Παραχάραξη της ιστορίας για τις κομματικές σκοπιμότητες

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Ώστε, έτσι έκανε και ο Τάσσος!

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΒΓΗΚΕ από το Εθνικό Συμβούλιο χτες ο Άντρος Κυπριανού και ακολουθώντας την πεπατημένη να φορτώνονται στους προηγούμενους τα σημερινά λάθη, φόρτωσε και στον Τάσσο Παπαδόπουλο ιστορικά γεγονότα, που όλοι οι άλλοι τα ξέρουν διαφορετικά. Επειδή επικρίνεται σήμερα ο Πρόεδρος Χριστόφιας, για αποδοχή έμμεσων χρονοδιαγραμμάτων και επιδιαιτησίας, σε αντίθεση με τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου (που τον έστειλε, έλεγε, θωρακισμένο με τρία ΟΧΙ, στη Νέα Υόρκη) θέλησε, όπως είπε, να υπενθυμίσει τι συνέβη το 2004 «με έναν Πρόεδρο που όλοι θεωρούσαν σκληρό διαπραγματευτή». Ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, ανέφερε, «έφευγε τότε με εντολή από το Εθνικό Συμβούλιο όχι σε χρονοδιαγράμματα, διαιτησία και δημοψηφίσματα χωρίς προϋποθέσεις και επέστρεψε τότε και με χρονοδιαγράμματα και με διαιτησία και με δημοψηφίσματα, γιατί ακριβώς του ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις».
Ασφαλώς, κρίνοντας με την απόσταση του χρόνου και με τα αποτελέσματα, η τότε αποδοχή επιδιαιτησίας και χρονοδιαγραμμάτων ήταν λανθασμένη. Και ήταν λάθος του Τάσσου Παπαδόπουλου γιατί αυτός είχε την ευθύνη των τελικών αποφάσεων κι αυτόν κρίνει η ιστορία. Αλλά, να του φορτώνουν την αποδοχή εκείνοι που τον πίεζαν να το κάνει, είναι τουλάχιστον πολιτική μικροψυχία. Στις συνομιλίες της Νέας Υόρκης το 2004, ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε μαζί του όλο το Εθνικό Συμβούλιο και για κάθε του ενέργεια συνεδρίαζε το Συμβούλιο και έπαιρνε αποφάσεις επί τόπου. Δεν έφυγε θωρακισμένος με τρία όχι. Όταν ετέθη το θέμα επιδιαιτησίας από τον Κόφι Ανάν, συνεδρίασε το Εθνικό Συμβούλιο στο ξενοδοχείο Αστόρια της Νέας Υόρκης και, κυρίως ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Δημήτρης Χριστόφιας (σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν τότε με τα συνηθισμένα του δάκρυα στα μάτια) του υπέδειξαν να δεχθεί. Οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων ταυτίστηκαν απόλυτα (έτσι έκριναν, έτσι έκαναν) με τις πιέσεις όλων των άλλων, από τον Πάουελ μέχρι το Σημίτη.
Μάλιστα, τον Μάιο του 2008, ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη του στον «Φιλελεύθερο» και απαντώντας στην κριτική που του ασκούσε ο ΔΗΣΥγια την αποδοχή της επιδιαιτησίας, είχε μιλήσει για «πρωτοφανές φαινόμενο ανακολουθίας»: «η ηγεσία του ΔΗ.ΣΥνα επικρίνει και να ζητά και «ευθύνες» γιατί αποδέχτηκα τη «διαιτησία», για την οποία οι ίδιοι πίεζαν και απαιτούσαν αποδοχή της». Είπε ακόμα το εξής: «όλα τα κόμματα που μετείχαν στην αποστολή στη Νέα Υόρκη το 2004 αποδέχτηκαν και παρότρυναν την αποδοχή της Διαιτησίας. Βέβαια η τελική απόφαση ήταν δική μου και ποτέ δεν επιδίωξα να αποδώσω «συνυπευθυνότητα» στα κόμματα. Το αναφέρω απλώς, για να καταδείξω ότι και οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες -όπως και εγώ- είχαν κρίνει ότι οι νέες συνθήκες και εκβιασμοί (όπως ο τερματισμός της πρωτοβουλίας του Γ.Γ. του ΟΗΕ) δεν άφηναν επιλογές άλλες από την αποδοχή της Διαιτησίας».
Πού βρέθηκε λοιπόν σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, ότι υπήρχε εντολή του Εθνικού Συμβουλίου για απόρριψη, ενώ υπήρχε ακριβώς το αντίθετο. Άμα περάσουν ακόμα λίγα χρόνια θα μας λένε ότι ο Τάσσος στο δημοψήφισμα είπε ΝΑΙ, ή ότι είπε ΟΧΙ για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ.
aristosm@phileleftheros.com