Η Ελλάδα των νόμων και της ανομίας, η Ελλάδα του εξευτελισμού

Λώρη Κέζα

Αννα, όπως λέμε «Μωυσής»

 Οποιοσδήποτε φυλλομετρά τα νομοσχέδια (είναι άφθονα, με επικαλύψεις, συχνά αντικρουόμενα) γνωρίζει ότι τα μαγειρέματα είναι τόσα πολλά που καθιστούν τους βουλευτές κατάπτυστους. 

Ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί γιατί είναι νόμος, που ψηφίστηκε με ευρεία συναίνεση. Αυτό υποστηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα για τον καινούργιο νόμο που φέρνει τα πάνω κάτω στην ανώτατη εκπαίδευση. Πρέπει δε να εφαρμοστεί άρθρο προς άρθρο, ολόκληρο, ακόμη κι αν ορισμένα σημεία δεν γίνονται αποδεκτά από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτό που ξεχνούν οι πολιτικοί είναι ότι πρόκειται για νόμο ανθρώπων και πιθανώς να έχει σφάλματα, ατυχή σημεία. Πιθανώς να επιδέχεται βελτιώσεις. Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου δεν είναι ο Μωυσής και ο νόμος της δεν είναι κώδικας υπαγορευμένος από κάποια ανώτερη, αλάθητη δύναμη. Παρά το γεγονός ότι σε ορισμένα θέματα προχωρά σε γενναίες μεταρρυθμίσεις, υπάρχουν σημεία υπό συζήτηση. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι διαπραγματεύσιμα σε καθεστώς Δημοκρατίας.

Αξίζει να θυμηθούμε κι άλλους ψηφισμένους νόμους, τους οποίους οι μεγαλύτεροι έχουν ζήσει και οι νεότεροι έχουμε ακούσει από αφηγήσεις που μοιάζουν σουρεαλιστικές. Νόμος του εθνάρχη, εκείνου που έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ, εκείνου που ίσως χαρακτηριστεί η σημαντικότερη μορφή του 20ού αιώνα: νόμος περί τεντιμποϊσμού, 1958. Τιμά άραγε την ελληνική κοινωνία η εφαρμογή αυτού του νόμου και μάλιστα έως τα χρόνια της πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη; Ο νόμος ήταν νόμος και τα άγρια αγόρια (δηλαδή αυτά που είχαν μακριά μαλλιά και φορούσαν μοντέρνα ρούχα) διαπομπεύονταν με χειροπέδες, ξυρισμένο κεφάλι, κρατώντας ένα χαρτόνι με το αμάρτημά τους.

Αξίζει να θυμηθούμε κι άλλο νόμο, αυτόν περί μοιχείας, ψηφισμένος και αυτός. Αξιόποινη πράξη λοιπόν το κέρατο, από τη Βαυαροκρατία έως το 1951 που ίσχυσε ο Νέος Ποινικός Κώδικας. Η μοιχεία ορίστηκε εκ νέου ως πλημμέλημα και τιμωρείτο, παρεκτός εάν «ο προσβληθείς σύζυγος ηνέχθη ταύτην». Δεν ξέρουμε αν η συναίνεση υπήρξε ευρεία, όμως οι πρακτικές σύλληψης δεν θυμίζουν και πολύ ευρωπαϊκό κράτος. Οι μοιχοί έπρεπε να συλληφθούν επ’ αυτοφόρω και να οδηγηθούν στο τμήμα σκεπασμένοι μόνο με «τα ξέστρωτα σεντόνια της αμφιβολίας». Αυτή η εξευτελιστική διαδικασία εφαρμόστηκε επί 30 χρόνια, γιατί έτσι κάνουν οι νομοταγείς, εφαρμόζουν τις Αρχές ακόμη κι όταν προσβάλλουν τον άνθρωπο.

Κάτι τελευταίο που αξίζει να θυμηθούμε. Πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο νομοθετούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Οποιοσδήποτε φυλλομετρά τα νομοσχέδια (είναι άφθονα, με επικαλύψεις, συχνά αντικρουόμενα) γνωρίζει ότι τα μαγειρέματα είναι τόσα πολλά που καθιστούν τους βουλευτές κατάπτυστους. Μιλάμε για τις ουρές των νομοσχεδίων, για τις άσχετες τροπολογίες που ψηφίζονται αργά τη νύχτα και είναι ολωσδιόλου φωτογραφικές. Εικονικό παράδειγμα: σε νόμο για την αγροτική γη μπορεί να ψηφιστούν κολλητά δυο-τρεις αράδες από τον τομέα της υγείας. Μπορεί να ορίζουν ότι π.χ. αίρεται μια απαγόρευση, για συγκεκριμένη περιοχή και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αρκεί ο ενδιαφερόμενος να έχει τάδε και τάδε προσόντα και στο ζώδιο να είναι Τοξότης. Πιο φωτογραφικά δεν γίνεται.

Ας επανέλθουμε στο ζήτημα των πανεπιστημιακών συμβουλίων για να αναγνωρίσουμε ότι το προηγούμενο μοντέλο διοίκησης ήταν προβληματικό. Να αναγνωρίσουμε και όλα όσα λέγονται, ότι οι πρυτάνεις δεν διοικούσαν με χρηστό τρόπο. Ωραία, έχει δίκιο έως αυτό το σημείο η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου. Να το αλλάξει το σύστημα. Να το αλλάξει με ένα άλλο υγιές και αποδεκτό σύστημα. Αφού ο νόμος, που ψηφίστηκε με ευρεία συναίνεση, δεν εφαρμόζεται εδώ και 8 μήνες, υπάρχει πρόβλημα και το πρόβλημα επιλύεται με έναν τρόπο, με τον διάλογο. Οι αυταρχικές πρακτικές παραπέμπουν σε άλλες εποχές, σε άλλους αλλόκοτους νόμους. Θα πείτε, η κυρία Διαμαντοπούλου έχει πάει αλλού, ασχολείται με την Ανάπτυξη. Κι όμως, κι όμως το μυαλό της είναι εκεί, στην εκπαίδευση.