Κύπρος : Σε αναζήτηση κοινού υποψηφίου Προέδρου

Ανοικτή επιστολή προς το Νίκο Αναστασιάδη

Του Νίκου Κουτσού

Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να απαντήσει στην αγωνία των πολιτών για το μέλλον του τόπου σε συνάρτηση με τις προεδρικές εκλογές του 2013, αγωνία που εκφράζεται πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα.
Λογική των πραγμάτων:
Α. Εξωτερική πτυχή: Από τα παλιά χρόνια εκείνος ο οποίος ελέγχει την περιοχή είναι η παγκόσμια δύναμη που ελέγχει μέρος ή ολόκληρο τον πλανήτη μας, είτε στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου είτε στην εποχή των Ρωμαίων ή και πριν από τους Ρωμαίους. Στην εποχή μας υπήρχαν δύο δυνάμεις που ανταγωνίζοντο η μια την άλλη ποια θα ελέγξει τις περιοχές που έδιναν προβάδισμα στην κάθε μία.
Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, μόνες, χωρίς ουσιαστικό ανταγωνισμό, έμειναν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, που φρόντισαν να ενδυναμωθεί το κράτος του Ισραήλ, το μόνο μη ισλαμικό κράτος στην περιοχή και με το οποίο συνεργάζονται στενά οι ΗΠΑ. Περιττό να αναφερθεί ότι οι πηγές ενέργειας που έχουν εξευρεθεί στην περιοχή αυτή αποτελούν και το μεγαλύτερο ποσοστό στην παγκόσμια αγορά και ενεργειακή πολιτική όλων των χωρών του πλανήτη. Αυτό σημαίνει ότι η ενεργειακή πολιτική σχεδόν όλων των κρατών βασίζεται και εξαρτάται από την ενεργειακή πολιτική των χωρών που βρίσκονται στη Μέση Ανατολή.
Β. Εσωτερική πτυχή: Στα πιο πάνω δεδομένα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι αλλαγές που έγιναν μετά την πτώση του Γκορμπατσόφ και τον ενταφιασμό της επανάστασης των Μπολσεβίκων του ’17, όταν η Σοβιετική Ένωση, από ομοσπονδία κρατών, μετατράπηκε σε ομάδα κρατών που έφτασαν ακόμα και να πολεμήσουν η μια την άλλη. Δεν έπαψε η Ρωσία να αποτελεί την ηγέτιδα χώρα και είναι εκείνη που θεωρείται ο διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όμως σήμερα το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν υπερβαίνει το 10% με γ.γ. τον κ. Ζουγκάνοφ. Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να προσφέρει σχεδόν τίποτα στην αλλαγή των καθεστώτων της περιοχής η οποία ελέγχεται από τις ΗΠΑ και μεμονωμένες χώρες η μια μετά την άλλη καταρρέουν και φαίνεται ότι οδηγούνται στην υιοθέτηση διαφορετικού καθεστώτος, όπως π.χ. Αίγυπτος, Λιβύη και άλλες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μεταβατική φάση.
Με βάση τα πιο πάνω είναι καθαρό ότι ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, όποιος και να είναι, δεν μπορεί να φέρει στην Κύπρο αυτό που ζητούμε και δεν είναι άλλο παρά η απόλαυση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι). Το απέδειξε και η πρόσφατη ανάληψη της εξουσίας με δημοκρατικό τρόπο από το ΑΚΕΛ και η κατάληξη που είχε μέχρι σήμερα αυτή η πολιτική, που από «πολιτική της δίκαιης λύσης» κατέληξε να είναι «πολιτική των άδικων αδιεξόδων». Δεν αμφισβητούμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα οποιουδήποτε να υποβάλει υποψηφιότητα για την προεδρία. Πολύ περισσότερο του πρόεδρου του ΔΗΣΥπου αποτελεί διαχρονικά την πρώτη ή δεύτερη πολιτική δύναμη του τόπου. Όμως η υπόδειξη υποψηφίου για τις προσεχείς εκλογές είναι υπόθεση που αφορά όλους μας. Χωρίς να θέλω να καταργήσω αυτήν τη βασική θέση εισηγούμαι όπως:
1. Να αποκηρύξει ο κ. Αναστασιάδης αν θέλει να είναι υποψήφιος όλων, την ψήφο που έδωσε και τον αγώνα που έκανε υπέρ του Σχεδίου Ανάν και να δηλώσει καθαρά ότι οι σκέψεις του για νέο κράτος της Κύπρου δεν περνάνε και δεν υιοθετούν το Σχέδιο Ανάν, το οποίο αντίθετα προβλέπει τη διαίρεση και την υποταγή της Κύπρου στα τούρκικα και άλλα ξένα συμφέροντα, π.χ. η εξεύρεση υδρογονανθράκων στην ΑΟΖτης Κύπρου.
2. Αφού γίνει τέτοια καθαρή δήλωση, να συνέλθουν όλοι οι επικεφαλείς των κομμάτων που διαφωνούν με το ΑΚΕΛ να υποδείξουν κοινό υποψήφιο με δύο χαρακτηριστικά:
Α) Να είναι εκλέξιμος.
Β) Να υποστηρίζει λύση του Κυπριακού που να κάνει το 75,83% να πει «ναι» στο νέο σχέδιο. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ισχυροί της Γης δεν υιοθετούν το πρόγραμμα του κοινού υποψηφίου, να συνεχίσει ο αγώνας με βάση την επανατοποθέτηση και με στόχο να υποχρεωθούν και η Τουρκία και οι υψηλοί σύμμαχοί της να υποταχτούν στο νέο πρόγραμμα που προτείνεται. Η διαίρεση και κατατεμαχισμός του εκλογικού σώματος της Κύπρου με βάση τα κοινωνικά δεδομένα μπορεί να περιμένει να λυθεί πρώτα το Κυπριακό και ύστερα να εμφανιστεί η ιδεολογική διαίρεσή μας. Περιττό να τονίσω ότι όσο δύσκολο και να είναι να υλοποιηθεί ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο, κοινός υποψήφιος με τέτοια χαρακτηριστικά θα τύχει της υποστήριξης όλων και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και θα κάνει τις αναγκαίες συμμαχίες που θα επιβάλλουν οι εξελίξεις στην περιοχής μας και διεθνώς.
Συμπέρασμα: Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, η Κύπρος έχει πολλές δυνατότητες, αν τις αξιοποιήσει, να απελευθερωθεί από την Τουρκία και να προχωρήσει στο δρόμο της, όπως έχει καθορίσει με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και επειδή ο πρόεδρος είναι ένας μικρός αυτοκράτορας στην Κυπριακή Δημοκρατία και η εκλογή του είναι υπόθεση που πρέπει να αφορά όλους τους πολίτες, οργανωμένους και μη, και πρέπει να συμβάλλει στην προώθηση των πιο πάνω στόχων και όχι στην τυχόν επικράτηση δυνάμεων που κάθε άλλο παρά μπορούν να υλοποιήσουν αυτό που οι μέρες φαίνονται να φέρνουν μπροστά μας ή θα φέρουν.
Γι’ αυτό παράκλησή μας κύριε Αναστασιάδη είναι να κάνετε δεύτερες σκέψεις και να εφαρμόσετε στην πράξη αυτό που κατά καιρούς διακηρύξατε, ότι η παραμονή σας στην πολιτική δεν έχει ως στόχο την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών παρά μόνο το κοινό καλό. Και το κοινό καλό κατά την άποψή μου είναι να εξευρεθεί ένα άτομο που να υποστηριχτεί από όλους τους πολίτες ή την πλειοψηφία των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας που συμφωνούν με τον πιο πάνω στόχο, όπως καθορίζεται με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.