ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ
Ανικανότητα και αυτοχειρία
Του Κώστα Βενιζέλου
ΕΙΝΑΙ μορφή αυτοχειρίας, είναι ανικανότητα διαχείρισης, ένας μεταδοτικός ιός εσωστρέφειας με μπόλικη δόση αλαζονείας, που ενίοτε είναι και απόρροια της ανεπάρκειας. Φαινόμενα που κυνηγούν διαχρονικά το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο παραμένει εγκλωβισμένο στις γραμμές μιας ξεπερασμένης αντίληψης των δεδομένων που διαμορφώνονται στη χώρα, την περιοχή, τον κόσμο.
Προσφέρεται μια σημαντική δυνατότητα για τη χώρα με την αξιοποίηση του δώρου της Φύσης, το φυσικό αέριο και παρακολουθούμε την υπουργό να τσακώνεται με τον διευθυντή Ενέργειας. Διαπιστώνεται μια προσπάθεια πλήρους ελέγχου διά μεθόδων αδιαφάνειας και μυστικοπάθειας, ενός τεράστιου σε σημασία ( πολιτική, οικονομική, γεωστρατηγική) εγχειρήματος. Στην προκειμένη περίπτωση, όλες οι κινήσεις και ενέργειες δημιουργούν ευλόγως ερωτήματα και προκαλούν και ενισχύουν την καχυποψία. Και σε μια περίοδο απαξίωσης της πολιτικής και πολύ περισσότερο των κυβερνώντων, τέτοιες ενέργειες αυξάνουν την απόρριψη. Προσφέρεται στη χώρα μια χρυσή ευκαιρία και αντιμετωπίζεται με όρους εσωστρέφειας και λογικής μίζερου μικρομάγαζου. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε και από τις κινήσεις την υστάτη για αναβολή της έναρξης των ερευνών (φοβικά σύνδρομα), αλλά και τις προσεγγίσεις γύρω από τις δυνατότητες του δεύτερου γύρου αδειοδότησης.
Και οι προσεγγίσεις αυτές είναι -φευ- οι ίδιες και στο σύνολο των θεμάτων που πρέπει να τύχουν διαχείρισης. Και στην οικονομία και στο Κυπριακό, όπου τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Το ζητούμενο σήμερα δεν αφορά το πολιτικό παιχνίδι που διαδραματίζεται στο κομματικό πεδίο, που κωδικοποιείται περίπου στη λογική «να φύγουν οι αδέξιοι για να έλθουν οι δεξιοί». Γιατί αυτό δεν θα είναι λύση. Κυρίως γιατί οι πολίτες βίωσαν και τους ερασιτεχνισμούς τηςσημερινής αντιπολίτευσης, όταν ήταν κυβέρνηση, στα θέματα της διαχείρισης. Αλλά και επειδή η παράταξη αυτή κουβαλά και θα κουβαλά τις επιλογές της στο Κυπριακό. Η αλλαγή δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται στο παραδοσιακό της εναλλαγής στην εξουσία των ίδιων και επαναλαμβανόμενων φορέων ξεπερασμένων συνταγών.
Σε μια δημοκρατία, διλήμματα που περιορίζουν τις επιλογές μεταξύ του δοκιμασμένου διπολισμού και των συνοδοιπόρων τους, συνιστούν αδιέξοδο.
Υπάρχει πρόβλημα πολιτικού προσωπικού. Υπάρχει πρόβλημα σωστής διαχείρισης, καθώς τα ζητήματα δεν εντάσσονται στη μεγάλη εικόνα, αλλά στη μικρή και πολλές φορές ασήμαντη. Η Κύπρος έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004 και συμπεριφερόμαστε ως μέλος υπό διαμαρτυρία. Κρύβουμε τα πλεονεκτήματά μας και κλαψουρίζουμε μόνο για τα προβλήματά μας. Επενδύουμε στο στρατηγικό εγχείρημα εξόρυξης φυσικού πλούτου και κάνουν ότι είναι δυνατό για να το εξουδετερώσουν. Συνταγές καταστροφικές και οπισθοδρομικές. Οι σημερινοί διαχειριστές δεν μπορούν να διαχειριστούν μεγάλα ζητήματα, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ικανότητα, αλλά και στην έλλειψη οράματος.
