Κύπρος : Το δίδυμο της απελπισίας

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Των αδιεξόδων και της απελπισίας

Του Κώστα Βενιζέλου

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ σύστημα έχει εισέλθει σε προεκλογική περίοδο, παρόλο που δεν έχει στηθεί επίσημα το σκηνικό ούτε ξεκαθάρισε το τοπίο σε σχέση με τους υποψήφιους Προέδρους. Οι καθημερινές επικοινωνιακές τακτικές έχουν προσαρμοσθεί στις ανάγκες μιας προεκλογικής εκστρατείας που ναι μεν δεν έχει εγκαινιασθεί, λειτουργεί ωστόσο μέσα από έναν «ανταρτοπόλεμο» αντιπαράθεσης, με κυρίαρχο στοιχείο την ατάκα. Τα δυο μεγάλα κόμματα, θέλουν να προλάβουν τους υπόλοιπους και να καθορίσουν το πλαίσιο των κινήσεων. Εξυπηρετούνται να είναι αμφότερα διά των υποψηφίων τους στο δεύτερο γύρο. Παράγουν πόλωση για να αλληλοδιατηρηθούν ως το αντίπαλο δέος ο ένας για τον άλλο. Όμως, η πόλωση όταν είναι στρατηγική επιλογή, δημιουργείται με πολιτικούς όρους και όχι ψυχροπολεμικούς, όπως τους βιώνουμε για χρόνια.
Οι δυο μεγάλοι πόλοι, εξυπηρετούνται να μην διαμορφωθούν συνθήκες για πρόκριση μιας αξιόπιστης τρίτης υποψηφιότητας. Γι’ αυτό άλλωστε και δορυφόροι τους στα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, κινούνται για να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο.

Είναι σαφές πως με τα σημερινά δεδομένα και παρόλο που βρισκόμαστε στην αφετηρία, εν δυνάμει υποψήφιοι είναι οι Δημήτρης Χριστόφιας και Νίκος Αναστασιάδης, οι οποίοι θεωρούν δεδομένο το εισιτήριο τους για το δεύτερο γύρο.
Οι πολίτες θα βρεθούν μπροστά σε ένα αδιέξοδο δίλημμα. Θα είναι ένα δίλημμα απελπισίας. Από τη μια… δοκιμασμένη πενταετία που απέτυχε σε όλα τα επίπεδα: Κυπριακό, οικονομία, διαχείριση του κράτους με κορυφαία στιγμή τη φονική έκρηξη στο Μαρί. Δυστυχώς, η λεγόμενη κυπριακή αριστερά είχε την ευκαιρία να δώσει προοπτική και να πετύχει, τουλάχιστον κοινωνικά. Η αλαζονεία και η ανεπάρκεια κλότσησαν μακριά την προοπτική αυτή. Από την άλλη, η δεξιά έχει δοκιμασθεί ως προς τη διαχείριση, αν και μπορεί να πει κανείς ότι ο σημερινός υποψήφιος δεν είχε την ευκαιρία να είναι στη διαχείριση του κράτους. Μπορεί ακόμη κάποιος να υποστηρίξει/να ισχυρισθεί πως «δεν μπορεί να είναι χειρότερα» από τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Θα διαχειρισθεί, όμως και το Κυπριακό κι αυτό είναι έργο φοβητσιάρικο, έχοντας υπόψη πως κινήθηκε στην κρισιμότερη στιγμή του εθνικού θέματος, το 2004.
Η κοινωνία δεν χρειάζεται ούτε αναζητεί λύσεις μέσα από την εναλλαγή αλλά θέλει αλλαγή. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την υπέρβαση των σημερινών πρωταγωνιστών. Μόνο έτσι θα δοθούν μηνύματα πολιτικού ορθολογισμού και η χώρα θα βαδίσει σε μια πορεία που θα βλέπει κατάματα το μέλλον. Χρειάζεται μια ολοκληρωμένη διαφορετική θεώρηση για τη διακυβέρνηση αλλά και για το Κυπριακό. Το δίδυμο που προβάλλει ως το επικρατέστερο σήμερα, αποτελεί τη συνταγή μιας πεπατημένης αντίληψης της πολιτικής, που δεν ταιριάζει με τις προκλήσεις της κοινωνίας. Διέξοδος υπάρχει; Όταν ο καθένας μετρά τα κουκιά του, διαβάζει και ξαναδιαβάζει την προσωπική του ατζέντα, θα μείνει στο τέλος μόνο το δίδυμο της απελπισίας.