«Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο»...

Της Ζέζας Ζήκου

Ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή. Ο Θεμιστοκλής αυτοκτόνησε στην εξορία. Ο Παυσανίας «χτίστηκε» σε έναν ναό. Ο Αριστείδης πήγε σαν κακό σκυλί από την πείνα. Ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ρόδα ο δρόμος της πολιτικής. Αν ακόμη και οι ιστορικά σπουδαίοι ηγέτες είχαν τέτοιο τέλος, τότε τι μπορεί να περιμένουν οι σημερινοί; Μια ψευδαίσθηση σκοτίζει τον τρόπο που οι λαοί αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη δημοκρατία, μια κληρονομημένη εντύπωση οστρακισμού από την εποχή της κλασικής ελληνικής δημοκρατίας, τη λέει ο Τζον Κιν στο δοκίμιό του «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο»: «Μια εικασία πως οι ηγέτες που παραιτούνται ή εκδιώκονται από την εξουσία καταδικάζονται σε αιώνια εξορία στη Χώρα της Λήθης, όπως ακριβώς συνέβαινε στις αρχαίες ελληνικές δημοκρατίες». Αποσυνάγωγοι; Χαμένοι; Λησμονημένοι; Κάθε άλλο. Για πολλούς ηγέτες, η εποδείνιστη αποχώρησή τους από την εξουσία σημαίνει την απαρχή μιας νέας καριέρας, κάτι σαν ανταμοιβή για τις «ιστορικές» αποφάσεις τους. Η Θάτσερ έγινε σύμβουλος στην καπνοβιομηχανία Φίλιπ Μόρις. Ο καγκελάριος Σρέντερ στέλεχος της ρωσικής Γκαζπρόμ. Ο Τόνι Μπλερ τραπεζίτης για πολύ πλούσιους. Ο Μπιλ Κλιντον προάγει ανά τον κόσμο καινοτόμες (!) ιδέες μέσω του ιδρύματος Clinton Global Initiative. Ο Γιώργος Παπαδρέου πηγαίνει να διδάξει στο Kennedy School of Government του Χάρβαρντ! Τέτοιοι ηγέτες χειρίζονται τις τύχες των λαών στην οικονομική κρίση. Γι’ αυτό στην πολιτική θανάτωσή τους δεν χωρούν ελαφρυντικά για «λάθη» ή «παραλείψεις». Σε κρίση συνειδήσεως προφανώς, στη δύση του πολιτικού του βίου, ο Γκόρντον Μπράουν λέει για τους σύγχρονους πολιτικούς πως οι ιστορικοί του μέλλοντος θα πουν ότι η μεγάλη οικονομική κατάρρευση ήταν απλώς ο προάγγελος μιας σειράς κρίσεων που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.«Οσοι, όμως, πιστεύουν ότι μάθαμε από τα λάθη μας πέφτουν έξω». Σε αυτά τα«λάθη» συνέβαλε και ο ίδιος, όσο ήταν πρωθυπουργός της Βρετανίας, όπως συμβάλλουν σήμερα και οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του, που δείχνουν να μην έχουν διδαχθεί τίποτα. Επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά την ίδια συνταγή. Η συσσώρευση χρεών επί χρεών στους ώμους των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης είναι πια φανερό πως καταλήγει σε αποτυχία. Ωστόσο, η απάντηση σε αυτήν την αποτυχία είναι μία από τα ίδια. Βυθισμένες στη λιτότητα και την ανεργία, αυτές οι χώρες καλούνται να αναπτυχθούν. Ομως, δεν υπάρχει τίποτα πια σε αυτές για να αναπτυχθεί. Oι μικροί ηγέτες - λογιστές που πάντα μισούν τις ανατροπές των σχεδίων τους και τις αναστατώσεις ευνοήθηκαν, εκμεταλλευόμενοι τους φόβους που έχουν ενσταλάξει οι πρωτοφανείς συνθήκες κρίσης στην Ευρώπη, παρόμοιες μόνο με αυτές του Μεσοπολέμου. Τι θα συνέβαινε, όμως, αν αυτοί οι ανυπότακτοι απόγονοι των Βίκινγκς, οι Ισλανδοί, βρουν μιμητές, αν οι πολίτες και άλλων χωρών αρνηθούν να πληρώσουν τα σπασμένα των τραπεζών ή τα χρέη που στοιβάζουν εν ονόματί τους οι κυβερνήσεις τους; Μήπως έχουμε όλοι μέσα μας έναν... Βίκινγκ και δεν το ξέρουμε; Οι Ισλανδοί έγιναν οι πρώτοι στον κόσμο αντάρτες ενάντια στην ιδέα ότι οι πολίτες πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό μιας ανεξέλεγκτης ιδιωτικής τράπεζας» έγραψαν σπουδαίες πένες. Αυτή η λαϊκή εξέγερση παρακολουθείται με άγχος από πολλές υπερχρεωμένες κυβερνήσεις στην Ευρώπη, οι οποίες φοβούνται μήπως αυτή η άρνηση γίνει «μεταδοτική». Στα καθ’ ημάς, νεοφασίστες και μεταλλαγμένοι επαναστάτες, ρατσιστές της Δεξιάς και κρυπτορατσιστές της Aριστεράς, έντρομοι μικροαστοί, εθνικιστές και διεθνιστές που μας εκπροσωπούν στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ασχολούνται στις τηλεοπτικές οθόνες με την αθλήτρια σούργελο. Πηγή: Η Καθημερινή Δημοσιεύτηκε στις 28/07/2012