Προσφέρεται μια σημαντική δυνατότητα για τη χώρα με την αξιοποίηση του δώρου της Φύσης, το φυσικό αέριο και παρακολουθούμε την υπουργό να τσακώνεται με τον διευθυντή Ενέργειας. Διαπιστώνεται μια προσπάθεια πλήρους ελέγχου διά μεθόδων αδιαφάνειας και μυστικοπάθειας, ενός τεράστιου σε σημασία ( πολιτική, οικονομική, γεωστρατηγική) εγχειρήματος. Στην προκειμένη περίπτωση, όλες οι κινήσεις και ενέργειες δημιουργούν ευλόγως ερωτήματα και προκαλούν και ενισχύουν την καχυποψία. Και σε μια περίοδο απαξίωσης της πολιτικής και πολύ περισσότερο των κυβερνώντων, τέτοιες ενέργειες αυξάνουν την απόρριψη. Προσφέρεται στη χώρα μια χρυσή ευκαιρία και αντιμετωπίζεται με όρους εσωστρέφειας και λογικής μίζερου μικρομάγαζου. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε και από τις κινήσεις την υστάτη για αναβολή της έναρξης των ερευνών (φοβικά σύνδρομα), αλλά και τις προσεγγίσεις γύρω από τις δυνατότητες του δεύτερου γύρου αδειοδότησης.
Και οι προσεγγίσεις αυτές είναι -φευ- οι ίδιες και στο σύνολο των θεμάτων που πρέπει να τύχουν διαχείρισης. Και στην οικονομία και στο Κυπριακό, όπου τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Το ζητούμενο σήμερα δεν αφορά το πολιτικό παιχνίδι που διαδραματίζεται στο κομματικό πεδίο, που κωδικοποιείται περίπου στη λογική «να φύγουν οι αδέξιοι για να έλθουν οι δεξιοί». Γιατί αυτό δεν θα είναι λύση. Κυρίως γιατί οι πολίτες βίωσαν και τους ερασιτεχνισμούς τηςσημερινής αντιπολίτευσης, όταν ήταν κυβέρνηση, στα θέματα της διαχείρισης. Αλλά και επειδή η παράταξη αυτή κουβαλά και θα κουβαλά τις επιλογές της στο Κυπριακό. Η αλλαγή δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται στο παραδοσιακό της εναλλαγής στην εξουσία των ίδιων και επαναλαμβανόμενων φορέων ξεπερασμένων συνταγών.
Σε μια δημοκρατία, διλήμματα που περιορίζουν τις επιλογές μεταξύ του δοκιμασμένου διπολισμού και των συνοδοιπόρων τους, συνιστούν αδιέξοδο.
Υπάρχει πρόβλημα πολιτικού προσωπικού. Υπάρχει πρόβλημα σωστής διαχείρισης, καθώς τα ζητήματα δεν εντάσσονται στη μεγάλη εικόνα, αλλά στη μικρή και πολλές φορές ασήμαντη. Η Κύπρος έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004 και συμπεριφερόμαστε ως μέλος υπό διαμαρτυρία. Κρύβουμε τα πλεονεκτήματά μας και κλαψουρίζουμε μόνο για τα προβλήματά μας. Επενδύουμε στο στρατηγικό εγχείρημα εξόρυξης φυσικού πλούτου και κάνουν ότι είναι δυνατό για να το εξουδετερώσουν. Συνταγές καταστροφικές και οπισθοδρομικές. Οι σημερινοί διαχειριστές δεν μπορούν να διαχειριστούν μεγάλα ζητήματα, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ικανότητα, αλλά και στην έλλειψη οράματος.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire