Ελλάδα - Στο εργαστήρι της συγγραφέως Λένα Διβάνη

«Οι συγγραφείς στο μυαλό μας έχουμε μια ολόκληρη βιοτεχνία μεταποίησης ξένων ονείρων και βλεμμάτων». Η Λένα Διβάνη, συγγραφέας και πανεπιστημιακός, γράφει, πειραματιζόμενη με όλα τα είδη, «πάντα σερί», όπως ζει και όπως διαβάζει.

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ
ΦΩTOΓΡAΦIΕΣ: ΤΑΚΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Απ'το χαρούμενο «έλα να δείς» θυμάμαι το σπίτι της. Φοιτητικό και μοντέρνο, χαρούμενο και χρωματιστό, με αέρα ευρωπαϊκό, αυτό που θα λέγαμε για την κυρία καθηγήτρια Ιστορίας της Εξωτερικής Πολιτικής, κόντρα... ρόλος! Αλλά και η Λένα Διβάνη, που εκτός από τις ιστορικές της μελέτες έχει υπάρξει κατά καιρούς και «Η ωραία Θυμωμένη» (θεατρικό της που ανέβηκε στο Τρένο στο Ρουφ) και «Η κόκκινη Λένα», φίλη ενός... παπαγάλου απ' τον Αρη! («Η κόκκινη Λένα και ο παπαγάλος απ' τον Αρη» είναι ο τίτλος του παραμυθιού.)

Ο,τι κι αν γράφει, ουκ ολίγα, το τελετουργικό της γραφής της είναι ένα: «Η διαδικασία είναι πολύ συγκεκριμένη», παραδέχεται. Πρώτα αφήνω την ιστορία να ωριμάσει μέσα μου για κανά δυο ή τρία χρόνια, μετά αρχίζω να κρατάω σημειώσεις για τα πρόσωπα και την πλοκή και τελικά κάθομαι να γράψω. Οταν κάθομαι όμως, έχω γράψει ήδη σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο στο μυαλό μου, οι ήρωες είναι πια ζωντανοί μέσα μου, με εξουσιάζουν»!
Το βιβλίο της που γράφτηκε με τον πλέον αλλόκοτο τρόπο, ήταν η «Νάντια». «Γράφτηκε πολύ περίεργα», αναγνωρίζει. «Μέσα σε ένα εξάμηνο όπου ζούσα σε ημιονειρικό περιβάλλον, κρυφά απ' όλους. Φαντάζομαι ότι αυτό ο παρατηρητικός αναγνώστης θα το βλέπει να χορεύει ανάμεσα στις γραμμές». Τώρα, όταν πρόκειται να γίνει μια ιστορία δική της, η Λένα είναι κάτι που το καταλαβαίνει αμέσως, «οι συγγραφείς στο μυαλό μας έχουμε μια ολόκληρη βιοτεχνία μεταποίησης ξένων ονείρων και βλεμμάτων», αποκαλύπτει.
«Τα αρπάζουμε μόλις τα δούμε με τα δικά μας μάτια, τα μεταμορφώνουμε αυτόματα και τα κάνουμε δικά μας για να σας τα επιστρέψουμε στο χαρτί». Κι όταν γράφει, «γράφει πάντα όπως διαβάζει». «Από την αρχή στο τέλος. Γράφω πάντα σερί, μήνες, και για πάρα πολλές ώρες την ημέρα χωρίς να απασχολώ το μυαλό μου σε απολύτως τίποτα άλλο. Ετσι, δίνω τον χώρο στην ιστορία μου να ανθίσει και να καταλάβει όλο τον χώρο μέσα μου».

Για το τελευταίο βιβλίο της «Προφανώς η Πηνελόπη ήταν ηλίθια και άλλες ελληνικές τραγωδίες», λέει: «Η Πηνελόπη ξεκίνησε από την ιστορία μιας φίλης που είχε την ατυχία να πρωτοδιοριστεί σ' ένα σχολείο-μπουρλότο. Τα υπόλοιπα τα έβαλα μόνη μου. Κάτι ξέρουμε και από σχολεία και από μπουρλότα κι εμείς», διευκρινίζει. Για να γίνει κάποιος ήρωας ή ηρωίδα της «χρειάζεται να μιλήσει με την ειδική φωνή που ακούν μόνο τα εσωτερικά αυτιά μου.
Τότε την υιοθετώ και της δίνω φωνή. Μιλάω εξ ονόματος σαν να 'μαι δικηγόρος αυτής της αθέατης στρατιάς βουβών προσώπων που όλα μαζί στρώσανε τον δρόμο της ζωής μας», καταλήγει. Οι καιροί, όμως, άλλαξαν, και αυτό υφολογικά και μυθιστορηματικά η συγγραφέας το έχει επισημάνει και υποστηρίξει εδώ και πάρα πολύ καιρό. «Πειραματίζομαι, μου αρέσει η αλλαγή. Δεν αντέχω να βρίσκομαι στο ίδιο έδαφος. Γι' αυτό και σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες και Διπλωματική Ιστορία, παρότι ανέκαθεν ήμουνα συγγραφέας», δηλώνει. «Πάντα διάβαζα και έγραφα. Ολα τα έχω γράψει, εκτός από ποίηση. Λογοτεχνία, θεατρικά, σενάρια, ιστορικά δοκίμια, παιδικά».

Πηγή: www.ethnos.gr
Δημοσιεύτηκε στις 13/02/2012