Αλκ.Ιωαννίδης: «Η ευχή μου για το μέλλον είναι να αποκτήσουμε ένα ουσιαστικό παρόν»

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

Με νέα ηχητική, ενορχηστρωτική και εικαστική προσέγγιση, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ανεβαίνει στη σκηνή του Ελληνικού Κόσμου από την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου με μια μικρή σειρά έξι συναυλιών, με τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά και επιλογές από τραγούδια άλλων δημιουργών, αρκετά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μιλά στο click@Life για τις μουσικές του εμφανίσεις, για την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο, για το παρόν, αλλά και το μέλλον και παραμένει βαθιά ρεαλιστής και ουσιαστικά ρομαντικός.

Ετοιμάζετε μια νέα προσέγγιση για τις εμφανίσεις σας στον Ελληνικό Κόσμο. Τι να περιμένουμε;
Θα παίξουμε κυρίως τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία μου και από τις συμμετοχές που έχω κάνει σε δίσκους άλλων δημιουργών. Τα μισά περίπου από αυτά συνηθίζω να τα συμπεριλαμβάνω στις συναυλίες που κάνω τα τελευταία χρόνια. Τα υπόλοιπα είναι τραγούδια που είτε λέω ζωντανά για πρώτη φορά, είτε έχω να τραγουδήσω καιρό. Με τους Γιώργο Κοντραφούρη στο Hammond, Γιώργο Καλούδη στο τσέλο και τη λύρα, Άγγελο Πολυχρόνου στα κρουστά και Κωνσταντίνο Στουραϊτη στην ηλεκτρική κιθάρα και το ούτι, κάνουμε πρόβες καιρό τώρα. Μπορέσαμε να βρούμε κοινό έδαφος όσον αφορά τον ήχο και την προσέγγιση στο υλικό και περιμένουμε με χαρά να ανεβούμε στη σκηνή. Όσον αφορά τα εικαστικά, θα υπάρχουν κάποια σκηνικά του πατέρα μου, Άντη Ιωαννίδη και κάποιες προβολές έργων και σχεδίων του, στατικών και κινούμενων, μαζί με ζωντανές προβολές από άλλο υλικό.
Κυκλοφορήσατε πρόσφατα ένα διπλό live cd με τίτλο «Γυάλινος Κόσμος». Γιατί επιλέξατε αυτό τον τίτλο για το album; Εκφράζει κάποια ιδέα ή πίστη σας;
Υπάρχει το κλασικό θεατρικό του Τένεσι Ουίλιαμς που μεταφράστηκε στα ελληνικά μ' αυτό τον τίτλο. Το είχα μελετήσει όταν σπούδαζα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε ζωντανά στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, μπροστά σε κόσμο και όχι σε στούντιο, οπότε ο τίτλος προέκυψε εκ των πραγμάτων. Θαυμάζω και την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που έγραψε «Να σου δώσω μια να σπάσεις / αχ βρε κόσμε γυάλινε / και να φτιάξω μια καινούργια / κοινωνία άλληνε», αλλά δεν το διάλεξα γι΄αυτό.
Βγάλατε πρόσφατα και τη συλλογή «Συγκομιδή» με όλους τους προσωπικούς σας δίσκους από το 1997. Θεωρείτε ότι κλείνετε κάποιον κύκλο ή κάποια ενότητα στην καριέρα σας;
Όχι, καθόλου δεν έχω τέτοια αίσθηση. Απλά μου δόθηκε η ευκαιρία να μαζέψω τους προσωπικούς μου δίσκους σ' ένα ωραίο κουτί, μαζί με εκτυπώσεις των έργων που έγιναν για τα εξώφυλλά τους. Υπήρξε η θέληση από τη δισκογραφική εταιρεία να κάνει μια τέτοια ειδική έκδοση, καθώς και η πρόθεσή της να την πουλάει πολύ φτηνότερα απ' όσο θα στοίχιζαν ένας-ένας οι δίσκοι. Οπότε το θεώρησα καλό να γίνει.
Πιστεύετε ότι πίσω από τις σημερινές δυσκολίες, αχνοφαίνεται ένα καλύτερο μέλλον;
Καθόλου δεν αχνοφαίνεται. Κάποτε σίγουρα θα πάνε όλα καλύτερα, όμως δε βλέπω κάτι τέτοιο να έρχεται σύντομα. Και εννοώ συνολικά, όχι μόνο οικονομικά. Δε βλέπω να πλησιάζει μια εποχή όπου και τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα και εμείς θα είμαστε καλύτεροι. Προς το παρόν είμαστε ακόμη ανίδεοι και ξαφνιασμένοι. Δεν πιστεύω πως μας έκανε καλό αυτό που ήρθε, όπως λένε κάποιοι. Αν σήμερα μας χάριζαν όλα τα χρέη, την επόμενη μέρα θα ήμασταν ίδιοι και χειρότεροι από πριν. Το ίδιο υπερκαταναλωτικοί, το ίδιο αποχαυνωμένοι μπροστά στην τηλεόραση, το ίδιο πρόβατα στην κάλπη, το ίδιο βολεψάκηδες, το ίδιο απαίδευτοι. Δεν σας φαίνεται απίστευτα μακρινή η εποχή που πετούσαν κάποιοι εκατομύρια στα σκυλάδικα; Που έκαιγαν χαρτονομίσματα για πλάκα; Που αγόραζαν πούρα των 100 ευρώ για να βγουν το Σάββατο; Που έκαναν γάμους σε πισίνες, με λιμουζίνες, πυροτεχνήματα, σαμπάνιες και νυφικά των 5 και 10 χιλιάδων ευρώ, ενώ χρωστούσαν στην τράπεζα; Κι όμως, ούτε τρία χρόνια δεν πέρασαν. Γιατί τα κόψαμε όλα αυτά; Επειδή ξαφνικά βρήκαμε την ουσία της ζωής ή γιατί απλά δεν έχουμε; Το παίζαμε «σαλόνια», ενώ στην πραγματικότητα ήμασταν αρχοντοχωριάτες. Όταν έφυγε το πρώτο συνθετικό της λέξης δεν καταφέραμε να περισώσουμε τα καλά του χωριάτη. Οι πραγματικοί άρχοντες είναι κάτι γέροι και γριές στα χωριά. Οι τελευταίοι δύο κάτοικοι ενός χωριού στα Κύθηρα, ο παππούς Παναγιώτης και ο Μίμης ο βοσκός. Οι υπόλοιποι είμαστε καραγκιόζηδες, περισσότερο ή λιγότερο. Πρέπει να ξαναγίνουμε χωριό. Να πάμε στην ουσία του πράγματος. Δεν εννοώ την κυριολεκτική επιστροφή στην επαρχία, αν και δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Εννοώ την επιστροφή στο μέτρο, τον χαρακτήρα, την ευγένεια και την αξιοπρέπεια.
Πώς θα φανταζόσασταν ένα «ιδανικό» μέλλον;
Το ιδανικό μέλλον το περιέγραψαν οι μεγάλοι θεωρητικοί του αναρχισμού, όποτε δεν τσακώνονταν με τον διπλανό τους και οι μεγάλοι πατέρες της εκλησίας, όποτε δεν φοβέριζαν τον κόσμο με την ιδέα της κόλασης. Το μέλλον που οραματίστηκαν οι πρώτοι αναφέρεται στον επίγειο κόσμο, μοιάζει όμως, τόσο μακρινό που είναι σαν να τοποθετείται στην επόμενη ζωή, αν υπάρχει. Το μέλλον των πατέρων τοποθετείται στην επόμενη ζωή, αλλά όσο εμπεριέχει και κόλαση μοιάζει να αναφέρεται στην επίγεια ζωή, αν υπάρχει επίσης. Είναι γνωστό το ερώτημα «Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;». Σ' έναν τοίχο όμως, στη Λευκωσία διάβασα κι αυτό: «Ανάσταση νεκρών εδώ και τώρα! Η υπομονή έχει και τα όριά της!»
Θα μπορούσατε να διαλέξετε έναν στίχο σας για να περιγράψετε τα σύγχρονα συναισθήματα ή τη σημερινή γενικευμένη κατάσταση;
Νιώθω άβολα να παραθέτω στίχους μου. Αν ακούσετε τους δίσκους, νομίζω πως κάτι θα βρείτε που να εκφράζει όσα νιώθω για όσα ζούμε, για τη χώρα μας συγκεκριμμένα και για την ανθρωπότητα γενικότερα. Παρ' όλα αυτά, δεν πιστεύω στο «πολιτικό τραγούδι» ή στη «στρατευμένη τέχνη». Αισθάνομαι πως δεν εξυπηρέτησαν τελικά ούτε την πολιτική, ούτε την τέχνη. Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν τα όσα συμβαίνουν να μην περνούν στο τραγούδι. Κάτι τέτοιο θα το εξοστράκιζε σε περιοχές μακρινές, έξω από την πραγματική μας ζωή, εκεί όπου ποτέ δεν επιβίωσε. Το τραγούδι πρέπει να είναι μέσα στη ζωή και η ζωή μέσα στο τραγούδι. Το πώς θα λιώσουν αυτά τα δύο το ένα μέσα στο άλλο εναπόκειται στην αισθητική μας.
Γεννηθήκατε στην Κύπρο. Πώς νιώθετε που ο δρόμος σας σάς έφερε στην Ελλάδα;
Μη φανταστείτε πως η Ελλάδα είναι καμιά ξένη χώρα για τους Ελληνοκύπριους. Η μητέρα μου είναι Δραμινή, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και τα καλοκαίρια μας πήγαινε στο χωριό και στην πόλη, να δούμε τους συγγενείς. Όταν ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω ένιωσα όπως ένα παιδί που έρχεται απ' την Καρδίτσα στην πρωτεύουσα. Ίσως και πιο άνετα, αφού και η Λευκωσία όπου μεγάλωσα πρωτεύουσα ήταν. Αγαπώ τη χώρα μας, για πολλά πράγματα νιώθω τυχερός που ζω εδώ. Δεν αγαπώ το κράτος της, ποτέ δεν το αγαπούσα. Είναι ένα κράτος που μειώνει τους ανθρώπους, τους βασανίζει, τους εξευτελίζει, τους κάνει δήθεν συνένοχους και απατεώνες, τους στερεί όσα τους ανήκουν, τους μικραίνει. Στις καλές περιόδους τους κάνει βρυκόλακες και στις κακές τους πίνει το αίμα. Δεν βρίσκω και πολλά να θαυμάσω σ' αυτό.
Θα θέλατε να κάνετε μια ευχή για το μέλλον;
Η ευχή μου για το μέλλον είναι να αποκτήσουμε ένα ουσιαστικό παρόν.

Πηγή: www.clickatlife.gr
Δημοσιεύτηκε στις 01/02/2012