ΕΦΗΜΕΡΑ
Η αλήθεια του πικραμένου
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου
ΓΙΑΤΙ εμείς έχουμε την εντύπωση ότι πάντοτε οι εκλογές ήταν ένα, εν πολλοίς, αλισβερίσι υποσχέσεων και ρουσφετιών, ενώ ο για είκοσι χρόνια βουλευτής Χρίστος Πουργουρίδης μόλις τώρα το διέκρινε; Μήπως χρειάζεται μια απόσταση από τα έδρανα της Βουλής για να μπορεί κάποιος να δει καθαρά; Κι αν εκλεγόταν και για πέμπτη θητεία, θα μιλούσε για προεκλογικό αγώνα με τραπεζώματα; Ακόμα και τώρα, χωρίς τα κομματικά βαρίδια, όπως χαρακτηρίζει την κατάστασή του, γιατί δεν κατονομάζει αυτούς που στήριξαν την προεκλογική τους εκστρατεία με περίεργες μεθόδους; Ποιος έλεγε, για παράδειγμα, στον κόσμο «δεν έχω πολιτικό λόγο αλλά θα είμαι δίπλα σας»; Όταν αφήνεται να αιωρείται, είναι απλά κουτσομπολιό που δεν οδηγεί σε εξυγίανση της κατάστασης, όπως λέει πως επιθυμεί ο παλαίμαχος βουλευτής.
Από την άλλη, κανείς δεν αμφιβάλλει πως και τραπεζώματα υπήρξαν και υποσχέσεις δόθηκαν και συμβόλαια μπορεί να υπογράφησαν, αλλά ένας άνθρωπος που είχε την ευκαιρία να υπηρετήσει τον τόπο του από ένα πόστο είκοσι χρόνια, όταν φεύγει δεν θα πρέπει να νιώθει πικραμένος. Είκοσι χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για να μπορείς να επιτελέσεις έργο, για να θέσεις τα θεμέλια και να παραδώσεις τη σκυτάλη. Δεν μπορεί να παραμένεις εσαεί σε μια θέση όσο κι αν είσαι βέβαιος πως έχεις ακόμα πολλά να δώσεις. Νέοι άνθρωποι έρχονται, καλοί ή κακοί, πρέπει να έχουν την ευκαιρία τους. Και οι παλαιότεροι οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους: Γιατί η πολιτική ζωή του τόπου έφτασε εδώ που έφτασε με τους υποψηφίους να μην έχουν κανένα δημόσιο λόγο να προτάξουν και προτιμούν τις συνάξεις μετά φαγητού και ποτού; Όλοι αυτοί που έθεσαν τα θεμέλια της πολιτικής ζωής, τι σόι θεμέλια έθεσαν ώστε να παρουσιάζεται σήμερα ένα εκτρωματικό οικοδόμημα; Γιατί τόσα χρόνια στην πολιτική ζωή δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τα πράγματα έστω και στο ελάχιστο προς το καλύτερο ώστε να μην παρουσιάζονται τα φαινόμενα που καταγγέλλουν έτσι ανώνυμα και του τύπου κουβέντα να γίνεται; Για να φτάσουμε ώς εδώ, σημαίνει πως κάτι πήγε λάθος όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Από την άλλη, κανείς δεν αμφιβάλλει πως και τραπεζώματα υπήρξαν και υποσχέσεις δόθηκαν και συμβόλαια μπορεί να υπογράφησαν, αλλά ένας άνθρωπος που είχε την ευκαιρία να υπηρετήσει τον τόπο του από ένα πόστο είκοσι χρόνια, όταν φεύγει δεν θα πρέπει να νιώθει πικραμένος. Είκοσι χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για να μπορείς να επιτελέσεις έργο, για να θέσεις τα θεμέλια και να παραδώσεις τη σκυτάλη. Δεν μπορεί να παραμένεις εσαεί σε μια θέση όσο κι αν είσαι βέβαιος πως έχεις ακόμα πολλά να δώσεις. Νέοι άνθρωποι έρχονται, καλοί ή κακοί, πρέπει να έχουν την ευκαιρία τους. Και οι παλαιότεροι οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους: Γιατί η πολιτική ζωή του τόπου έφτασε εδώ που έφτασε με τους υποψηφίους να μην έχουν κανένα δημόσιο λόγο να προτάξουν και προτιμούν τις συνάξεις μετά φαγητού και ποτού; Όλοι αυτοί που έθεσαν τα θεμέλια της πολιτικής ζωής, τι σόι θεμέλια έθεσαν ώστε να παρουσιάζεται σήμερα ένα εκτρωματικό οικοδόμημα; Γιατί τόσα χρόνια στην πολιτική ζωή δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τα πράγματα έστω και στο ελάχιστο προς το καλύτερο ώστε να μην παρουσιάζονται τα φαινόμενα που καταγγέλλουν έτσι ανώνυμα και του τύπου κουβέντα να γίνεται; Για να φτάσουμε ώς εδώ, σημαίνει πως κάτι πήγε λάθος όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire