Αυτοί που κατέκλεψαν την Ελλάδα ή όταν δεν φταίνε πάντα οι Γερμανοί

Πολυμίλης Σήφης

 Η ελίτ της μαρμότας... 

Τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος, τις ξέρουμε και δυστυχώς τις πληρώνουμε ακόμα πανάκριβα. Ομως δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος παράγοντας για την κατάντια μας. Δίπλα του, παράλληλα και συνήθως σε αγαστή συνεργασία μαζί του, υπήρχε και υπάρχει ακόμα μία παρασιτική και κρατικοδίαιτη οικονομική τάξη που ασέλγησε πολλαπλώς επί του δημοσίου πλούτου. Μία οικονομική ελίτ που μεγαλούργησε ενθυλακώνοντας με περισσή ευκολία χρήματα των φορολογουμένων και πόρους, που θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες να έχουν αλλάξει το παραγωγικό τοπίο της χώρας. Μία ελίτ που δεν διακρίθηκε για τις καινοτόμες ιδέες της αλλά για τα πάρτι στη Μύκονο και την... τεχνογνωσία δημιουργίας οφσόρ σε φορολογικούς παραδείσους, που υπέθεταν ότι διασφάλιζαν τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος. Τουλάχιστον τώρα ορισμένοι ανακαλύπτουν, έστω και κατόπιν εορτής, πίσω από τα κάγκελα του Κορυδαλλού ότι υπάρχουν και κάποια όρια στην ασυδοσία τους...

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε να αποκτήσει ποτέ μία αστική τάξη που θεωρούσε καθήκον και υποχρέωσή της να ταυτίζει τα δικά της συμφέροντα με τα συμφέροντα της χώρας. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, μεγαλόσχημοι και μη, επιχειρηματίες είχαν ταυτίσει τη δραστηριότητά τους με την απομύζηση των κρατικών προμηθειών, πουλώντας ουκ ολίγες φορές φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Απέκτησαν τεράστιες περιουσίες αξιοποιώντας και επενδύοντας στις πολιτικές διασυνδέσεις τους. Μόνο που αντί να επενδύουν τα κέρδη τους στις επιχειρήσεις τους, φρόντιζαν να τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό.

Ο εύκολος και βολικός αντίλογος ορισμένων ήταν και είναι ότι η Ελλάδα και οι Ελληνες απεχθάνονται την επιχειρηματικότητα, θεωρούν λίγο - πολύ το κέρδος κλοπή, βάζουν συνεχώς γραφειοκρατικά εμπόδια, οπότε γιατί να ρισκάρουν επενδύοντας στη χώρα τους. Ξεχνούν βέβαια ότι εδώ, σε αυτή την ταλαίπωρη και προβληματική πατρίδα, κατάφεραν να αποκτήσουν όσα απέκτησαν. Οτι θα μπορούσαν και οι ίδιοι, αντί να χειραγωγούν και να χειραγωγούνται από τους πολιτικούς, να έχουν τουλάχιστον προσπαθήσει να διεκδικήσουν την αλλαγή αυτού του φαύλου καθεστώτος.
Προτίμησαν οι περισσότεροι όμως να βολευτούν στην ασφάλεια των οφσόρ και των θαλασσοδανείων...

Απόρροια αυτής της αντίληψης είναι ότι την ώρα που η χώρα και η οικονομία διψά ακόμα και για την ελάχιστη επένδυση, ουδείς εκ των μεγαλοσχημόνων διανοείται να επαναπατρίσει μέρος, έστω, από τα χρήματα που έχει αποθησαυρίσει για λόγους ασφαλείας στην Ελβετία ή αλλού. Κάποιοι επικαλούνται τον κίνδυνο πολιτικής αστάθειας, αλλά δεν κάνουν τίποτε για να τον μετριάσουν δημιουργώντας έστω μερικές θέσεις εργασίας και κάποιοι ονειρεύονται σενάρια επιστροφής στη δραχμούλα, για να αγοράσουν μισοτιμής ό,τι έχει απομείνει. Μια επιχειρηματική τάξη που «επενδύει» όμως στην καταστροφή της χώρας, είναι σίγουρο ότι δεν έχει μέλλον. Οπως κατέρρευσαν στο παρελθόν μέσα σε σύντομο διάστημα παραδοσιακά τζάκια, έτσι θα απαξιωθούν και όσα νεόκοπα στηρίζονται ακόμα στις αρπαχτές...