Tου Παντελη Μπουκαλα
Τα παιχνίδια της Ιστορίας: να πορευόμαστε από εθνική εορτή σε εθνική εορτή στην κατρακύλα μας, από την 25η Μαρτίου στην 28η Οκτωβρίου. Και τα παιχνίδια της πολιτικής, μιας πολιτικής που εξακολουθεί να ναρκισσεύεται παρότι ο καθρέφτης που της επιστρέφει το τσαλακωμένο είδωλό της έχει ήδη σπάσει σε χίλια κομμάτια: να πορευόμαστε από θρίαμβο σε θρίαμβο στην κατρακύλα μας αυτή, να βαδίζουμε από τη μια εθνική σωτηρία στην αμέσως επόμενη, για την οποία βεβαίως δεν θα υπήρχε κανένας λόγος αν η προηγούμενη άξιζε όντως το όνομά της.
Διότι, όσο κι αν ζούμε σε πληθωριστικά χρόνια, δεν γίνεται να έχουμε σωθεί πέντε κι έξι φορές μέσα σε μόλις δύο χρόνια (χωρίς να υπολογίσουμε δηλαδή τις λίαν επιτυχείς σωστικές προσπάθειες επί Νέας Δημοκρατίας): μία φορά όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριο του 2009, δεύτερη στις 25 Μαρτίου του 2010, όταν στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίστηκε η «ενίσχυση» της Ελλάδας διά της υπαγωγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τρίτη με το Μνημόνιο, τέταρτη με το Μακροπρόθεσμο, πέμπτη στις 21 Ιουλίου, έκτη φορά τώρα, με το κούρεμα του 50% και ό,τι καταναγκαστικό το συνοδεύει.
Για να αξιολογήσει λοιπόν κάποιος το κούρεμα δεν έχει καμία ανάγκη ούτε να αντλήσει από τις δικές του προκαταλήψεις και σταθερές ούτε να προσφύγει στις ανακοινώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων (η ευρηματικότητα των οποίων δεν ξεπερνάει κατά πολύ την ευρηματικότητα των κυβερνητικών διθυράμβων) ή να μελετήσει τις συνήθως αντικρουόμενες ερμηνείες και βαθμολογήσεις των ειδικών. Αρκεί να κάνει το εξής απλό: Να πάρει όσα λένε ο πρωθυπουργός και ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών έπειτα από κάθε επεισόδιο αυτής της σωτήριας διετίας και να τα φέρει τα πάνω κάτω ή τα μέσα έξω. Για «μεγάλο επίτευγμα» δεν μιλάει τώρα ο κ. Παπανδρέου, πάντοτε συγκρατημένος; Θαυμάσια. Να τον πιστέψουμε. Οπως πιστέψαμε και αυτόν και τον κ. Βενιζέλο τον Ιούλιο, όταν μας διαβεβαίωναν ότι πρώτον θριαμβεύσαμε, δεύτερον δεν θα χρειαστεί κανένα νέο μέτρο, ούτε βαρύ ούτε καν ελαφρύ, τρίτον οι ελληνικές τράπεζες είναι οι καλύτερα εξασφαλισμένως παγκοσμίως και πρέπει κάτι να κάνουμε για να μην τις ματιάσουν, τέταρτον... Τέταρτον, δεν πέρασε καν μήνας για να φανεί ότι το πακέτο των νέων εξοντωτικών μέτρων είχε κοπεί ευθύς εξ αρχής και ότι το βαρέλι παρέμενε άπατο.
«Δεν θα υπάρξει επιτήρηση» λένε τώρα, και ουδείς θα προσβάλει την κυριαρχία μας. Να τους πιστέψουμε, υποχρέωσή μας είναι. Οπως πιστεύαμε, Σεπτέμβριο του 2009, τον κ. Παπανδρέου όταν έλεγε ότι το ΔΝΤ αποδείχθηκε καταστροφή για όλες τις χώρες που ανέλαβε να «βοηθήσει» και πρέπει να το αποφύγουμε. Οπως πιστεύαμε, Μάιο του 2010, τον κ. Παπακωνσταντίνου, των Οικονομικών τότε, όταν έλεγε ότι «το κούρεμα του χρέους θα ήταν τεράστιο λάθος με πολύ μεγάλο κόστος»...
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 28/10/2011
Τα παιχνίδια της Ιστορίας: να πορευόμαστε από εθνική εορτή σε εθνική εορτή στην κατρακύλα μας, από την 25η Μαρτίου στην 28η Οκτωβρίου. Και τα παιχνίδια της πολιτικής, μιας πολιτικής που εξακολουθεί να ναρκισσεύεται παρότι ο καθρέφτης που της επιστρέφει το τσαλακωμένο είδωλό της έχει ήδη σπάσει σε χίλια κομμάτια: να πορευόμαστε από θρίαμβο σε θρίαμβο στην κατρακύλα μας αυτή, να βαδίζουμε από τη μια εθνική σωτηρία στην αμέσως επόμενη, για την οποία βεβαίως δεν θα υπήρχε κανένας λόγος αν η προηγούμενη άξιζε όντως το όνομά της.
Διότι, όσο κι αν ζούμε σε πληθωριστικά χρόνια, δεν γίνεται να έχουμε σωθεί πέντε κι έξι φορές μέσα σε μόλις δύο χρόνια (χωρίς να υπολογίσουμε δηλαδή τις λίαν επιτυχείς σωστικές προσπάθειες επί Νέας Δημοκρατίας): μία φορά όταν πήρε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, Οκτώβριο του 2009, δεύτερη στις 25 Μαρτίου του 2010, όταν στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίστηκε η «ενίσχυση» της Ελλάδας διά της υπαγωγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τρίτη με το Μνημόνιο, τέταρτη με το Μακροπρόθεσμο, πέμπτη στις 21 Ιουλίου, έκτη φορά τώρα, με το κούρεμα του 50% και ό,τι καταναγκαστικό το συνοδεύει.
Για να αξιολογήσει λοιπόν κάποιος το κούρεμα δεν έχει καμία ανάγκη ούτε να αντλήσει από τις δικές του προκαταλήψεις και σταθερές ούτε να προσφύγει στις ανακοινώσεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων (η ευρηματικότητα των οποίων δεν ξεπερνάει κατά πολύ την ευρηματικότητα των κυβερνητικών διθυράμβων) ή να μελετήσει τις συνήθως αντικρουόμενες ερμηνείες και βαθμολογήσεις των ειδικών. Αρκεί να κάνει το εξής απλό: Να πάρει όσα λένε ο πρωθυπουργός και ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών έπειτα από κάθε επεισόδιο αυτής της σωτήριας διετίας και να τα φέρει τα πάνω κάτω ή τα μέσα έξω. Για «μεγάλο επίτευγμα» δεν μιλάει τώρα ο κ. Παπανδρέου, πάντοτε συγκρατημένος; Θαυμάσια. Να τον πιστέψουμε. Οπως πιστέψαμε και αυτόν και τον κ. Βενιζέλο τον Ιούλιο, όταν μας διαβεβαίωναν ότι πρώτον θριαμβεύσαμε, δεύτερον δεν θα χρειαστεί κανένα νέο μέτρο, ούτε βαρύ ούτε καν ελαφρύ, τρίτον οι ελληνικές τράπεζες είναι οι καλύτερα εξασφαλισμένως παγκοσμίως και πρέπει κάτι να κάνουμε για να μην τις ματιάσουν, τέταρτον... Τέταρτον, δεν πέρασε καν μήνας για να φανεί ότι το πακέτο των νέων εξοντωτικών μέτρων είχε κοπεί ευθύς εξ αρχής και ότι το βαρέλι παρέμενε άπατο.
«Δεν θα υπάρξει επιτήρηση» λένε τώρα, και ουδείς θα προσβάλει την κυριαρχία μας. Να τους πιστέψουμε, υποχρέωσή μας είναι. Οπως πιστεύαμε, Σεπτέμβριο του 2009, τον κ. Παπανδρέου όταν έλεγε ότι το ΔΝΤ αποδείχθηκε καταστροφή για όλες τις χώρες που ανέλαβε να «βοηθήσει» και πρέπει να το αποφύγουμε. Οπως πιστεύαμε, Μάιο του 2010, τον κ. Παπακωνσταντίνου, των Οικονομικών τότε, όταν έλεγε ότι «το κούρεμα του χρέους θα ήταν τεράστιο λάθος με πολύ μεγάλο κόστος»...
Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 28/10/2011
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire