Κομματικοί φενακισμοί

Ι. Μ. Κονιδάρης
Ακόμα και αυτή την ώρα το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του φαίνεται να μην έχει συνείδηση της καταστάσεως στην οποία έχει οδηγήσει τη χώρα.Το γεγονός ότι, ευθύς έπειτα από τον διπλό εορτασμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας - όπου και όπως αυτός έλαβε χώρα - και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ακόμη και κομματικοί σχηματισμοί επικαλούνται πλέον τη βοήθεια του Θεού για τη σωτηρία της πατρίδας, δεν προοιωνίζεται ασφαλώς ευχάριστες εξελίξεις.

Θυμίζει την περίπτωση που οι θεράποντες ιατροί βαρύτατα ασθενούντος σηκώνουν τα χέρια ψηλά, δηλώνουν ότι η επιστήμη έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της και εναποθέτουν την τύχη του στη θεία πρόνοια...

Επειδή όμως γνωστή είναι και η προτροπή των προγόνων μας «συν Αθηνά και χείρα κίνει», εκτιμώ ότι την παρούσα ώρα δεν είναι περιττό να παραθέσει κανείς κάποιες, κοινότοπες ίσως, σκέψεις για το πώς πορεύεται και πού κατευθύνεται ο τόπος μας.

Η κρίση που διέρχεται η χώρα μας είναι η χειρότερη που μαρτυρείται στην ιστορία του ελληνικού κράτους από τη σύστασή του, που και αυτή, ας μην το λησμονούμε, οφείλεται στην παρέμβαση ξένων δυνάμεων...

Και είναι η χειρότερη διότι οι προηγηθείσες οικονομικές κρίσεις, ακόμη και πτωχεύσεις της χώρας μας, δεν συνοδεύονταν από κρίση πολιτική και τελικώς ηθική, όπως σήμερα, η οποία σαν καρκίνος κατατρώει τις σάρκες της κοινωνίας μας.

Την ευθύνη αυτής της καταστάσεως φέρει κατεξοχήν το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Αυτό με το παράδειγμά του οδήγησε στην ελαστικότητα των συνειδήσεων, στον υπέρμετρο ατομισμό, στην αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο, στη διαφθορά και τελικώς στην καταστροφή.

Αποδεικτικό αυτής της διαπιστώσεως είναι το γεγονός πως ακόμα και αυτή την ώρα το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του φαίνεται να μην έχει ή να μη θέλει να έχει συνείδηση της καταστάσεως στην οποία το ίδιο οδήγησε τη χώρα.

Τα κόμματα, ενόψει και της επικείμενης εκλογικής αναμετρήσεως, αρνούνται να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, εξακολουθούν να υποθάλπουν το πελατειακό σύστημα, επιτείνουν την κατάσταση ακυβερνησίας και οδηγούν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια σε νέα περιπέτεια.

Ο λόγος που αρθρώνουν δεν πείθει τον σκεπτόμενο πολίτη. Διερωτάται μάλιστα κανείς εάν αυτοί που τον εκφέρουν πιστεύουν οι ίδιοι τα λεγόμενά τους ή απλώς φενακίζουν. Τι άλλο να υποθέσει κανείς όταν τα όσα λέγουν τη μία μέρα τα ανατρέπουν την επομένη, όταν οι πράξεις δεν συνακολουθούν τους λόγους τους, όταν εξαιρούν εαυτούς και αλλήλους από τα όποια μέτρα οι ίδιοι επιβάλλουν στους πληβείους...

Η μείωση του αριθμού των βουλευτών, η μείωση των αποδοχών και των συντάξεών τους, η κατάργηση των προνομίων τους, ένα τίμιο εκλογικό σύστημα, είναι λίγα μόνο από τα μέτρα που η σημερινή Βουλή θα μπορούσε αμέσως να νομοθετήσει προκειμένου να δώσει ένα νέο στίγμα.

Οταν λείπει το παράδειγμα είναι προφανές ότι η αδικία πνίγει τον κόσμο. Καλείται κατά κανόνα, αν όχι πάντα, ο αδύναμος, ο μισθωτός και ο συνταξιούχος να συμβάλει στην αντιμετώπιση μιας κρίσεως, στη δημιουργία της οποίας η όποια (συν-)ευθύνη του είναι πολλοστημόριο εκείνης της ηγέτιδας πολιτικής τάξεως. Και αυτό δημιουργεί θυμό, οργή, αγανάκτηση, έκρηξη, που εκδηλώνεται στη συνέχεια επί δικαίων και αδίκων. Και ίσως να μην έχουμε ακόμα δει τα χειρότερα...

Ηδη, οι παραδοσιακά μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί, ενόψει των εκλογών, επικαλούνται, και πάλι, την έμφρονη κρίση του πολίτη και τον καλούν να αναλογισθεί πώς θα κυβερνηθεί ο τόπος, όταν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έχουν οδηγήσει διαχρονικά τη χώρα στην κατάσταση στην οποία έχει σήμερα περιέλθει.

Ασφαλώς η προσφυγή στις κάλπες είναι επιβεβλημένη, ακριβέστερα έχει καθυστερήσει. Από χρόνου ικανού η εθνική αντιπροσωπεία δεν εκφράζει ούτε στοιχείται με τη λαϊκή βούληση. Τούτο αποτελεί πασίδηλο. Αυτό όμως σημαίνει παραβίαση του υπέρτατου νόμου της χώρας, του ίδιου του Συντάγματος.

Οσο ουτοπικό και ακραίο και αν φαίνεται, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει την άποψη ότι στις προσεχείς εκλογές θα έπρεπε να αποκλεισθούν από τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων όσοι πολιτικοί είχαν καταλάβει οποτεδήποτε ως σήμερα θέσεις εξουσίας στον κρατικό μηχανισμό.

Εύλογα ανακύπτει το ερώτημα τι μέρος ευθύνης έχει άραγε και η λεγόμενη πνευματική ηγεσία της χώρας. Είναι αλήθεια δυστυχώς ότι και αυτή δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Αλήθεια είναι όμως επίσης ότι η λεγόμενη πνευματική ηγεσία αλλοτριώθηκε και εκμαυλίστηκε από το πολιτικό σύστημα, πάντως από μεγάλο μέρος του, που μετήλθε την αμφισβήτηση, τη λοιδορία και τελικώς πέτυχε την κατάλυση κάθε αυθεντίας, ιδίως στον χώρο της επιστημονικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, προκειμένου να παραμείνει αυτό η μόνη αδιαμφισβήτητη αυθεντία...

Παρενέργεια αυτής της εκπτώσεως της αυθεντίας ήταν και το γεγονός ότι ακόμη και δειλές προσπάθειες αναμείξεως στα κοινά εκπροσώπων της πνευματικής ηγεσίας της χώρας, που δεν ήταν ούτε ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί ή επαγγελματίες της πολιτικής, δεν ευδοκίμησαν, διότι κυρίως δεν έπεισαν ευρύτερα στρώματα του εκλογικού σώματος ότι στερούνται και ιδιοτελών επιδιώξεων.

Και ήδη, των οικιών ημών εμπιμπραμένων...

Ο κ. Ι. Μ. Κονιδάρης είναι καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.