ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Τελευταίος σταθμός

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη

 

Με την έκθεση του γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν κι Μουν φαίνεται πως η διαδικασία λύσης που ξεκίνησε ο σημερινός πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας πριν τρία σχεδόν χρόνια φτάνει στο τέλος της. Οι εκτιμήσεις που υπάρχουν είναι πως ο κύκλος αυτός των διαπραγματεύσεων έχει οδηγήσει, με την πολιτική του «καλού παιδιού», σε πισωγυρίσματα με αποτέλεσμα την πλήρη αποενοχοποίηση της Τουρκίας και τον δικό μας εγκλωβισμό σε μια διαδικασία χωρίς διέξοδο. Λίγοι είναι αυτοί που αμφιβάλλουν πως οι διάφοροι αγγλοαμερικανικοί μηχανισμοί που καλύπτονται πίσω από τα Ηνωμένα Έθνη ετοιμάζονται, με πρωταγωνιστές τους διάφορους Ντάουνερ, Πάσκο κ.λπ., μέσα από χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες, να μας παρουσιάσουν ένα σχέδιο λύσης με τις γνωστές, αν όχι χειρότερες προδιαγραφές του σχεδίου Ανάν, που οι πολίτες απέρριψαν το 2004.
 Για άλλη μια φορά θα μας θέσουν τα γνωστά εκβιαστικά διλήμματα και για άλλη μια φορά θα δοκιμαστεί η αντοχή του κυπριακού λαού. Οι κυπριακές πολιτικές ελίτ, στην πλειοψηφία τους, φαίνεται να έχουν ήδη αποδεχτεί την ιδέα αυτής της λύσης και το πρόβλημά τους είναι, όπως θα έλεγε και ο Ντάουνερ, πώς θα την «πουλήσουν» στον λαό. Στον χώρο της κυπριακής Δεξιάς είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθεί το φαινόμενο του 2004. Η ηγεσία του ΔΗΣΥκαι η μεταπρατική κυπριακή αστική τάξη θα στηρίξουν τη λύση. Η λαϊκή Δεξιά που είναι και πλειοψηφική στον χώρο αυτό, θα αντιταχτεί καθώς από τη μια τα συμφέροντά της δεν συμπίπτουν με αυτά της αστικής τάξης και αφετέρου γιατί στο μεγαλύτερό της τμήμα υιοθετεί πατριωτικές θέσεις. Στον χώρο του ΔΗΚΟ ο Μάριος Καρογιάν και ο Μάρκος Κυπριανού όπως και ο περίγυρός τους, τα μεταπρατικά αστικά στρώματα, θα ακολουθήσουν τον δρόμο του συμβιβασμού. Η πλειοψηφία όμως των οπαδών του κόμματος είναι σίγουρο πως θα αντιταχτεί σε αυτή τη μορφή λύσης. Η ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ και οι Οικολόγοι έχουν καθαρές θέσεις και θα αντιταχτούν επίσης στη λύση που μαγειρεύεται. Το μεγάλο ερωτηματικό παραμένει το ΑΚΕΛ. Την προηγούμενη φορά η λαϊκή βάση του κόμματος ανέτρεψε τους σχεδιασμούς της ηγεσίας. Αυτή τη φορά με το κόμμα στην εξουσία η κατάσταση θα είναι πολύ πιο δύσκολη για όσους θα θελήσουν να πουν ξανά όχι. Το στοίχημα εδώ θα είναι όπως το έθεσε κάποτε ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, όταν είχε την ψευδαίσθηση ότι ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥμε το 70% των ψηφοφόρων τους, όπως είπε, στήριζαν τους χειρισμούς του Προέδρου της Δημοκρατίας. Παραγνωρίζοντας φυσικά πως όταν πρόκειται για μια κακή λύση, όπως το 2004, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης υποχρεώνει τους ψηφοφόρους να ξεφεύγουν από το κομματικό μαντρί. Το στοίχημα επομένως για τις ηγεσίες του δικομματισμού θα είναι τι ποσοστό από αυτό το 70% θα επηρεάσουν υπέρ της «λύσης».
Από την άλλη υπάρχουν και οι τελευταίες εξελίξεις στα κατεχόμενα με τις διαδηλώσεις εναντίον της Άγκυρας. Αν και χρειάζεται να είναι κανείς επιφυλακτικός στην εξαγωγή βεβιασμένων συμπερασμάτων για την εξέγερση αυτή των Τουρκοκυπρίων, θα πρέπει εντούτοις να υπάρξουν γέφυρες με τα στοιχεία εκείνα που θα μπορούσαν να εμπιστευτούν το μέλλον τους στην Κυπριακή Δημοκρατία. Με την έννοια αυτή υπάρχει ίσως η δυνατότητα να συγκροτηθεί ένα ευρύ μέτωπο Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που θα αντιταχτεί σε μια λύση, η οποία θα οδηγεί στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην επικυριαρχία της Τουρκίας στο σύνολο της κυπριακής επικράτειας.
Θα ήταν βέβαια ευχής έργο αν οι κυπριακές πολιτικές ελίτ στο σύνολό τους απεγκλωβίζονταν από τη σημερινή αδιέξοδη διαδικασία που ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Το κόστος για το οποίο μιλούν από έναν τέτοιο απεγκλωβισμό, θα είναι σίγουρα μικρότερο από αυτό μιας λύσης που θα οδηγεί σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε τουρκική επικυριαρχία κάτω από την υψηλή αγγλοαμερικανική εποπτεία. Αν όμως οι πολιτικές ελίτ ακολουθήσουν τον αντίθετο δρόμο, το βάρος της αντίστασης θα το επωμιστούν για άλλη μια φορά οι πολίτες. Αν στους πολίτες αυτούς θα περιλαμβάνονται και Τουρκοκύπριοι, που είναι το ευκταίον, η αντίσταση θα είναι σίγουρα πολύ πιο αποτελεσματική.