Οι ίδιοι που έστησαν –και στήριξαν– τον Σάχη, τον Χουσέιν, τον Μιλόσεβιτς, οι ίδιοι πρωταγωνίστησαν στην αποπομπή τους

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Προς Βαλλομένους

Του Γ. Σέρτη

ΩΣΑΝ να μην παρήλθε μισός αιώνας, απόταν η Αίγυπτος ξέφευγε από την αρπάγη του Αποικισμού.
Καθώς αίμα αδελφικό –ήδη– έχει χυθεί, υπενθυμίζοντας ότι η εμφύλια σύγκρουση είναι η πιο επώδυνη, ο μεταποικισμός αυταρχικά δηλώνει:
—Όταν λέμε τώρα, εννοούμε τώρα!
Από πού αντλεί το δικαίωμα της ωμής επέμβασης;
Τις βαθυστόχαστες αναλύσεις μπορεί –εύκολα– να εκτοπίσει η επιγραμματική λαϊκή θυμοσοφία: —Εγώ σ’ έκτισα φούρνε μου, εγώ θα σε χαλάσω!
Η εξουσία Μουμπάρακ είχε τη στήριξη της Υπερδύναμης, ακόμη και με την ετήσια καταβολή δισεκατομμυρίων. Η μετριοπάθειά του ήταν χρήσιμη σε μια περιοχή στρατοκρατικών και οικονομικών συμφερόντων.
Τώρα, όμως, που το λαϊκό κύμα υψώνεται, ο στρατός δεν έμεινε –ώς το τέλος– παρατηρητής, ο ισλαμισμός τρίζει απειλητικά τα δόντια του, το ενδιαφέρον των προσταστών στρέφεται στον έλεγχο της διαδοχής.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί:
Οι ίδιοι που έστησαν –και στήριξαν– τον Σάχη, τον Χουσέιν, τον Μιλόσεβιτς, οι ίδιοι πρωταγωνίστησαν στην αποπομπή τους.
Ο λαός; Στον δικό του –μοιραίο– ρόλο. Ο αυθορμητισμός του εύκολα κοντρολάρεται, και ευκολότερα εκτρέπεται. Η ελπίδα για την επιδιωκόμενη αλλαγή, συχνά πνιγμένη στο αίμα του εμφύλιου σπαραγμού, καταλήγει –συνήθως– σε δυσμενέστερη εξάρτηση. Με την έκπληξη:
—Μα, δεν είναι αυτό που επιδιώξαμε!
Δεν αρκεί –δυστυχώς– να διαπιστώνεις –ως άτομο αλλά και ως έθνος– ότι:
—Δεν μού αρέσειη σημερινή ημέρα!
όταν δεν βρίσκεται υπό τον δικό σου έλεγχοη αυριανήσου ημέρα.
Αυτό το πλεονέκτημα του προγραμματισμού των δολοπλόκων· και το μειονέκτημα του παρορμητισμού των εξεγερθέντων.