Κύπρος - Δεν θέλουν κράτος με υπόσταση και πολίτες με ατομικά δικαιώματα. Θέλουν κράτος μασκαραλίκι και υπηκόους σε αγέλες, υπηκόους σατράπηδες

Ο κύβος ερρίφθη, όπως και το 1958

Μάριος Ευρυβιάδης

ΟΠΩΣ και το 1958, ο κύβος για την Κύπρο ερρίφθη. Όχι όμως από τον Ν. Αναστασιάδη. Ερρίφθη από τον πραγματικό Καίσαρα της εποχής, τους Αμερικανούς. Αυτούς που τον έριξαν και τότε. Και τηρουμένων των αναλογιών οι λόγοι, πέραν από τον μισό αιώνα, δεν διαφέρουν. Είναι λόγοι στρατηγικοί. Όπως και το 1958 έτσι και το 2014 ο κύβος ερρίφθη για να διασφαλισθούν τα υπό αμερικανική ηγεμονία και καθοδήγηση συμφέροντα ενός δυτικόστροφου, πάντοτε, συνασπισμού συμφερόντων, ενώ καταστρατηγούνται και πάλι τα θεμελιακά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Και δυστυχώς όπως και το 1958 η κυβέρνηση της Αθήνας φαίνεται να είναι διατεθειμένη να λειτουργήσει και πάλι ως κομπάρσος, προσφέροντας νομικό και πολιτικό φύλλο συκής σ' ένα καινούργιο στρατηγικό αλυσόδεμα της Κύπρου και του εσαεί πολιτικού ευνουχισμού του λαού της.

Ήταν το 1958 που «έκλεισε» η πρώτη φάση του Κυπριακού. Με φιρμάνι από την Ουάσινγκτον. Με αποδέκτες τους τότε ΥΠΕΞ Ελλάδας-Τουρκίας Αβέρωφ και Ζορλού που μετείχαν στην ετήσια φθινοπωρινή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.  Για να αντιμετωπισθούν «αποτελεσματικά» οι δήθεν ορκισμένοι «κοινοί εχθροί» του υπό αμερικανική ηγεμονία δυτικού συνασπισμού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που βρισκόταν σε αναδίπλωση. Και για να διασφαλισθούν ο «ελεύθερος κόσμος» και μαζί και ο πολιτισμός. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο από αμερικανικά έγγραφα ότι στους αμερικανικούς στρατηγικούς ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς, η ευρύτερη Μέση Ανατολή, που άρχιζε από τη Μεσόγειο και κατέληγε στον Περσικό Κόλπο, εθεωρείτο στρατηγικά ισότιμη με το κεντρικό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης. Διότι κατά το σκεπτικό, ένας μη δυτικός έλεγχος της ενεργειακά κρίσιμης περιοχής θα ανέτρεπε τα δυτικά ερείσματα σε στρατηγικό και ιδεολογικό επίπεδο και θα έδιδε το πάνω χέρι στους εχθρούς της ελευθερίας και συναφών οικουμενικών αξιών που η Δύση μονοπωλούσε και, μεγαλοψύχως, αγωνιζόταν να διασφαλίσει και να τις κάνει κοινό κτήμα όλων μας. H ιδεοληπτική αλλά και εξόχως στρατηγικά εργαλειακή αυτή αντίληψη μετέτρεψε τους Αμερικανούς σε συμμάχους των Βρετανών και Γάλλων ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών στη Μέση Ανατολή, αλλά και εχθρούς κάθε εθνικο-απελευθερωτικού κινήματος. Αυτή η στρατηγική μυωπία έστρεψε τον αντιαποικιακό αραβικό εθνικισμό, που προσωποποιούσε ο Νάσερ της Αιγύπτου, από φίλο και δυνητικό σύμμαχο των ΗΠΑ σε δεδηλωμένο εχθρό. Η θεαματική αποτυχία της δυτικής στρατηγικής καταγράφτηκε με το αιματηρό αντιδυτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1958 και την ανατροπή του βασιλικού και φιλο-δυτικού καθεστώτος της Βαγδάτης. Μαζί κατέρρευσε και το Σύμφωνο της Βαγδάτης (1955-1958), το αμερικανο-βρετανικό κατασκεύασμα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και του οποίου η Τουρκία υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ο πιο σημαντικός οπλίτης. Η κατάρρευση του Συμφώνου, που οδήγησε σε συμμαχία Αιγύπτου-Ιράκ, ερμηνεύθηκε ως η απαρχή της «απώλειας» της Μέσης Ανατολής, με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Ντάλας να χαρακτηρίζει τη Βαγδάτη του 1958 «ως το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη». Επιβάλλεται εδώ να υπομιμνησθεί μια σειρά από άλλα γεγονότα στην περιοχή αλλά και στον κόσμο τα οποία, συνδυαστικά, οδήγησαν τους Αμερικανούς να διατάξουν το κλείσιμο όλων των μετώπων, με κυρίαρχο ένα από αυτά, το Κυπριακό, το οποίο απειλούσε τη συνοχή της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ώστε να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά οι περιφερειακές και παγκόσμιες προκλήσεις κατά του «ελεύθερου κόσμου». Στην Ευρώπη είχε ξεσπάσει το 1958 ακόμη μια κρίση ως προς το μελλοντικό καθεστώς του Βερολίνου. Στη μακρινή Ασία είχαμε εχθροπραξίες στα Στενά της Φορμόζας με τον Αμερικανό πρόεδρο Αϊζενχάουερ να απειλεί το Πεκίνο ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Φιλοξενούμενος του Μάο ήταν, το 1958, ο Σοβιετικός ηγέτης Χρούτσιωφ.

