Αχ, πού 'σαι νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος!

ΟΧΙ ηρωικά, ΟΧΙ καβαφικά…

Της Ελενας Ακρίτα

Κι έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Από το 1940 στο 2011. Από τα ΟΧΙ της ιταλικής κατοχής, στο ΝΑΙ της κατοχής της κάθε τρόικας. Του κάθε αλλοδαπού ηλίθιου που έρχεται να κάνει τη ζωή μας χειρότερη. (Λες κι αν θέλουμε να την κάνουμε χειρότερη, δεν έχουμε εγχώριους ηλίθιους. Πρέπει να κάνουμε εισαγωγή IQ-10 από το εξωτερικό). Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί, απ' τη Μεταπολίτευση και μετά, πέσανε τα ΝΑΙ σαν φάπες… ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ! ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, ΝΑΙ, YES, OUI, SI, JAVOL! Με έμφαση στο JAVOL!

Ας λέγατε και κάνα ΟΧΙ, ρε μάγκες. Κι εσείς κι οι προηγούμενοι… Εσείς, οι «υπερήφανοι Ελληνες»… Εσείς τα «άξια τέκνα μιας υπερήφανης πατρίδος». Που την πήρατε αρχοντογυναίκα να περπατάει και να τρίζουν τα πλακόστρωτα. Κυρά, και την καταντήσατε δούλα να σφουγγαρίζει σκάλες στις Βρυξέλλες.

Ποιοι είπαν τα πιο πολλά ΝΑΙ απ' τη Μεταπολίτευση και μετά; Ακριβώς αυτοί που τότε ευαγγελίζονταν τα ΟΧΙ. Η γενιά του Πολυτεχνείου. Τα μαρξιστικά φυλλάδια, τα αμπέχονα, τα πόστερ του Τσε στο φοιτητικό δωμάτιο. Αυτοί που με μπάσα φωνή απαγγέλλανε Καβάφη για να ρίξουν την γκόμενα:

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

Που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι να πούνε…

Φανερώνεται αμέσως όποιος το 'χει μέσα του το Ναι,

Και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει.

Αν ρωτιούνταν πάλι, Οχι θα ξαναέλεγε.

Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τα Οχι το σωστό

Εις όλην την ζωήν του…»

Ετσι ρίχνανε τη συμφοιτήτρια, έτσι την παντρεύονταν, έτσι την βαριόντουσαν, έτσι την χωρίζανε - όταν στο ρεκτιφιέ δεν τράβαγε πια καλά στην ανηφόρα. Και την αντικαθιστούσαν με νεότερο μοντέλο. Πιο καλλίγραμμο και σίγουρα πιο ασφαλές: Λένιν δεν είχε διαβάσει, Καβάφη ούτε που να τον ακουμπήσει - άρα μέτρα σύγκρισης ούτε κατά διάνοιαν. Το «πριν» και το «μετά» του βολεμένου πρώην αριστερού ποσώς την απασχολούσαν.

Και τα χρόνια περνούσαν. Ο πρώην αριστερός έγινε ακριβώς αυτό που αντιμαχόταν: Πήρε θέσεις κι οι θέσεις γίνανε θώκοι. Πήρε καρέκλες κι οι καρέκλες γίνανε πολυθρόνες… Το Οχι του '40 το ανέσυρε από τη ναρκωμένη μνήμη του κάθε 28η. Το Οχι του Καβάφη αράχνιαζε σε κάποιο ράφι. Η χωρισμένη συμφοιτήτρια μεγάλωνε το παιδί του κι έπνιγε την απόρριψη καπνίζοντας ενοχικά τσιγάρα στη μικρή βεράντα. Το νεότερο μοντέλο έβαφε τα νύχια σκούρο καφέ και τον αποθέωνε.

Και τον ενθάρρυνε όταν εκείνος μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΙΣΩΣ. Και λίγα χρόνια (και λίγες κυβερνήσεις μετά) το ΙΣΩΣ σε ΝΑΙ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ! ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, ΝΑΙ, YES, OUI, SI, JAVOL!

Πείτε και κάνα Οχι, ρε μάγκες! Μέρες που είναι, εσείς η μεταλλαγμένη γενιά - πείτε και κάνα ΟΧΙ!

Κι ήρθαν, που λες, τα χρόνια... Κι ήρθαν οι καιροί που αυτός ο λαός έπνιξε στον ποταμό της Λήθης τα ΟΧΙ του… Τα ΟΧΙ τα ηρωικά σαν της 28ης. Τα ΟΧΙ τα καβαφικά με τους θαυμαστούς καινούργιους κόσμους…

Μέχρι να έρθει ο ένας ποιητής για να διαψεύσει τον άλλον… Μέχρι να βγει απ' τον φεγγίτη ο Καβάφης και να μπει απ' την πόρτα ο Βάρναλης:

Τάχα η θέληση σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος…

Αχ, πού 'σαι νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος!