Ο συμπλεγματικός επαρχιωτισμός των "ευρωπαϊστών"

Πεφωτισμένων έργα... 

Οι πεφωτισμένοι "ευρωπαϊστές" που λύσσαξαν κάποτε με τον Ανδρέα και τη Δήμητρα, θα πούνε τίποτε αυτές τις μέρες για τον Ολάντ;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Μπα; Μια καθωσπρέπει χώρα, η πρεσβυτέρα του Διαφωτισμού, η Γαλλία της διανόησης και της προόδου, βυθίζεται και πάλι στο ίζημα του οξειδωτικού κουτσομπολιού και ασχολείται με την κρεβατοκάμαρα των πολιτικών της; Μα και βέβαια. Ποτέ δεν έπαυσε να το κάνει.

Οπως και η Ιταλία, η Αλβιών και άλλες χώρες της «προηγμένης Ευρώπης». Σκανδαλοθηρία, κίτρινα δημοσιεύματα, μπαράζ φτηνών εκπομπών και γελοίας φλυαρίας. Πόσο δίκιο έχουν οι ημέτεροι θιασώτες του αφασικού ευρωπαϊσμού, που διατείνονται σοβαρά ότι κάτι τέτοια «μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνουν»...
Παλιό σύμπτωμα ο συμπλεγματικός επαρχιωτισμός, ανανεώνεται συνεχώς αλλά διατηρεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Οτιδήποτε συμβαίνει στην Ευρώπη καθαγιάζεται, ακόμη και όταν εντοπίζεται στην επικράτεια των αρνητικών ή, πόσω μάλλον, όταν αφορά καθαρώς φασιστική νοοτροπία και πρακτική.
Αντιστοίχως, τα στοιχεία που συνθέτουν το δικό μας «είναι», την ημέτερη συμπεριφορά, γίνονται αντικείμενο κρημνιστικής κριτικής, περιφρόνησης, ειρωνείας και χλευασμού. Ακόμη και όταν πρόκεται για ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία υμνούνται μονίμως από τους ξένους.
Τα θετικά της Ευρώπης είναι πολλά. Γνωστά και εξηγήσιμα. Οπως και τα δικά μας κουσούρια. Μια απλή διερεύνηση της ιστορικής διαδρομής παρέχει τεκμηριωμένες απαντήσεις στα σχετικά ερωτήματα. Ομως εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η μονομέρεια των συγκεκριμένων κύκλων. Γαλλοτραφείς και το πλείστον -και γενικότερα ευρωθρεμμένοι-, συμπεριφέρονται λες και μισούν την χώρα τους. Απεχθάνονται την παράδοση, την μουσική και την λαϊκή τέχνη. Σιχαίνονται την αλεγρία, τα πανηγύρια, το ξέδωμα και την συγκίνηση. Σφυροκοπούν τα ιερά και τα όσια, όπως είναι η συνέχεια του ελληνισμού και η επίκληση του προγονικού κλέους. Ανάγουν σε εμβληματικά στοιχεία ενός κακορίζικου προσώπου τούς αστείους ισχυρισμούς μιας μειοψηφίας (π.χ. για περιούσιο λαό). Χαρακτηρίζουν εθνικιστικό σύμπτωμα, με πρωτοφανή ευκολία, οποιαδήποτε αμυντικής φύσεως προσπάθεια για την υπεράσπιση εθνικών θεμάτων, και, γενικά, δεν βρίσκουν ποτέ έναν καλό λόγο για τίποτε. Ολα τους φταίνε. Από τη λιακάδα μέχρι το ζεϊμπέκικο.
Η κριτική, οσονδήποτε αυστηρή και αν τυγχάνει, είναι γόνιμη. Εισφέρει. Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Ξεφεύγοντας από το όριο του υπεροπτικού διδακτισμού, η κριτική των συγκεκριμένων κύκλων προσλαμβάνει διαστάσεις επιθετικής δυσανεξίας και εξουθενωτικής χλεύης. Καμία επιστημονικού χαρακτήρα εξήγηση (π.χ. για ποιον λόγο υστερεί θεσμικά η Ελλάδα έναντι άλλων χωρών, πού οφείλεται η κακοδαιμονία του ρουσφετιού κτλ.), κανένα υπερασπιστικό επιχείρημα (π.χ. στο θέμα της Μακεδονίας), καμμία τρυφερή κουβέντα, τίποτε το καταπραϋντικό που θα μπορούσε παράλληλα με την σθεναρή, τεκμηριωμένη κριτική να πείσει.
Τίποτε από όλα αυτά. Τους διαβάζεις, τους ακούς, και νομίζεις ότι οι Ελληνες είναι τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, εθνικιστές, ρατσιστές, θρησκόληπτοι και ό,τι αρνητικό βάζει ο νους τού καθενός. Τώρα τελευταία δε, με αφορμή τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, αρκετοί εξ αυτών αποφαίνονται ότι υπήρχε έτοιμο το υπόστρωμα από τη δεκαετία του '30 και μετά, με τον Μεταξά, τους ταγματασφαλίτες, τους Χίτες κ.ά. Τι κι αν διαπρεπείς ιστορικοί, από τον Στάνλεϊ Πέιν μέχρι τον αείμνηστο Αγγελο Ελεφάντη, διατείνονται με επιχειρήματα ότι ουδέποτε -ούτε επί 4ης Αυγούστου- είχε ευδοκιμήσει ο φασισμός στην Ελλάδα; Αυτοί το βολικό βιολί τους.
Το αποκορύφωμα; Οταν στην Ευρώπη συμβαίνουν ανάλογα γεγονότα, όταν επισημαίνονται ίδια παθογενή, οι περισσότεροι εξ αυτών κάνουν την πάπια ή -το χειρότερο- τα δικαιολογούν! Οπως τον φασιστικό νόμο Γκεσό, που απαγορεύει αιρετικά βιβλία και ποινικοποιεί την άποψη... Οσο για τα τρέχοντα ερωτικά του Ολάντ και το... μέγα θέμα που πυρπολεί τη Γαλλία, δεν είναι βέβαιο ότι θα τους απασχολήσει. Αρκετοί εξ αυτών είχαν εξαντλήσει τα πυρομαχικά τους εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου και της ελληνικής κοινωνίας που -οποίον ολίσθημα!- όχι μόνο είχε αποδεχθεί την ερωμένη του πρωθυπουργού, αλλά τον επιβράβευσε με επανεκλογή...
Κάποια στιγμή θα καταστεί δυνατόν να συζητήσουμε σοβαρά και νηφάλια για την Ευρώπη. Το παρελθόν και το μέλλον της. Τα τιμαλφή και τα έλκη. Το σημερινό πρόσημο και την προοπτική. Και μαζί με τις εξαιρετικές στιγμές της, θα θυμηθούμε τους εμφύλιους πολέμους, τον εθνικισμό κα τον σωβινισμό της, την αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση φτωχών χωρών, τις ωμές παρεμβάσεις και τον αγοραίο κυνισμό της, τον σημερινό ζόφο και πού οφείλεται. Ετσι, για να 'χουμε καλό ρώτημα προς τα πού θέλουμε να πάμε...
Και, βέβαια, δεν θα λείψει από τη συζήτηση αυτή το κατάμαυρο στίγμα, το μέγα έγκλημα, το ανεξίτηλο όνειδος: στην Ευρώπη γεννήθηκε ο ναζισμός. Στην Ευρώπη συντελέστηκε το Ολοκαύτωμα. Για να ξέρουμε τι λέμε...

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014