Οι «αγανακτισμένοι» τρομάζουν τους Ρεπουμπλικανούς στις ΗΠΑ

Το κίνημα μπορεί να λειτουργήσει ως «αντίβαρο» του Τea Ρarty

Το Κίνημα του Τσαγιού εναντίον του Κινήματος του... Ψύλλου.
Ή, αλλιώς, το Τea Ρarty εναντίον του Flea Ρarty, όπως ειρωνικά αποκαλούν οι Συντηρητικοί το φαινόμενο των νεαρών κυρίως καταληψιών της Γουόλ Στριτ και της πλατείας Μακφέρσον, κοντά στον Λευκό Οίκο, φοβούμενοι ότι μπορεί να μετασχηματιστεί σε κόμμα ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. Ή, ακόμη χειρότερα, ότι οι «αγανακτισμένοι» νεαροί είναι ψηφοφόροι του Ομπάμα που ενδέχεται να τον προτιμήσουν ξανά...
Λιγότερο ώς καθόλου κράτος και μειωμένοι φόροι ή περισσότερες κοινωνικές παροχές και έλεγχος στα «γκόλντεν μπόις» της WallStreet; Το δίλημμα δεν είναι απλό, αλλά στην Αμερική της αργής ανάκαμψης και των θέσεων εργασίας που χάνονται, τα άκρα αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους. Την ώρα που νεαροί και όχι μόνο διαδηλωτές έχουν στήσει αντίσκηνα στην πλατεία Μακφέρσον της Ουάσιγκτον, την οποία περίπου 75-100 άνθρωποι έχουν κάνει σπίτι τους (κι ας τους ξυπνά κάθε μέρα η Αστυνομία στις 5.00 το πρωί) και που οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι δίνουν ρεσιτάλ υπερβολής στα τηλεοπτικά ντιμπέιτ, όλοι συμφωνούν ότι η οικονομική κρίση έχει πολώσει το κλίμα και πως οι προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2012 θα αποδειχθούν η μητέρα των μαχών.
Από τη μια, οι νεαροί κατασκηνωτές κατηγορούν τον Ομπάμα ότι διέσωσε τις τράπεζες και όχι τους πολίτες και τις θέσεις εργασίας κι από την άλλη οι επικριτές του στο Κίνημα του Τσαγιού κατηγορούν τον πρόεδρο ως σοσιαλιστή που με τη μεταρρύθμιση για την υγεία επεξέτεινε το κράτος και τη σπατάλη αντί να τα περιορίσει.
Οι κατασκηνωτές της πλατείας Μακφέρσον που έχουν οργανωθεί στα πρότυπα των Ευρωπαίων «αγανακτισμένων» με αντίσκηνα, βιβλιοθήκη και υπηρεσία σίτισης, θέλουν να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και όχι οι απλοί πολίτες που μένουν άνεργοι. Σύμφωνα με κάποιες αναλύσεις, πολλοί από τους νέους που συμμετέχουν στις καταλήψεις χώρων είναι νέοι και το 2008 κινητοποιήθηκαν στις κάλπες για πρώτη φορά ψηφίζοντας Ομπάμα. Το ερώτημα για πολλούς είναι αν οι νέοι θα ξαναψηφίσουν Ομπάμα, αν θα οργανώσουν ένα νέο σχήμα ή αν απλώς θα επιλέξουν την αποχή από την εκλογική διαδικασία όπως έκαναν πάντα.
Στη U Street, στην άλλη πλευρά της πόλης, όπου πριν από δεκαετίες κυριαρχούσε το μαύρο στοιχείο, αλλά σήμερα είναι από τις πιο ακριβές γειτονιές της Ουάσιγκτον, τα γκράφιτι-ζωγραφιές στους τοίχους της γειτονιάς προτρέπουν στο «διαδηλώστε για δουλειές», απηχώντας το σύνθημα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «march for jobs, march for justice». Και όχι τυχαία, γιατί δουλειές δεν υπάρχουν. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, από το 2007 μέχρι σήμερα πέντε εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν χάσει τα σπίτια τους. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Κάποιοι από αυτούς έχουν όνομα και κολεγιακό πτυχίο και σήμερα είναι άστεγοι. Η τάση μάλιστα τον τελευταίο καιρό στα βορειοδυτικά της Ουάσιγκτον (πρόκειται για την πιο αναβαθμισμένη περιοχή της πόλης) είναι να μένουν άστεγοι άνθρωποι με πτυχίο που έχασαν τη δουλειά τους και το σπίτι τους και δεν έχουν πού να στραφούν.
Ο Μάικλ Ο’ Νιλ, υπεύθυνος εκστρατειών στο Κοινοτικό Συμβούλιο για τους άστεγους του Φρέντσιπ Πλέις, μιας περιοχής βόρεια του Τζορτζτάουν, επιβεβαιώνει την τάση. «Δυστυχώς, όλο και περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται σε μας έχουν πτυχίο και από τη μια μέρα στην άλλη τα έχασαν όλα. Κάποιοι από αυτούς δεν έχουν οικογένεια, αλλά και άλλοι που έχουν, δεν στρέφονται εκεί, γιατί είναι περήφανοι και δεν θέλουν να μάθουν οι συγγενείς τους ότι είναι άστεγοι.

Τους σκότωσε η γραφειοκρατία

Είναι, όμως, πραγματικά σοκαριστικό να βλέπεις ανθρώπους να έρχονται για ένα ντους ή ένα σάντουιτς κι ένα κομμάτι πίτσα και να υπάρχουν τόσοι άστεγοι στα βορειοδυτικά της Ουάσιγκτον», λέει ο Μάικλ Ο’ Νιλ, από τα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης, όπου σερβίρεται φαγητό και γίνονται συνεδρίες με ψυχολόγους. Τo Συμβούλιό τους (CommunityCouncil for the Ηomelessat Friendship Ρlace) είναι η απάντηση που βρήκε η γειτονιά το 1991 στο πρόβλημα των αστέγων της περιοχής. Σιγά σιγά οργανώθηκε και με τη βοήθεια της Εκκλησίας και δωρεών προσφέρει σήμερα, 20 χρόνια μετά, υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης και σίτισης, ψυχιατρικής υποστήριξης, απεξάρτησης, ενώ φιλοξενεί προσωρινά αστέγους, μέχρι να τους εντάξει σε προγράμματα εργασίας και να τους βοηθήσει να σταθούν ξανά στα πόδια τους βρίσκοντας ένα δικό τους σπίτι. «Κανένας άνθρωπος, για οποιονδήποτε λόγο, δεν πρέπει να είναι άστεγος», λέει ο Μάικλ. Δεν ξεχνά περιπτώσεις ανθρώπων που «κόλλησαν» στη γραφειοκρατία για μια θέση σε ένα πολιτειακό καταφύγιο. Οι απαντήσεις ήρθαν πολύ αργά. Περισσότερο από έξι μήνες μετά, όταν οι άστεγοι χωρίς όνομα είχαν ήδη βρεθεί νεκροί στον δρόμο.