Στην περιοχή μας είχαμε τη δημιουργία το 1958 της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας με την ένωση Αιγύπτου και Συρίας, ενώ το ίδιο έτος ο Νάσερ θα επισκεφθεί τη Μόσχα. Η έντονη ρευστότητα του 1958 θα οδηγήσει τους Αμερικανούς, με επίκληση του Δόγματος Αϊζενχάουερ του 1957 για τη στήριξη «δημοκρατικών καθεστώτων» στην περιοχή, να αποβιβάσουν πεζοναύτες στον Λίβανο, ενώ ταυτόχρονα η πολεμοχαρής Τουρκία του Μεντερές, με υπόγεια αγγλο-αμερικανική στήριξη, απειλούσε ευθέως Συρία και Ιράκ με εισβολή. Το 1958 και πάλι, οι πρωθυπουργοί Τουρκίας και Ισραήλ θα συνομολογήσουν με πάσα μυστικότητα στην Άγκυρα, Σύμφωνο Στρατιωτικής Συμμαχίας κατά του νασερικού μετώπου. Και καθόλου τυχαία ο Μεντερές θα εμφανισθεί ως «Man of the Year» για το 1958, στο εξώφυλλο του αμερικανικού Time Magazine. Tέλος, για να έλθουμε και στην Ελλάδα, στις εκλογές του 1958 το μέτωπο της αριστεράς (ΕΔΑ), στηρίχθηκε από το 25% του εκλογικού σώματος, μια εξέλιξη που δημιούργησε μείζονα ταραχή στο ελληνικό κατεστημένο, στο Παλάτι αλλά και στους Αμερικανούς.

Όπως μας πληροφορεί ο αείμνηστος Stephen G. Xydis στα έργα του Cyprus: Conflict and Reconciliation (1967) και Cyprus: Reluctant Republic (1973) είναι από τη Νέα Υόρκη το 1958 που τα πράγματα οδηγήθηκαν πρώτα στη Ζυρίχη και μετά στο Λονδίνο. Με τους Αβέρωφ και Ζορλού, υπό την «υψηλή εποπτεία» του Αμερικανού αντιπροσώπου στον ΟΗΕ να συμφωνούν ότι «μεγαλύτεροι κίνδυνοι» απειλούσαν τις χώρες τους και ότι έπρεπε η αναμεταξύ τους αντιπαράθεση στην Κύπρο να τερματισθεί. Έτσι άρχισε η τότε αντίστροφη μέτρηση. Όχι για ό,τι συνέβαινε μέσα στην Κύπρο, αλλά έξω από αυτή. Στο Βερολίνο, στη μακρινή Φορμόζα, αλλά κυρίως στο όχι τόσο μακρινό Ιράκ της Μέσης Ανατολής. Και επειδή από τα μέσα του 1950 η Βρετανία είχε ήδη δώσει βέτο στον μεσανατολικό της οπλίτη, την Τουρκία, του Συμφώνου της Βαγδάτης για την Κύπρο, το οποίο βέτο για τους ίδιους λόγους οι Αμερικάνοι διηύρυναν ως βέτο της Τουρκίας για τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, η Άγκυρα απεκόμισε το 1960 τα γνωστά λεόντεια οφέλη και τις γνωστές δουλειές πάνω στην Κύπρο.

