βρεθούμε στα γραφεία της ΚΤΟS, στους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας να βρίσκονταν δεκάδες γεωργοί, οι οποίοι διαμαρτύρονταν κι αυτοί για την οικονομική κατάσταση. Έτσι ήμουν αναγκασμένος να περάσω ένα χρονικό διάστημα εκεί στο κατοχικό οδόφραγμα αναμένοντας το αυτοκίνητο που θα με μετέφερε στα γραφεία της τουρκοκυπριακής οργάνωσης. Όπως μου ανέφεραν οι Τουρκοκύπριοι συνδικαλιστές ήταν κι αυτό ένα ακόμα δείγμα της αγανάκτησης των Τ/κ για τα οικονομικά μέτρα της ψευδοκυβέρνησης.
Ο κ. Ελτσίλ, όντας πολύ καλός γνώστης της αγγλικής, ανέλαβε να μας μεταφέρει τις θέσεις των Τουρκοκυπρίων συνδικαλιστών και τους λόγους που τους οδήγησαν να βγουν στους δρόμους και κυρίως για την έντονη αντίδρασή τους εις βάρος της Τουρκίας. Στο ερώτημα αυτό απάντησαν με μια ιστορική αναδρομή που πάει πίσω στο 1963: «Οι Τουρκοκύπριοι ζουν κάτω από ειδικές συνθήκες από το 1963. Η Τουρκία υποστήριξε το ψήφισμα του ΟΗΕ του 1964 με το οποίο η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε την ελληνοκυπριακή κυβέρνηση ως τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Κύπρου. Δεν κατηγορώ την ε/κ κοινότητα γιατί εκείνη την εποχή η ηγεσία της τ/κ κοινότητας ήταν αποσχιστές και προσπαθούσαν να μοιράσουν το νησί. Ζούσαμε έτσι μέχρι το 1974».
Ήρθαν τα γεγονότα του 1974 και η «ειρηνευτική επιχείρηση», όπως ανέφεραν την τουρκική εισβολή. Η Τουρκία, μου ανέφεραν οι συνδικαλιστές «οργάνωσε την ειρηνευτική επιχείρηση του 1974 για να προστατεύσει το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να διατηρήσει την ενότητα του νησιού. Μετά όμως η Τουρκία δεν κράτησε την υπόσχεσή της και έκτοτε υποφέρουμε».
Το πρώτο που εγείρουν είναι «η μεταφορά πληθυσμού από την Τουρκία στο βόρειο τμήμα του νησιού, τους έδωσαν υπηκοότητα, τους προσέφεραν τη γη των Ελληνοκυπρίων, σπίτια και περιουσίες». Υπάρχει μια γενική απορία για τον πληθυσμό στα κατεχόμενα. Ακόμα και οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι δηλώνουν άγνοια. Αυτό που ξέρουν είναι πως οι έποικοι είναι περισσότεροι από τους ίδιους. «Μετά το σχέδιο Ανάν ο αριθμός που μεταφέρθηκε στο νησί αυξήθηκε και δεν γνωρίζουμε πόσος είναι ο πληθυσμός στο βόρειο τμήμα», ήταν απάντησή τους στο σχετικό μας ερώτημα. Όπως μου εξήγησαν, «υπήρξαν κάποιες δηλώσεις από τον κ. Ταλάτ ότι ο πληθυσμός είναι περισσότερος από 500 χιλιάδες. Από την άλλη, ο λεγόμενος πρωθυπουργός μας κ. Κουτσιούκ δήλωσε πως έχουμε πολύ μεγάλο πληθυσμό και έκανε λόγο για περισσότερους από 600 χιλιάδες». Κι επειδή ούτε οι ίδιοι οι συνδικαλιστές δεν γνωρίζουν τον αριθμό των κατοίκων, Τουρκοκυπρίων και εποίκων, κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς στη βάση συγκεκριμένων αριθμητικών δεδομένων που δίνουν μια εικόνα της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στα κατεχόμενα. Το πρώτο που γνωρίζουν είναι πως πάνω από 400 χιλιάδες αυτοκίνητα έχουν εγγραφεί, 450 χιλιάδες κινητά χρησιμοποιούνται και οι φούρνοι παράγουν πάνω από 810 χιλιάδες ψωμιά ημερησίως. Όλα αυτά είναι ένα δείγμα του πληθυσμού.
