Ακόμη και αρκετούς δημοσιογράφους τους ενδιέφερε το χρυσάφι, όχι η αρχαιολογική αξία των κλαπέντων...

Το χρυσάφι!

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

Είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης φεύγοντας για ένα ταξίδι στο Λονδίνο: «Πάω να δω τα Ελγίνεια μάρμαρα προτού τα φέρει στην Ελλάδα η Μελίνα!..». Προφανώς, γιατί τα «Μάρμαρα» υπήρχε κίνδυνος, αν τα επέστρεφαν οι Αγγλοι στην Ελλάδα, να κλαπούν! Πάλι ο Τσαρούχης, στο Αεροδρόμιο του Ελληνικού, πηγαίνοντας στο Παρίσι, είχε δηλώσει: «Πάω στο Παρίσι για ν' αγοράσω... τάφο!». Ούτε να ταφεί εδώ δεν ήθελε ο άνθρωπος!... Ετσι έλεγε τουλάχιστον...

Μου ήρθαν στον νου αυτά γιατί σε τούτο τον τόπο όλα μπορούν να γίνουν: να βάλουν καρούλια στον Παρθενώνα και να τον κατεβάσουν στον Πειραιά, να τον φορτώσουν σε ένα καράβι και να τον στείλουν στο Αμβούργο! Η ληστεία στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί το ντου στην Εθνική Πινακοθήκη, με τον Πικάσο που έκανε φτερά, αλλά και τόσες άλλες κλοπές - αναρίθμητες - σε αρχαιολογικούς χώρους.

Και βέβαια, υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους ευθιξίας ο Γερουλάνος, αλλά θα έπρεπε να την είχε υποβάλει εδώ και καιρό: πριν από την ώρα που οι υπηρεσίες του έφτιαξαν ένα απερίγραπτο νομοσχέδιο που καθορίζει το αμοιβολόγιο των συνθετών, τραγούδια των οποίων παίζονται σε ταβέρνες, ξενοδοχεία και νυχτερινά κέντρα σε συμφωνία με τους ταβερνιάρηδες! Λες και ο ταβερνιάρης ή ο ξενοδόχος θα δεχτεί ποτέ να πληρώσει - όπως συμβαίνει - έστω και 100 ευρώ τον χρόνο για τα τραγούδια που ακούγονται στην επιχείρησή του! Γι' αυτό το ζήτημα, όμως, θα έχει ντράβαλα και η κυβέρνηση. Γιατί οδεύουμε σε πλήρη απαξίωση του έργου όχι μόνο των ελλήνων, μα και των ξένων - αμερικανών κυρίως - δημιουργών.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο Γερουλάνος. Είναι το αφύλαχτο, ουσιαστικά, Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Μας λέει ο υπουργός ότι δεν υπάρχουν λεφτά για φύλακες κ.λπ. Σύμφωνοι. Αλλά οι χιλιάδες σουρταφερτάριοι του δημόσιου τομέα, που διορίσθηκαν από τις διάφορες κυβερνήσεις και πληρωνόντουσαν χωρίς να κάνουν τίποτα, τι έγιναν; Πού τοποθετήθηκαν μετά τη διάλυση των οργανισμών στους οποίους «υπηρετούσαν»; Εξακολουθούν να... κάθονται; Δεν θα μπορούσαν αυτοί οι υπάλληλοι, ύστερα από εκπαίδευση, να πιάσουν δουλειά σε μουσεία;

Κάτι που με εντυπωσίασε: αρκετοί δημοσιογράφοι, ιδίως καναλιών, δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται για την αρχαιολογική - ανεκτίμητη - αξία των κλαπέντων έργων τέχνης, αλλά για το πόσα πιάνουν στην αγορά! Την εμπορική αξία τους, δηλαδή! (Αν είναι χρυσά, ασημένια ή από άλλο πολύτιμο μέταλλο!). Τέτοια φρίκη! Ο,τι απασχολούσε τους ληστές, που αναζητούσαν χρυσά στεφάνια Ολυμπιονικών, ενδιέφερε κι αυτούς. Το χρυσάφι και το αστυνομικό μέρος της υπόθεσης!

Ολ' αυτά, σε τούτη τη ρημαγμένη χώρα, όπου ο Μακρυγιάννης, δείχνοντας τα ερείπια αρχαίων ναών, έλεγε «γι' αυτά πολεμήσαμε». Και οι συμπολεμιστές του έστελναν μολύβι στους Τούρκους για να φτιάξουν βόλια ώστε να μη χρησιμοποιήσουν το μολύβι από τους σπονδύλους των κιόνων, καταστρέφοντάς τους.