Υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που μπορούν οι απεργοί να ρίχνουν λάδια στους δρόμους, να εμποδίζουν τα κρουαζιερόπλοια να δέσουν και να αποκλείονται οι εθνικές αρτηρίες, χωρίς να την πληρώνει κανένας;
Υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που για να εργαστεί κάποιος ως ταξιτζής θα πρέπει να πληρώσει για άδεια όσο θα του κοστίσει η αγορά ενός διαμερίσματος;
Ή μήπως υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη, που ο ταξιτζής καπνίζει χωρίς την άδεια του πελάτη;
Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη στιγμή αυτή που επέλεξε ο υπουργός Υποδομών για να εφαρμόσει την πλήρη απελευθέρωση του επαγγέλματος, αλλά η μέχρι σήμερα στάση των ταξιτζήδων τον δικαιώνει, αφού έχει ξαφνικά παραλύσει η χώρα, επειδή μια συντεχνία θέλει με το έτσι θέλω να παραμείνει συντεχνία, επιμένοντας ακόμη και τώρα ότι δεν υπολογίζει σε νόμους και κανόνες.
Τα πράγματα όμως είναι απλά. Εχει ψηφιστεί ένας νόμος που πρέπει να εφαρμοστεί, έστω και με ορισμένες τροποποιήσεις. Γιατί αν δεν εφαρμοστεί, τότε θα πρέπει να επιστρέψουν στους δρόμους οι ιδιοκτήτες φορτηγών που κάποτε διαδήλωναν επειδή άνοιγε το επάγγελμά τους λέγοντας ό,τι ακριβώς λένε σήμερα οι ταξιτζήδες. Θα πρέπει επίσης να κατέβουν στον δρόμο οι αρτοποιοί, οι φαρμακοποιοί κι όλοι οι άλλοι επαγγελματίες των οποίων το επάγγελμα απελευθερώνεται.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι το πρόβλημα αυτό δεν είναι πρόβλημα εκείνων που διαδηλώνουν.
Κυρίως είναι πρόβλημα του κράτους, που θα πρέπει επιτέλους να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε στους πολίτες, αλλά και στους δανειστές του.
Γιατί αν δεν τα εφαρμόσει, τότε πολύ απλά δεν θα υπάρχει πια κράτος.
Αυτό λέει κάθε τουρίστας που κατεβαίνει από το ξενοδοχείο του σήμερα, ζητάει ένα ταξί από τη ρεσεψιόν για να εξυπηρετηθεί και του απαντούν ότι «ταξί δεν υπάρχουν». Ο τουρίστας δεν ξέρει να χρησιμοποιεί λεωφορεία. Για αυτό και όταν επιστρέψει από τις διακοπές του στην πατρίδα του, θα λέει στους φίλους του: «Πήγα διακοπές σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει κράτος»…
Πηγή: Το Βήμα
Δημοσιεύτηκε στις 01/08/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire