Υποχωρήσεις στα τυφλά

Κώστας Βενιζέλος

ΑΠΟ επετειακές διακηρύξεις -κενού περιεχομένου- έχουμε μπουχτίσει. Για το πραξικόπημα, την εισβολή, την κατάληψη της Κερύνειας, της Μόρφου, της Κυθρέας, την Καρπασία, της Αμμοχώστου… Βαρύγδουπα λόγια, εξαγγελίες, «αποφασιστικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις». Όλα αυτά γίνονται παραδοσιακά, εν πολλοίς τυποποιημένα και επαναλαμβανόμενα (οι περισσότεροι βρίσκουν στον ηλεκτρονικό υπολογιστή προηγούμενων χρόνων ανακοινώσεις και τις ανασύρουν).
Στην πράξη, η ακολουθούμενη πολιτική από το 1974 και εντεύθεν στηρίζεται σε μια λογική προσαρμογής στα αποτελέσματα της εισβολής, της συνεχιζόμενης κατοχής. Στην πορεία, η ελληνοκυπριακή πλευρά έκανε ένα βήματα για να «συναντηθεί» με τις τουρκικές θέσεις, ώστε να «επιτευχθεί μια συνεννόηση». Και οι Τούρκοι έκαναν ένα ή περισσότερα βήματα προς τα πίσω, αναμένοντας τους Έλληνες να προσεγγίσουν τις κόκκινες τους γραμμές.
Τα Ηνωμένα Έθνη, επί Ντάουνερ, έφτιαξαν ένα έγγραφο για το θέμα της διζωνικής (το δημοσίευσε ο «Φ»), μέσα από το οποίο αποκαλύπτεται σε όλη της την έκταση η γύμνια της ελληνοκυπριακής τακτικής στο Κυπριακό.
Μέσα από το έγγραφο προκύπτει ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει αποδεκτή έναν όρο, «χωρίς περιεχόμενο».
Περαιτέρω οι υποχωρήσεις της βαθμηδόν οδήγησαν σε μια ομιχλώδη μεν αλλά με κάποιες προδιαγραφές μορφή διζωνικότητας (πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησίας). Βαθμηδόν δημιουργούνται νέα «κεκτημένα» και «παράγωγα δίκαια», μέσα από τις ε/κ υποχωρήσεις. Και οι υποχωρήσεις αυτές, που γίνονται στα τυφλά, φορτώνονται στον Μακάριο. Μια ανιστόρητη και σκοπίμως λανθασμένη τοποθέτηση, που επαναλαμβάνεται για να εδραιωθεί μέσα στη συνείδηση των πολιτών. Για να γίνει πιστευτή ώστε να διευκολυνθούν τα επόμενα βήματα... Μόνο για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί πως στο ίδιο έγγραφο του ΟΗΕ σημειώνεται πως για πρώτη φορά η διζωνικότητα εμφανίσθηκε στο λεξικό του κυπριακού προβλήματος κατά έναρξη των συνομιλιών της 26ης Φεβρουαρίου-2 Μαρτίου 1990 από τον τότε γενικό γραμματέα, Πέρεζ Ντε Γκουεγιάρ. Αυτός ο ορισμός υιοθετήθηκε στην έκθεση αλλά και σε ψήφισμα (649). Κάθε φορά που ξεκινά και τελειώνει μια προσπάθεια στο Κυπριακό, μια διαδικασία, αφήνουμε πίσω δώρα, τα οποία κεφαλαιοποιεί η Άγκυρα και τα καθιστά «κεκτημένα» της διαδικασίας.
Για να έχουν αξία οι επετειακές διακηρύξεις, έστω κι εάν είναι αντιγραφές προηγούμενων χρόνων, πρέπει να συνάδουν και με την ακολουθούμενη πολιτική. Να συνάδουν και με τα όσα θέλουν οι πολίτες, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω μια φορά ρωτήθηκαν για το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία της λύσης και έδωσαν σαφή απάντηση. Για τις συσσωρευμένες υποχωρήσεις, για τις διαχρονικές εκπτώσεις, τις ομηροποιήσεις σε διαδικαστικές παγίδες, έχουν τοποθετηθεί συντριπτικά το 2004. Τελικά η λαϊκή κυριαρχία είτε δεν λαμβάνεται υπόψη, είτε παρερμηνεύεται σκοπίμως. Ώστε να συνεχισθεί η ίδια πολιτική, αυτή που απορρίφθηκε.

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος
Δημοσιεύτηκε στις 15/08/2011