Η Αλίκη στη χώρα των θυμάτων

Καρτερός Θανάσης
 
Προκαλεί είναι αλήθεια ένα κάποιο σοβαρό προβληματισμό ο Γιώργος Παπανδρέου με τις δηλώσεις του μετά τη Σύνοδο Κορυφής. Όχι τόσο για το παραμύθι του πράγματος, όσο για το πώς βλέπει αυτή τη στιγμή τον εαυτό του. Ως Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων; Ως Κοντορεβιθούλη που νίκησε τον δράκο; Ή ως Κοκκινοσκουφίτσα που κατάφερε να εξουδετερώσει τον κακό λύκο και να σώσει τη γιαγιά; Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν υπάρχουν πολλές εκδοχές για τον υπερβατικό πρωθυπουργό μας. Ή λέει εν πλήρη συνειδήσει παραμύθια, ή ζει ένα παραμύθι, ίσως και δύο και τρία -πού να ξέρεις; Πάντως, αφελής σαν παιδί με κοντά παντελονάκια, ή πονηρός σαν παιδεραστής με κοντό ήθος, αντιμετωπίζει τους Έλληνες σαν παιδιά. Τη μια με το μπαμπούλα -έρχεται η χρεωκοπία. Και την άλλη με το γλειφιτζούρι -έρχεται η σωτηρία.

Η τρόικα ήρθε στη χώρα με τα μνημόνιά της μετά από πρόσκληση του Παπανδρέου όταν το χρέος είχε φτάσει στο 120% του ΑΕΠ. Τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα, δικαιώματα. Και τώρα θέτουν την Ελλάδα οριστικά και για άγνωστο χρονικό διάστημα υπό απόλυτη και ταπεινωτική επιτροπεία, με στόχο να επιτύχουν τη μείωση του χρέους στο… 120% του ΑΕΠ

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ; Υπερβολές; Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπέρασμα πριν εντρυφήσετε σε κάποια από αυτά που είπε:
* Με τη μείωση του χρέους έχουμε τη δυνατότητα να κλείσουμε τους λογαριασμούς με το παρελθόν και να μπούμε σε μία αναπτυξιακή εποχή, που θα στηρίζεται στις δικές μας δυνάμεις.
* Η ευθύνη υλοποίησης του προγράμματος ανήκει στην ελληνική κυβέρνηση και στην ελληνική Βουλή. Αυτό που είπε η κ. Μέρκελ για την εποπτεία και αυτό που λέμε εμείς δεν είναι σε αντιδιαστολή.
* Οι δανειστές θέλουν την επιτυχία του προγράμματος και εμείς το θέλουμε αυτό. Ζητήσαμε τη βοήθεια. Δεν θέλω κάθε τρεις μήνες να γίνεται ένα σόου. Θέλω να είναι εκεί επί τόπου και να λύνονται τα όποια προβλήματα. Αλλά εμείς θα φτιάξουμε τη χώρα, με τις δικές μας δυνάμεις.
* Το αποτέλεσμα της συνόδου είναι επίτευγμα όλων των Ελλήνων.
ΑΝ ΟΛΑ αυτά δεν είναι η παραμυθένια εκδοχή της σκληρής αλήθειας τότε τι είναι; Πού είναι οι δεσμεύσεις, το νέο Μνημόνιο μπροστά στο οποίο το παλιό όπως λένε όλοι θα αποτελεί αριστερή παρέκκλιση; Πού είναι οι ρητές εντολές και δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις στη γραμμή της Μέρκελ, περικοπές στη γραμμή της Μέρκελ, πολιτικές στη γραμμή της Μέρκελ; Πού είναι η παντελής, ολοκληρωτική, απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, η σχεδόν ρατσιστική περιφρόνηση προς την ελληνική δημοκρατία, που προσυπογράφεται με τη μόνιμη παρουσία επιτηρητών στην Αθήνα; Πού είναι η μετατροπή μιας έκτακτης υποτίθεται κατάστασης σε θεσμοθετημένο καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας και ακρωτηριασμένης δημοκρατίας, έναντι ενός αμφίβολης αποτελεσματικότητας κουρέματος;
ΕΠ' ΑΥΤΩΝ μόκο η Αλίκη, σιωπή ο Κοντορεβιθούλης, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε η Κοκκινοσκουφίτσα. Η τρόικα ήρθε στη χώρα με τα μνημόνιά της μετά από πρόσκληση του Παπανδρέου όταν το χρέος είχε φτάσει στο 120% του ΑΕΠ. Τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα, δικαιώματα. Και τώρα θέτουν την Ελλάδα οριστικά και για άγνωστο χρονικό διάστημα υπό απόλυτη και ταπεινωτική επιτροπεία, με στόχο να επιτύχουν τη μείωση του χρέους στο… 120% του ΑΕΠ. Είπατε κάτι; Αφού δηλαδή με τις πολιτικές τους εκτίναξαν το χρέος στα ύψη, τώρα με τις ίδιες πολιτικές, απείρως αγριότερες, επιδιώκουν να το επαναφέρουν στο σημείο που ήταν όταν άρχισαν τους νεοφιλελεύθερους κομπογιαννιτισμούς τους. Και ο Παπανδρέου χειροκροτεί τον εαυτό του και φαντασιώνεται άλλη μια επιτυχία, τη φορά αυτή μάλιστα μας διαβεβαιώνει όχι μόνο ότι κλείνουμε τους λογαριασμούς με το παρελθόν, αλλά ότι έχουμε και κοινά συμφέροντα με τους δανειστές!!!
ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ εύλογος είναι ο προβληματισμός, αν λέει παραμύθια, ή αν ζει σε παραμύθι. Γιατί σε κάθε περίπτωση εμείς ζούμε έναν εφιάλτη. Αν ισχύει έστω και μόνο γι’ αυτόν, γιατί για κανένα άλλο Έλληνα δεν ισχύει, ότι έχει κοινά συμφέροντα με τους δανειστές -τα κοράκια, τους τζογαδόρους, τους τοκογλύφους, τους δολιοφθορείς λαών και χωρών εν ονόματι του κέρδους- τότε τι πρέπει να περιμένουμε; Ποια διαπραγμάτευση και ποια ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας και των συσχετισμών από έναν άνθρωπο που διχάζει αν είναι καλοκάγαθος βλάκας, ή ξεσκολισμένος ψεύτης; Και τι προοπτική μπορεί να έχει αυτή η έρμη χώρα στα χέρια ενός τύπου που νομίζει, αν νομίζει, ότι όλα είναι Lego και δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στη χώρα των θαυμάτων και στη χώρα των θυμάτων;

Πηγή: Η Αυγή
Δημοσιεύτηκε στις 30/10/2011