Η εκτέλεση του καλλιτέχνη εν ψυχρώ. Ο Μιρό ήταν και αριστερός ήταν και Καταλανός...

Μετά τον Μιρό, ποιος έχει σειρά;

Από τον ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Το όνομά του θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με το «μουστουκούλουρου». Ο Πέντρου Πάσους Κουέλιου (coelho, εκ του αρχαιοελληνικού κόνικλος = κουνέλι) και η κυβέρνησή του βρήκαν επιτέλους τη λύση για το χρέος: εκποιούν, κυριολεκτικά «σκοτώνουν» στους λονδρέζικους «Κρίστις», 85 έργα του Ζοάν Μιρό που αναμένεται να επιφέρουν στα κρατικά ταμεία το αστρονομικό ποσό των 35 εκατ. δολαρίων, δηλαδή $411.765 ο καθένας.

Συνοψίζοντας την ιστορία, τους πίνακες είχε αγοράσει από έναν Γιαπωνέζο επιχειρηματία η αμαρτωλή τράπεζα ΒΝΡ, που δύο χρόνια μετά μπήκε υπό «εξυγίανση» και οι πίνακες έγιναν περιουσία του Ταμείου Παρακαταθηκών. Η τρόικα, στο μεταξύ, «εξυγίαινε» ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε. Το υγιές τμήμα της ΒΝΡ (σιγά μην υπήρχε τέτοιο...) πουλήθηκε σε τράπεζα της Ανγκόλα (!), ενώ η πορτογαλική κυβέρνηση κράτησε την «κακή» τράπεζα και έβγαλε τους πίνακες στο σφυρί, τάχα για να καλύψει τα δισεκατομμύρια του παθητικού.
Και η ισπανική κυβέρνηση; Πρέπει να είναι ενθουσιασμένη με τις εξελίξεις. Για τους φρανκιστές του Ραχόι, ο Μιρό εκφράζει ό,τι μισούν περισσότερο, αφού ήταν και αριστερός και Καταλανός. Ομως, ανυπομονούν να δουν τον ζωγράφο να απαξιώνεται και για έναν πιο σοβαρό λόγο: Αν πετύχει το κόλπο, θα ψάξουν τρόπο οι ίδιοι να ξεφορτωθούν κάποιον πιο μισητό, που δεν είναι άλλος από τον Πικάσο. Η «Γκερνίκα» είναι γι' αυτούς ο «σκελετός στην ντουλάπα» και θα ήθελαν πολύ να δουν τον πίνακα να αγοράζεται από κάποιον Ρώσο ή Κινέζο ολιγάρχη ή από το «Caesar's Palace» του Λας Βέγκας για να διακοσμεί μια αίθουσα για μπλακ τζακ.

Ολη η παραπάνω ιστορία είναι ενδεικτική για τη νεοφιλελεύθερη άποψη περί πολιτισμού. Ο πολιτισμός είναι τα καζίνα και τα θεματικά πάρκα, οι κάθε λογής Ντίσνεϊλαντ. Ενα άγαλμα π.χ. σαν τον Ποσειδώνα του Αρτεμισίου αφήνει μεγάλο παθητικό σε φύλαξη, συστήματα ασφαλείας, συντήρηση κ.λπ. Αντίθετα, ένας τσιμεντένιος θεός σαν κι αυτούς που επρόκειτο να τοποθετηθούν στην Ντίσνεϊλαντ του Λιτόχωρου, φέρνει μεγάλα κέρδη (στον ιδιώτη, αφού το κράτος καταργείται). Ο πολιτισμός, όπως και η Παιδεία, είναι από τα πρώτα που καταργούν τα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα, αφού αρνούνται απόλυτα ανθρώπινες αξίες που ήταν προφανείς ήδη από τη Γαλλική Επανάσταση· κάποιες και από την αρχαία Αθήνα. Οταν είναι υπό αμφισβήτηση ή και κατάργηση η Υγεία, οι συγκοινωνίες, η στέγη, η τροφή, η οικογένεια, υποτίθεται ότι ζει κάποιος και χωρίς πολιτισμό.
Ας γυρίσουμε ξανά στον Μιρό. Σε μια προσπάθεια να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν, γίνεται συλλογή υπογραφών στο παρακάτω ανεξάρτητο σάιτ: http://peticaopublica.com/pview.aspx ?pi=joanmiro
Καλύτερα να συνδεθεί όποιος ενδιαφέρεται μέσω facebook, για να αποφύγει τις πολλές οδηγίες στα... πουρτουγαλέζικα.
Και για το τέλος, μία απορία: Πουθενά σ' αυτήν την ιστορία δεν έχει φανεί η ΟΥΝΕΣΚΟ. Δεν είναι στην αρμοδιότητά της οι πίνακες;

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014