Κάποιοι από τους Τουρκοκύπριους συνδικαλιστές δεν δυσκολεύονται να μιλήσουν κι αυτοί για έποικους, σ’ ό,τι αφορά τους εκ Τουρκίας κατοίκους των κατεχομένων. Όταν δε για χάρη της συζήτησης και σε μια προσπάθεια να διαπιστώσω εάν όντως υπάρχει μια τόσο έντονη αντιπάθεια προς τους εκ Τουρκίας κατοίκους, τους ανέφερα πως «αυτοί που γεννήθηκαν εδώ δηλώνουν ότι είναι Κύπριοι και δεν είναι από την Τουρκία», η απάντηση που έλαβα ήταν αρκούντως δηκτική: «Είναι κι αυτοί έποικοι όπως και οι γονείς τους. Δεν έχουν καμιά σχέση με την Κύπρο κι εμάς. Είναι από την Ανατολία και δεν είναι Κύπριοι».
Αυτά σ’ ό,τι αφορά τη δημογραφική κατάσταση στα κατεχόμενα. Το εύλογο ερώτημα που ακολουθεί είναι η πολιτική κατάσταση. Ο Σενέρ Ελτσίλ, μεταφέροντας και τη θέση των υπολοίπων, μας αναφέρει πως «ουδέποτε ‘κυβερνήσαμε’ τους εαυτούς μας από το 1963 και μετά. Όταν οι Τ/κ ζούσαν σε θύλακες από το ’63 μέχρι και το ’74 η Τουρκία είχε στείλει κάποιους αξιωματικούς οι οποίοι διοικούσαν. Από τότε δεν υπήρξε οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο ‘διακυβέρνησης’».
Ακόμα και οι εκλογικές διαδικασίες στα κατεχόμενα δεν φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους Τουρκοκύπριους, «διότι είμαστε μια μειονότητα στη δική μας γη και οι έποικοι από την Τουρκία επηρεάζουν τις εκλογές». Και συνεχίζουν την περιγραφή τους για την πολιτική κατάσταση στα κατεχόμενα: «Έχουμε ένα είδος καθεστώτος εδώ που δεν θα λέγαμε ότι είναι δημοκρατικό. Διεξάγονται ‘εκλογές’ αλλά το αποτέλεσμα των ‘εκλογών’ δεν σημαίνει και τίποτε. Οι άνθρωποι που προωθούνται από την Τουρκία και ζουν κάτω από την ομπρέλα της τουρκικής πρεσβείας ή το γραφείο βοήθειας από την Τουρκία είναι αυτοί που διοικούν τη χώρα. Οι υπουργοί μας είναι μαριονέτες και λαμβάνουν εντολές απευθείας από τους λεγόμενους συμβούλους. Για παράδειγμα ο υπουργός Οικονομικών έχει ένα σύμβουλο από την Τουρκία που είναι ένας σκιώδης υπουργός που διοικεί τους Τουρκοκύπριους».
Η θέση τους είναι πως «αντιδρούμε έντονα γι’ αυτό το είδος πολιτικής από την Τουρκία η οποία δεν δείχνει να μας σέβεται καθόλου. Ιδιαίτερα οι υπουργοί από την Τουρκία μάς προσβάλλουν, παραγνωρίζουν τον πολιτισμό μας, τη γλώσσα μας και γενικά ό,τι ανήκει στους Τουρκοκύπριους».
ΕΝΑΣ εκ των συνομιλητών μας ήταν και ο Αχμέτ, πρόεδρος των οδηγών ταξί, ο οποίος κατάγεται από τη Λεμεσό. Μας ανέφερε ότι στα κατεχόμενα υπάρχουν σήμερα 800 άδειες ταξί. Όπως μας εξήγησε, κάθε φορά που είχαν εκλογές τα κόμματα έδιναν άδειες ταξί για να παίρνουν ψήφους. Τώρα, όπως μας είπε, δεν έχουν άδεια κι αυτό γιατί όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία στα κατεχόμενα έχουν δικά τους αυτοκίνητα που μεταφέρουν κόσμο από και προς το παράνομο αεροδρόμιο στην Τύμπου. «Μας λένε ότι είναι δωρεάν αλλά δεν τους πιστεύουμε γιατί ξέρουμε ότι οι τουρίστες πληρώνουν εκ των προτέρων για τη μεταφορά τους». Αποτέλεσμα, όπως μας είπε, όλοι σχεδόν οι οδηγοί ταξί να μην έχουν σήμερα δουλειά. Επ’ ευκαιρία της κουβέντας μας αναφέρθηκε και σε παράπονο που έχει από τις Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας της οποίας δηλώνει πολίτης, μας έδειξε την ταυτότητά του αλλά και την επαγγελματική άδεια που απέκτησε ώστε να μπορεί να μεταφέρει πελάτες στο αεροδρόμιο Λάρνακας. Το παράπονό του είναι πως πρόσφατα υποχρεώθηκε να πληρώσει πρόστιμο για στάθμευση στο νέο αεροδρόμιο Λάρνακας και παρά τις επιστολές προς την Αρχή Αδειών ακόμα δεν έλαβε καμιά απάντηση.