Στρατηγικός όμηρος
Προτού κλείσω με το 2014 ας μου επιτραπεί μια σημαντική παρένθεση για το 2004, που αποδεικνύει ότι όσο αλλάζουν τα πράγματα στο Κυπριακό τόσο παραμένουν τα ίδια. Έχουμε την παραδοχή του Αμερικανού αξιωματούχου Ντάνιελ Φριντ, που έγινε ενώπιον επώνυμων ομογενών και δημοσιογράφων σε μεγάλο ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον (12 Ιουνίου 2003) ότι το Σχέδιο Ανάν προσέφερε την Κύπρο ως στρατηγικό όμηρο της Άγκυρας (και μαζί και αρκετά δις δολάρια), με αντάλλαγμα η Άγκυρα να επιτρέψει στην Αμερική να ανοίξει και δεύτερο μέτωπο μέσω Τουρκίας στην προγραμματιζόμενη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ του 2003. Και έχουμε και την εξίσου κυνική εντολή που η Ουάσιγκτον έδωσε στην αμερικανική αντιπροσωπεία στο Μπούργκενστοκ της Ελβετίας το 2004 η οποία ήταν επί λέξει «shoot the south»!


«Shoot the Republic» παραμένει η στρατηγική
H αμερικανική δραματική παρέμβαση του 2014 στην Κύπρο έχει τη στρατηγική της λογική στο ιστορικό που κατέγραψα παραπάνω. Σίγουρα ο μπαμπούλας του κομμουνισμού δεν υφίσταται. Υπάρχει όμως η ρωσική αρκούδα, που είναι στη φύση της να απειλεί και να εκβιάζει, π.χ. σήμερα κυρίως αλλά όχι μόνο ( βλ. Ουκρανία) σε ζητήματα «ενεργειακής ασφάλειας» (αυτός και αν είναι μπαμπούλας για μια χώρα που έχει μονοδιάστατη οικονομία με απόλυτη εξάρτηση από εξαγωγές ενέργειας). Yπάρχει βέβαια και η τρομοκρατία του ριζοσπαστικού Ισλάμ που (άκουσον- άκουσον) μόνο το «ήπιο Ισλάμ» της νατοϊκής και εκδυτικισμένης Τουρκίας μπορεί να θεραπεύσει. Αλλά για να ολοκληρώσει η Τουρκία τη μεγάλη (Buyuk) αποστολή της πρέπει να εξασφαλισθεί πολιτικά με ένταξη στην ΕΕ, αλλά και οικονομικά ως ενεργειακός κόμβος, μια κίνηση που, κατά τη στρατηγική αυτή λογική, θα διασφαλίζει ταυτόχρονα και την «ενεργειακή ασφάλεια» της Ευρώπης από τη μοχθηρή αρκούδα του Βορρά. Όμως εδώ το εμπόδιο εμφανίζεται να είναι το κυπριακό κράτος. Και στα δύο ζητήματα. Αυτό της ΕΕ και στον «έλεγχο» των ενεργειακών κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου. «Shoot the Republic», λοιπόν, παραμένει η στρατηγική τους. Αλλά τούτη τη φορά, «πυροβολήστε για να σκοτώσετε».
Κάθε θεραπεία προκύπτει από μια σωστή διάγνωση. Δεν θέλουν να υπάρχει στην Κύπρο συγκροτημένο κράτος, χωρίς ξένους μπάστακες, που να λειτουργεί ως θεσμός ασφάλειας ελεύθερων πολιτών και του οποίου ο ρόλος, ως κρατικός δρων, να περιορίζεται μόνο από το διεθνές δίκαιο, τους διεθνείς θεσμούς και από αμοιβαιότητα στις διακρατικές σχέσεις και συναλλαγές. Δεν θέλουν κράτος με υπόσταση και πολίτες με ατομικά δικαιώματα. Θέλουν κράτος μασκαραλίκι και υπηκόους σε αγέλες, υπηκόους σατράπηδες. Ο κύβος ερρίφθη. Αλλά υπάρχουν ακόμη πολίτες και όχι σατράπηδες στην Κύπρο. Aux armes citoyens. 

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος

Δημοσιεύτηκε στις 17/02/2014