Θανάσης Τσεκούρας
Απορώ γιατί αιφνιδιάστηκαν τα κομματικά επιτελεία από τις πρώτες δημοσκοπήσεις για τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα. Μόλις πριν από μία εβδομάδα, σ' αυτήν εδώ τη στήλη, γράφαμε ότι οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη τους στις κομματικές υποψηφιότητες.
Προτείναμε επίσης στον Α. Σαμαρά και τον Α. Τσίπρα να τολμήσουν την υπέρβαση από τα κομματικά «φρούρια» και να υποστηρίξουν άξιους και ικανούς δημάρχους.
Οπως είναι ο Γ. Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη και ο Γ. Καμίνης στην Αθήνα. Τι θα έχαναν; Μπορεί να απογοήτευαν το στενό και στενόμυαλο κομματικό ακροατήριο, θα κέρδιζαν όμως ευρύτερα και πολύ πιο ενδιαφέροντα τμήματα της κοινωνίας.
Δυστυχώς οι κομματικοί μηχανισμοί ξανακέρδισαν τη μάχη. Και πλέον οι πολιτικοί αρχηγοί (οι οποίοι κατ' ιδίαν και κατανοούν και πιστεύουν στην ανάγκη των υπερβάσεων...) είναι αναγκασμένοι να σηκώσουν σημαίες που δεν πιστεύουν. Να δώσουν μάχες για «πουκάμισα αδειανά». Κρίμα...
Απορώ για την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης είναι νέος, good looking και συμπαθής. Μπορεί να αποδειχθεί στο μέλλον και άξιος και συγκροτημένος. Γιατί όμως να τον εμπιστευθούν οι πολίτες της Αθήνας, ποια είναι η πολιτική, κοινωνική και επαγγελματική «βιογραφία» του, σε ποιον ακριβώς τομέα δραστηριότητας (πέρα από τις κομματικές διαδικασίες) έδειξε το μέγεθός του;
Δυστυχώς όλα αυτά αγνοούνται. Φοβάμαι ότι ο Α. Τσίπρας έπεσε θύμα ενός «αριστερού lifestyle» που έγινε μόδα με πρωταγωνιστή τον ίδιο στις δημοτικές εκλογές του 2006. Ελα, όμως, που η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Αλλά ακόμη και αν επαναληφθεί θυμίζει φάρσα, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Κάρολο.
Τις ίδιες απορίες μού δημιουργεί και η επιλογή Σαμαρά. Τέσσερα χρόνια Μνημονίου και ο Αρης Σπηλιωτόπουλος μας τίμησε με την απουσία του. Γιατί οι πολίτες να μην υποπτεύονται ότι διεκδικώντας την Αθήνα απλώς επιχειρεί την επαναφορά του στην κεντρική πολιτική σκηνή; Μια επιλογή εύλογη για τον ίδιο, αλλά παγερά αδιάφορη για την κοινωνία. Ενα «πουκάμισο αδειανό» που λέγαμε...
Είναι χιλιοειπωμένο ότι η Ελλάδα πάσχει από μια κρίση-μπάμπουσκα. Η κρίση της χώρας είναι σε μεγάλο βαθμό απότοκο της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Κι αυτή, της κρίσης των κομμάτων. Τα οποία, ακόμη και σήμερα, συνεχίζουν να λειτουργούν ως μηχανισμοί αναπαραγωγής τού (κακού) εαυτού τους. Υπάρχει τέλος; Η απάντηση βρίσκεται στα χέρια της κοινωνίας των πολιτών.
Πηγή: Έθνος
Δημοσιεύτηκε στις 17/02/2014
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire