Ο Ταλιμπάν του Μητσοτάκη και του μνημονίου σωστά τα λέει για Κύρτσο και Καρατζαφέρη. Στα υπόλοιπα εκφράζει τα απωθημένα ενός μικροαστού που δεν βρέθηκε σε κάποιο ψηφοδέλτιο Επικρατείας...

Πώς επιχείρησε να σωθεί ο Γιώργος Καρατζαφέρης και τι μπορεί να καταφέρει

Ενα αλλόκοτο δίδυμο

Του Θανάση Διαμαντόπουλου

Ασφαλώς υπήρξε η πιο πολύκροτη προσχώρηση - σύμπλευση της προεκλογικής περιόδου. Ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, εκ περιτροπής και ενίοτε συγχρόνως, αντιμνημονιακός και φιλομνημονιακός, νηφάλιος και χουλιγκάνος, ιδεολογικά συνεκτικός και διανοητικά χαοτικός, ρεαλιστής και αιθεροβάμων, ακροδεξιός και κάποτε σχεδόν κεντρώος, σταθερός και αυτοαναιρετικός, έκανε τη μεγάλη κίνηση. Υποχρεούμενος να χειριστεί επικοινωνιακά την απώλεια των ποιοτικότερων και πιο προβεβλημένων στελεχών του, η οποία, παράλληλα προς τις δικές του ασυναρτησίες, του προκάλεσε δημοσκοπική καθίζηση, αφού πρώτα κατέστησε υποψήφια και επομένως πολιτικό πρόσωπο μια καλλιτέχνιδα ειδικού προφίλ, τελικά πρότεινε την ουσιαστική υπαρχηγία του κόμματος στον δημοσιογράφο Γ. Κύρτσο. Και ο εμβληματικός γνωμηγήτορας της Κεντροδεξιάς με τη διεισδυτική πολιτική ματιά, την αδιαμφισβήτητη οικονομική εμβρίθεια, την αναλυτική σκέψη, την ήπια κριτική στάση προς το Μνημόνιο, τον ρεαλιστικό σε γενικές γραμμές λόγο και τη θετική απήχηση στα μεσοανώτερα οικονομικομορφωτικά στρώματα, αυτή τη φορά αποδέχθηκε. (Ενώ το 2009 είχε απορρίψει την πρόταση του ίδιου κομματικού αρχηγού να ηγηθεί του ευρωψηφοδελτίου).

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: θα υπάρξει αμοιβαία προσοδοφόρος αυτός ο γάμος συμφέροντος; (Αν ήταν γάμος από «αίσθημα», δεν θα περίμεναν την παρούσα συγκυρία για να τον συνάψουν…). Τίποτε δεν φαντάζει λιγότερο προφανές…

Ο καταφανής λόγος για τον οποίον ο άλλοτε, αλλά υπό μια έννοια νυν και αεί, λαϊκός και λαϊκότροπος δημοσιογράφος απευθύνθηκε στον έγκριτο και πάντως πιο «σοφιστικέ» συνάδελφό του είναι η προσδοκία αυτός να του ανοίξει εκλογική δίοδο προς την «αστική Ελλάδα» (τα κοινωνικά στρώματα, δηλαδή, που διαθέτουν κάποια παιδεία, αντίστοιχα αισθητικά προτάγματα, ενώ δεν έχουν διαρρήξει τις σχέσεις τους με τον ορθό λόγο και τον οικονομικοπολιτικό ρεαλισμό). Ας μου συγχωρεθεί, λοιπόν, η απολυτότητα της εκτίμησης, αλλά οι γέφυρες επικοινωνίας του καρατζαφέρειου προσωποπαγούς κόμματος - μετά τις απίστευτες παλινωδίες, «κυβιστήσεις» και ανερμάτιστες πολιτικές κινήσεις του αρχηγού - με την πνευματικά εξελιγμένη Ελλάδα έχουν ολικά και οριστικά διαρραγεί. Απελπισμένη και ανήσυχη η ειδικής πολιτι-στι-κής ευαισθησίας αυτή «Ελλάδα», η οποία έχει στρέψει τα νώτα της και στον άλλο πολιτικό καιροσκόπο και αρχικωλοτουμπιστή της δεξιάς παράταξης, μετεωρίζεται και αμφιταλαντεύεται μεταξύ του βενιζελοβέρδειου (εν μέρει) «μετανοημένου» ΠΑΣΟΚ, της Ντόρας, του Μάνου, του Κουβέλη, των Οικολόγων ή της ψήφου απόλυτης διαμαρτυρίας. Πάντως δεν θα στραφεί προς το ημιενδοσυστημικό-ημιαντισυστημικό κόμμα της δίκην περισκοπίου περιστρεφόμενης φιλοαντιμνημονιακής «κεντροακροδεξιάς». Μολονότι, λοιπόν, δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει τη φράση-πρόσκληση σε σύνεση του Πολ Βαλερί «προβλέπω, άρα απατώμαι», το 7% που η εφημερίδα του Κύρτσου προσδιορίζει ως «ρεαλιστικό» στόχο του ΛΑΟΣ δεν φαίνεται να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες πραγμάτωσης από αυτές ενός νάνου που «διεκδικεί» ολυμπιακό μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ (εάν, βέβαια, ως «κοντός» νοηθεί κοντάρι)…

Τούτων προεξοφλουμένων, παραμένει το ερώτημα για τις συνέπειες του εγχειρήματος στον άλλο «αντισυμβαλλόμενο». Μπορεί η προσχώρηση αυτή, ακόμη και αν προετοιμάζει άλλη μεταγραφή, να βελτιώσει μια αξιοζήλευτη δημόσια εικόνα που κατακτήθηκε σε βάθος χρόνου; Το ελπιζόμενο είναι πως, και ως μέλος ενός τέτοιου κόμματος, ο εκδότης της «City Press» δεν θα εγκαταλείψει -ολοσχερώς - τη σοβαρότητα και τη νηφαλιότητα του πολιτικού του λόγου. Κατά τα λοιπά, το ότι είναι ικανός για απροσδόκητες «συμμαχίες» ήταν γνωστό τουλάχιστον από την εποχή που είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα του δικαίωμα καθημερινής αρθρογραφίας σε έναν άλλο πρόεδρο: τον πρόεδρο της Ενωσης Κεντρώων Βασίλη Λεβέντη…

ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΣΧΕΤΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ:

1. Γιατί η υπόθεση Τσοχατζόπουλου προκαλεί σήμερα τέτοια ευαισθησία στην ελληνική κοινωνία, η οποία ωστόσο είχε μείνει ασυγκίνητη στην ατιμωρησία της οικογένειας Κουτσόγιωργα («λόγω παραγραφής» της αποδοχής προϊόντων εγκλήματος, αλλά και της μη προβολής αστικών απαιτήσεων του Δημοσίου); Μήπως γιατί η γενικευμένη ευμάρεια αδρανοποιούσε τα «ηθικά αντανακλαστικά» της; Στο κάτω κάτω, ο καθηγητής Κώστας Βεργόπουλος ήταν σαφής: ο Ακης «παντρεύτηκε στο Παρίσι για να τιμήσει τους αγωνιστές του Μάη του 1968»…

2. Υποψήφιος βουλευτής ο ποδοσφαιριστής Τάσος Μητρόπουλος (της γνωστής φράσης «να... επενέβει ο πρωθυπουργός, να επενέβει ο εισαγγελέας»)! Μεγαλύτερη δικαίωση για τον μηδέποτε ψηφισθέντα «εκλογικό νόμο Ραγκούση», που βασιζόταν σε μονοεδρικές περιφέρειες, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Στις πολυεδρικές αναζητούνται υποψήφιοι - πολιτικά άναρθροι ίσως, αλλά - με «ειδική» εκλογική διείσδυση. Εχουμε έτσι εκπροσώπους «θυροφίλαθλων», Αθίγγανων, ομοφυλόφιλων κ.ο.κ., όχι όμως εκφραστές συνεκτικού κομματικού λόγου.

Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι καθηγητής Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο