Η Ελλάδα σύρεται σε μια ιστορική καταστροφή... και το κατεστημένο αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα

Ευτυχώς... μας επτώχευσαν! ZEZA ZHKOY «Η διάγνωση για το ’’ελληνικό πρόβλημα χρέους’’ δεν αφήνει περιθώρια ούτε για φθηνές ελπίδες, ούτε για επιπόλαιες πολιτικές. Οσοι αισθάνονται υποχρεωμένοι να καταδικάσουν τον ρόλο της Κασσάνδρας, γράφει ο Πουλέ,” δυστυχώς λησμονούν ότι το πρόβλημα δεν ήταν η Κασσάνδρα... αλλά οι Τρώες, που δεν την πίστεψαν όταν τους ανακοίνωσε την επικείμενη καταστροφή της πόλης. Η άρνηση της πραγματικότητας δεν απέτρεψε τον θάνατο της Τροίας ούτε μπορεί να αποτρέψει την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας μας». «Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της (όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του. Και η αναδιάρθρωση ισοδυναμεί με πτώχευση» έγραφα ήδη από την Κυριακή 29 Αυγούστου 2010. Αντέξαμε έναν χρόνο... Εντάξει... «Ηξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Ο διφορούμενος χρησμός της Πυθίας έκανε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου. Το περίφημο «Plan B» της Γερμανίας, όντως, προδιέγραψε το μέλλον της χώρας μας. Πάντως, η μόνη που δικαιούται να θριαμβολογεί είναι η φράου Μέρκελ. Αν δεν ήταν τόσο τραγική η κρίση χρέους που βιώνουμε, θα ήταν αστεία, με μια αίσθηση μαύρου χιούμορ, η ικανοποίηση που εξέφρασε ο πρωθυπουργός για τη συμφωνία που προβλέπει 50% «κούρεμα» των ομολόγων, κρατικοποίηση των ελληνικών τραπεζών και μόνιμη εποπτεία σε αντάλλαγμα για νέα δάνεια διάσωσης ύψους 100 δισ. ευρώ από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Επεσε η αυλαία για το φινάλε (;) της ελληνικής τραγωδίας με την κατά 50% πτώχευση της Ελλάδας. Χωρίς αιδώ παρουσιάζουν την πτώχευση ως επιτυχία και μάλιστα ως κάτι που διαπραγματεύτηκαν με σθένος! Εγώ τώρα τι παραπάνω να πω... όταν ο Στέφανος Μάνος δηλώνει: «Εκπλήσσει το χιούμορ του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών», ενώ «η Ελλάδα ως χώρα και οι Ελληνες φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις θα αγωνίζονται τα επόμενα 10-20 χρόνια να αποβάλουν το στίγμα της αφερεγγυότητας. Η χρηματοδότηση της Ελλάδας, των τραπεζών και των επιχειρήσεών της θα δυσκολευτεί αφάνταστα», προειδοποιεί επισήμως η «Δράση» του κ. Μάνου. Ο φόβος ενός έθνους μήπως χρεοκοπήσει, μολονότι βρίσκεται εντός της Ε. Ε., αποδείχτηκε δικαιολογημένος. Ναι, όσον αφορά την Ελλάδα... Το μεγάλο «κούρεμα» των «τοξικών» ελληνικών ομολόγων, ισοδυναμεί με επίσημη πτώχευση. Ουδείς αμφισβητεί πλέον τις προθέσεις τους, ούτε καν τα φαντάσματα της ελληνικής Ιστορίας. Η Ελλάδα σύρεται σε μια ιστορική καταστροφή... και το κατεστημένο αρνείται να δεχθεί την πραγματικότητα. Δεν υπήρχε λόγος να υποστούμε νέο και οριστικό εξευτελισμό με την ταπεινωτική αναδιάρθρωση του χρέους ή το νέο Μνημόνιο, μαζί με όλη τη μιζέρια που θα φορτώσει στην κοινωνία και την οικονομία μας καθώς θα εξοντωθούν οι τράπεζες, θα θρυμματιστούν πια βαθιά οι κοινωνικές αντοχές, εξωθώντας την οικονομία σε βαθύτερη ύφεση και που διαμορφώνουν συνθήκες για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Η χώρα μπορούσε να σωθεί. Αρκούσε η κυβέρνηση Παπανδρέου να αποσύρει το κράτος και να αφήσει τις επιχειρήσεις να κάνουν τη δουλειά τους. Ουσιαστικά η στρατηγική του Γιώργου Παπανδρέου εδράζεται πάντα σε ένα διπλό «εκβιασμό» προς το εσωτερικό μέτωπο και προς τους Ευρωπαίους δανειστές μας. Προς το εσωτερικό λέει «σας εξασφαλίζω δάνεια για να μη χρεοκοπήσουμε». Προς τους Ευρωπαίους διαμηνύει «δώστε μας δάνεια για να μη χρεοκοπήσουμε και σας παρασύρουμε στον όλεθρο της καταστροφής». Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαμβάνονται οι λαοί τους. Προφανώς, και οι χρεωμένες χώρες χάνουν το δικαίωμα επιλογής για το οικονομικό μέλλον τους. Το περίσσευμά τους δεσμεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί εκχωρούν την άσκηση πολιτικής στους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού κόσμου της φράου Μέρκελ. Πολύ περισσότερο όταν μια χώρα και κατά συρροήν οι κυβερνήσεις έχουν τεράστιο έλλειμμα οικονομικής διπλωματίας. Το πότε θα χρεοκοπήσει μια χώρα που εκχωρεί συνεχώς περιουσιακά της στοιχεία στους δανειστές της, από τον δημόσιο τομέα και τις εθνικές φορολογικές αρχές στο ξένο τραπεζικό κεφάλαιο, είναι φυσικά θέμα χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς πιέζονται οι χρεωμένες χώρες για περισσότερες «μεταρρυθμίσεις». Επειδή, αν και όταν περάσει η κρίση, η ανάγκη των χωρών να δανειστούν δεν θα είναι πια το ίδιο πιεστική. Η Μάργκαρετ Ατγουντ, σχολιάζει η «Γκάρντιαν», ήταν η καταλληλότερη με το νέο βιβλίο της, που είναι η συνέχεια του προηγούμενου, με τον τίτλο «Αποπληρωμή» να δαιμονοποιήσει το χρέος στη δυτική φαντασία. Ο πολιτικός φιλόσοφος Τζον Γκρέι το έχει χαρακτηρίσει «το πιο διεισδυτικό και προκλητικό σχόλιο για τη χρηματοπιστωτική κρίση μέχρι σήμερα». Γράφοντας πριν από την οικονομική καταστροφή, η Καναδή συγγραφέας παρατηρούσε πως το χρέος είναι «το βασικό θέμα της δυτικής φαντασίας» από τον Φάουστ μέχρι σήμερα και πως, από τη στιγμή που θεωρείται «χωρίς κίνδυνο και της μόδας», σπρώχνει στην κατάρρευση αυτοκρατορίες και κοινωνίες.