Η πολιτική της κανονιοφόρου που υιοθέτησαν από καιρό οι νέοι σταυροφόροι της Δύσης είναι αδιέξοδη

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Οι νέοι Σταυροφόροι

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη

Ηεπίθεση εναντίον της Λιβύης με πρωτοβουλία των παλιών αποικιοκρατικών δυνάμεων Αγγλίας και Γαλλίας έγινε με την ίδια λογική της αποικιακής εποχής όταν οι «πολιτισμένοι» της Δύσης έσπευδαν να «σώσουν» τους «βαρβάρους» των αποικιών, να τους μεταφέρουν τον «θείο λόγο» και να τους «εκπολιτίσουν». Μπορεί ο Καντάφιπου ξεκίνησε κάποτε ως ένας νεαρός επαναστάτης, πολλά υποσχόμενος, να κατέληξε σε τύραννο, αλλά τύραννοι υπάρχουν και άλλοι πολλοί, σύμμαχοι της Δύσης. Αυτοί φυσικά δεν την ενοχλούν ή μπορεί και να μη διαθέτουν το πετρέλαιο της Λιβύης. ΄Αλλωστε δεν είναι πολύ μακριά ο καιρός που ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί υποδεχόταν στο Παρίσι μετά βαΐων και κλάδων τον Καντάφι ενώ εκείνος ο αλήστου μνήμης Άγγλος πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ τον επισκεπτόταν στην Τρίπολη. Μήπως τότε δεν ήταν δικτάτορας; Και ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να επεμβαίνουν στα εσωτερικά μιας χώρας για να προστατέψουν δήθεν τους αμάχους, σκοτώνοντας οι ίδιοι με τον πιο βάρβαρο τρόπο αθώους πολίτες της ίδιας χώρας;
Και γιατί για παράδειγμα δεν επεμβαίνουν και στο Μπαχρέιν ή στην Υεμένη; Και γιατί επιτρέπουν στο απολυταρχικό, διεφθαρμένο και θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας όχι μόνο να καταπιέζει τον λαό της χώρας αλλά και να στέλνει ενισχύσεις για την καταστολή του κινήματος των πολιτών στο Μπαχρέιν;
Φυσικά θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς να υποβάλλει ερωτήματα παρόμοιας μορφής χωρίς τελειωμό στους νέους σταυροφόρους της Δύσης που με τόση υποκρισία μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα και εννοούν βεβαίως την υπεράσπιση των μεταποικιακών τους συμφερόντων. Και όλα αυτά σε μια στιγμή που η ανθρωπότητα συγκλονίζεται από το δράμα της Ιαπωνίας με τον πυρηνικό όλεθρο να απειλεί και τον υπόλοιπον κόσμο με τις δεκάδες πυρηνικούς αντιδραστήρες διεσπαρμένους σε κάθε γωνιά της γης. Την ίδια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση διέρχεται μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις από τότε που δημιουργήθηκε και οι οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας απειλούνται με κατάρρευση. Ανάμεσα στα άλλα πολλαπλά συμφέροντα που ο νεοϊμπεριαλισμός της Δύσης υπερασπίζεται με τις βόμβες που σπέρνει στη Λιβύη, είναι και τα μικροκομματικά συμφέροντα και οι προσωπικές στρατηγικές των διαφόρων λιμοκοντόρων της πολιτικής. Η περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί είναι χαρακτηριστική από τη σκοπιά αυτή. Βυθισμένος σε πολιτική ανυποληψία και κινδυνεύοντας να χάσει τις επόμενες προεδρικές εκλογές, δεν διστάζει να βάψει τα χέρια του στο αίμα για μια χούφτα ψήφους. Ο τυχοδιωκτισμός του υπέσκαψε ακόμη περισσότερο τον γαλλογερμανικό άξονα και οδήγησε το Παρίσι σε μια συμμαχία με το Λονδίνο, τον δούρειο ίππο της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη. Αντίθετα οι Γερμανοί, με τις τραυματικές εμπειρίες των δύο παγκοσμίων πολέμων, κράτησαν αποστάσεις και αρνήθηκαν να εμπλακούν στην αγγλογαλλική σταυροφορία. Ακόμη και ο Ομπάμα έσυρε με δισταγμό αυτή τη φορά τα βήματά του στην σταυροφορία αυτή. Όσο για τις ποντιοπιλατικές διαμαρτυρίες της Ρωσίας και της Κίνας δεν στερούνται ούτε υποκρισίας ούτε σκοπιμότητας. Γιατί μπορούσαν να εμποδίσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας με το βέτο τους να νομιμοποιήσει τη σταυροφορία εναντίον της Λιβύης. Το πιο πιθανό δεν το έκαναν αφού εξασφάλισαν τα συμφέροντά τους σ’ ένα μελλοντικό διαμοιρασμό τόσο των πετρελαίων της Λιβύης όσο και των σφαιρών επιρροής στην ευρύτερη περιοχή. Μια μορφή δηλαδή νέας Γιάλτας με την οποία ο καθένας εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Οι διεφθαρμένες ηγεσίες του αραβικού κόσμου, έδωσαν το πράσινο φως, όπως συνέβη και στην επίθεση εναντίον του Ιράκ, στους νέους σταυροφόρους της Δύσης. Υπερασπίζονται φυσικά οι ολιγαρχίες αυτές και τα δικά τους συμφέροντα που είναι συνδεδεμένα με τον μεταποικισμό και τον νεοϊμπεριαλισμό.
Η πολιτική όμως αυτή της κανονιοφόρου που υιοθέτησαν από καιρό τώρα οι νέοι σταυροφόροι της Δύσης, είναι αδιέξοδη. Προκαλεί τις μάζες των αραβικών και των ισλαμικών χωρών οι οποίες αργά ή γρήγορα θα ζητήσουν εκδίκηση. Και τότε φυσικά η Δύση θα μιλά ξανά για τρομοκρατία και ισλαμισμό. Οι σταυροφορίες του Μεσαίωνα δεν κατάφεραν να εμπεδώσουν τη «χριστιανική» εξουσία στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ούτε και να εμποδίσουν την ισλαμοποίησή της. Οι νέοι σταυροφόροι πιθανόν να πετύχουν προσωρινά να διασώσουν τα συμφέροντά τους και να διαμοιραστούν τα πετρέλαια της περιοχής. Μακροπρόθεσμα όμως, αν όχι μεσοπρόθεσμα, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες της υπόσκαψης της διεθνούς νομιμότητας και της γενικότερης αστάθειας όχι μόνο της περιοχής αλλά και του ίδιου του διεθνούς συστήματος σε πλανητικό επίπεδο. *Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. 
ΠΗΓΗ : Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 27/03/2011