Το σύστημα νοσεί σε όλη την έκτασή του

Η σάρωση του συστήματος Tου Κωστα Iορδανιδη Εισήλθε τελικώς η χώρα, για μία τουλάχιστον δεκαετία, σε μία οικτρή διαδικασία πενίας και αυστηρότατης επιτηρήσεως, σύμφωνα με τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις. Ακρος ερασιτεχνισμός και εγκληματική αλαζονεία της κυβερνήσεως του κ. Γιώργου Παπανδρέου διαμόρφωσαν το νέο σχέδιο της «σωτηρίας» της Ελλάδος. Ενδεχομένως κάποιοι θεωρούν την διαμορφωθείσα λύση «επαχθή», αλλά οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν πλέον σημασία. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών της περασμένης Τετάρτης ανέδειξε την καγκελάριο της Γερμανίας κ. Αγκελα Μέρκελ σε ηγετική πολιτική μορφή της Ενώσεως. Συγκρούσθηκε η κ. Μέρκελ με το ευρωπαϊκό τραπεζικό κατεστημένο και το εξανάγκασε -επί της αρχής- να συμμετάσχει στο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων κατά 50%. Επέβαλε καθημερινό και αυστηρότατο έλεγχο στην οικονομική διαχείριση της Ελλάδος, προκαλώντας οργή και αντιπάθεια. Αλλά η μοίρα του ηγέτη είναι να γίνεται και αντιπαθής. Θεώρησε, κακώς, η ιθύνουσα τάξη της Ελλάδος ότι αρκούσε μία παρέμβαση στον δημόσιο τομέα -στενό και ευρύτερο- για να ξεπερασθεί η κρίση. Το πρόβλημα εντοπίσθηκε σε πρώτη φάση στους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, στους ιδιοκτήτες των ταξί και των βυτιοφόρων, στη βάρβαρη περικοπή μισθών του Δημοσίου και εν γένει των συντάξεων. Διεπιστώθη σύντομα ότι η ελληνική μεσαία τάξη υφίστατο από το Μνημόνιο μοιραίο πλήγμα, ότι τελούσε υπό την απειλή εξανδραποδισμού, αλλά απέσπασε μικρή συμπάθεια, διότι χαρακτηρίσθηκε φοροδιαφεύγουσα και αντιπαραγωγική. Υπήρχε όμως μία επίλεκτη ομάς -οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών- που έμεινε όχι απλώς στο απυρόβλητο, αλλά ευελπιστούσε να διαχειρισθεί τη νέα προσπάθεια της «ανορθώσεως» της χώρας. Διαψεύσθηκε από την κ. Μέρκελ. Η σάρωση της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν δυνατόν παρά να είναι πλήρης. Το σύστημα νοσεί σε όλη την έκτασή του. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του άρχισαν ήδη να «αξιοποιούν» τη στοχοποίηση των διοικήσεων των ελληνικών τραπεζών, με την ελπίδα ότι με αυτόν τον τρόπο θα αποκαταστήσουν το «αίσθημα δικαίου» στις λαϊκότερες τάξεις που είχαν πληγεί από τα βάρβαρα μέτρα. Θα εισέλθουν στην αρένα πλέον οι διοικητές και οι μεγαλομέτοχοι των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων προς πλήρωση του θεάματος. Διαθέτουν οι Ελληνες τραπεζίτες ισχύ σημαντικότατη και συμμαχίες διεθνείς. Αλλά η δύναμη ακόμη και του πλέον ευτελισμένου κράτους είναι κτηνώδης. Από την άποψη αυτή η σύγκρουση κυβερνήσεων και τραπεζιτών -εσωτερικώς, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο- είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Ο διαρκής άτεγκτος έλεγχος της διαχειρίσεως των οικονομικών του ελληνικού κράτους θεωρείται -και ορθώς- κατάργηση κυριαρχικού δικαιώματος. Αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικότερα η ένταξη στη Ζώνη του Ευρώ είναι επί της ουσίας και στην πράξη εθελουσία εκχώρηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον τομέα της οικονομίας. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ που απορρίπτουν το ευρωπαϊκό σύστημα έχουν κάθε δικαίωμα να εναντιώνονται σε αυτήν τη διαδικασία, όχι όμως και τα κόμματα του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού». Στην ουσία η τελευταία απόφαση των Βρυξελλών εξαναγκάζει την Ελλάδα να εφαρμόσει όσα οικειοθελώς όφειλε να είχε πράξει.