Εκφράζουν αγωνία για το μέλλον τους και των παιδιών τους γιατί, όπως αναφέρουν, τους στέλνουν στο εξωτερικό για σπουδές και κανένας δεν θέλει να επιστρέψει. Γι’ αυτό και παίρνουν την ευκαιρία των δηλώσεών τους στον «Φ» για να απευθύνουν έκκληση προς την ελληνοκυπριακή πλευρά να συμβάλει σε γρήγορη επίτευξη λύσης του Κυπριακού, γιατί όπως υποστηρίζουν «σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν Τουρκοκύπριοι για να συνομιλούν».
Διερωτήθηκα εάν όλη η αντίδραση της Τουρκίας είναι οικονομική και γιατί δεν σηκώνει άλλο να συντηρεί τους Τουρκοκύπριους και η απάντησή τους ήταν: «Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Παλαιότερα μας έλεγαν ότι ακόμα και όλοι οι Τουρκοκύπριοι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα μπορούμε να τους πληρώνουμε. Δεν είναι αλήθεια ότι η Τουρκία πληρώνει τους Τουρκοκύπριους. Η Τουρκία δίνει κάθε χρόνο 350-500 εκατομμύρια δολάρια, από την άλλη, όμως, πέρσι εισαγάγαμε από την Τουρκία προϊόντα 1,5 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Η Τουρκία δίνει πέντε και παίρνει τρεις φορές περισσότερα.
Αυτοί που έρχονται και εργάζονται εδώ τα λεφτά που πληρώνονται τα στέλνουν στην Τουρκία». Ακόμα δε, κατηγορούν την ψευδοκυβέρνηση και την Άγκυρα ότι για όλα τα έργα που γίνονται στα κατεχόμενα οι Τουρκοκύπριοι είναι απόντες: «Για τα έργα που γίνονται στο βόρειο τμήμα, όλοι οι διαγωνισμοί προσφορών διεξάγονται στην Τουρκία. Αποτέλεσμα να πιάνουν αυτοί τις προσφορές και να παίρνουν και τα λεφτά». Σημειώνουν ακόμα ότι παραγνωρίζουν τις τουρκοκυπριακές κατασκευαστικές εταιρείες.
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙθεωρούν πως για τα όσα βιώνουν σήμερα «η ε/κ ηγεσία δεν είναι αθώα» και προσθέτουν: «Ξέρουμε ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν τη διοίκηση ολόκληρης της νήσου. Η Κύπρος ανήκει στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους στη βάση των ίσων πολιτικών δικαιωμάτων. Επίσης θέλουμε να μοιραστεί αυτός το κράτος μαζί μας. Πώς μπορεί όμως να γίνει αυτό όταν μας θέλει κάτω από την ομπρέλα της Κυπριακής Δημοκρατίας;». Περαιτέρω σημειώνουν πως η μόνη οδός για λύση είναι αυτή «της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που βασίζεται στις συμφωνίες κορυφής. Αυτή είναι η οδός για επανένωση της νήσου. Η λύση επείγει».
Στο σημείο αυτό τούς είπα ότι διεξάγονται συνομιλίες μεταξύ Χριστόφια και Έρογλου και με κοίταξαν κάπως απορημένοι. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Πιστεύετε ότι ο κ. Χριστόφιας και ο κ. Έρογλου μπορεί να πετύχουν κάτι; - Μα ποιος είναι ο κ. Έρογλου; Δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μαριονέτα της Τουρκίας. Θα πρέπει να πιεστεί η Τουρκία.
- Μα αυτός κάθεται στο τραπέζι των συνομιλιών. Ο κ. Χριστόφιας ζήτησε να συναντηθεί με τον Ερντογάν αλλά δεν πήρε απάντηση. - Ξέρετε τι μου είπε ο Χριστόφιας για τον Έρογλου; Μου είπε ότι είναι όπως τον κουκουφκιάο και δεν ενδιαφέρεται.
- Υπάρχει δηλαδή πρόβλημα με τον κ. Έρογλου; - Ο Έρογλου δεν έχει πρόβλημα. Το πρόβλημα εμείς το έχουμε. Το μήνυμα που στέλνουμε προς τους Ελληνοκύπριους είναι πως θα πρέπει να αντιληφθούν ότι είμαστε κι εμείς Κύπριοι. Επίσης, τους λέμε ότι εάν δεν θέλουν λύση σύντομα τότε σε δέκα χρόνια δεν θα βρίσκουν οποιοδήποτε Τουρκοκύπριο για να συνομιλήσουν. Δεν θα υπάρχει Τουρκοκύπριος να καθήσει στο τραπέζι για να συνομιλήσει.
- Η Τουρκία δείχνει πως δεν πρόκειται να φύγει και υποστηρίζει πως χωρίς αυτήν οι Τουρκοκύπριοι θα κινδύνευαν.
- Αυτό οφείλεται στη συμπεριφορά των Ελληνοκυπρίων. Δεν βοηθούν στο να δημιουργηθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ των Τουρκοκυπρίων. Πριν το 1974, πριν έρθει η Τουρκία ήμασταν πιο ασφαλείς. Βεβαίως ζούσαμε σε θύλακες, αλλά μεταξύ 1967 και 1974 όλα ήταν πολύ καλύτερα. Εμείς ονειρευόμαστε μια χώρα χωρίς στρατούς και όπλα και χωρίς, φυσικά, τις βρετανικές βάσεις.
Στο σημείο αυτό τούς είπα ότι διεξάγονται συνομιλίες μεταξύ Χριστόφια και Έρογλου και με κοίταξαν κάπως απορημένοι. Και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Πιστεύετε ότι ο κ. Χριστόφιας και ο κ. Έρογλου μπορεί να πετύχουν κάτι; - Μα ποιος είναι ο κ. Έρογλου; Δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μαριονέτα της Τουρκίας. Θα πρέπει να πιεστεί η Τουρκία.
- Μα αυτός κάθεται στο τραπέζι των συνομιλιών. Ο κ. Χριστόφιας ζήτησε να συναντηθεί με τον Ερντογάν αλλά δεν πήρε απάντηση. - Ξέρετε τι μου είπε ο Χριστόφιας για τον Έρογλου; Μου είπε ότι είναι όπως τον κουκουφκιάο και δεν ενδιαφέρεται.
- Υπάρχει δηλαδή πρόβλημα με τον κ. Έρογλου; - Ο Έρογλου δεν έχει πρόβλημα. Το πρόβλημα εμείς το έχουμε. Το μήνυμα που στέλνουμε προς τους Ελληνοκύπριους είναι πως θα πρέπει να αντιληφθούν ότι είμαστε κι εμείς Κύπριοι. Επίσης, τους λέμε ότι εάν δεν θέλουν λύση σύντομα τότε σε δέκα χρόνια δεν θα βρίσκουν οποιοδήποτε Τουρκοκύπριο για να συνομιλήσουν. Δεν θα υπάρχει Τουρκοκύπριος να καθήσει στο τραπέζι για να συνομιλήσει.
- Η Τουρκία δείχνει πως δεν πρόκειται να φύγει και υποστηρίζει πως χωρίς αυτήν οι Τουρκοκύπριοι θα κινδύνευαν.
- Αυτό οφείλεται στη συμπεριφορά των Ελληνοκυπρίων. Δεν βοηθούν στο να δημιουργηθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ των Τουρκοκυπρίων. Πριν το 1974, πριν έρθει η Τουρκία ήμασταν πιο ασφαλείς. Βεβαίως ζούσαμε σε θύλακες, αλλά μεταξύ 1967 και 1974 όλα ήταν πολύ καλύτερα. Εμείς ονειρευόμαστε μια χώρα χωρίς στρατούς και όπλα και χωρίς, φυσικά, τις βρετανικές βάσεις.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire