Τουρκική επικυριαρχία το ζητούμενο στην Κύπρο για την Άγκυρα

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Πού είναι η σωστή κατεύθυνση, είπατε;

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΜΟΛΙΣ ΠΡΟΧΤΕΣ, στην κυριακάτικη έκδοση, επισημαίναμε την περίεργη προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών και του ίδιου του Προέδρου, να πείσουν τους Ελληνοκύπριους ότι για πρώτη φορά η τουρκική πλευρά έχει αποδεχθεί ότι αναζητείται λύση στη βάση «μίας κυριαρχίας, μίας ιθαγένειας, μίας διεθνούς προσωπικότητας». Το επαναλαμβάνουν συχνά, αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πουθενά, σε καμιά συμφωνία και σε καμιά, έστω, δήλωση Τούρκου ή Τουρκοκύπριου. Είναι άξιον απορίας γιατί επιμένουν σε αυτό λες και δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μια ακόμα ψευδαίσθηση που δεν οδηγεί πουθενά.
Είναι ασφαλώς μια πολύ σημαντική «λεπτομέρεια», γιατί η επιμονή στη μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια εξασφαλίζει την ενότητα του κράτους και του λαού, καθώς και την ισχυρή κεντρική κρατική υπόσταση της (αναζητούμενης) ομοσπονδίας, στοιχεία που υποτίθεται αποτελούσαν πάντα «κόκκινες γραμμές» για την πλευρά μας. Όμως στη συμφωνία της 23ης Μαΐου 2008, που αποτέλεσε τη βάση για να ξεκινήσουν οι συνομιλίες, ο Πρόεδρος Χριστόφιας θυσίασε τις κόκκινες γραμμές στο βωμό του καλού κλίματος και υπέγραψε συμφωνία με τον Ταλάτ, με βάση την οποία αναζητούμε συνεταιρισμό, που «θα έχει μία ομόσπονδη κυβέρνηση με μία διεθνή προσωπικότητα, καθώς και μια τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία και μία ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία, ίσου καθεστώτος». Αυτή τη συμφωνία αξιοποιούσε ο Ταλάτ και στη συνέχεια ο Έρογλου για να καταθέτουν διχοτομικές προτάσεις με… δύο υπαρκτές πολιτείες με «μία διεθνή προσωπικότητα» και ουδέν άλλο κοινό.
Τώρα ιδού και η τραγική κατάληξη, σε ανταπόκριση του Παύλου Ξανθούλη από τις Βρυξέλλες: Η Άγκυρα έστειλε επιστολή και ενημερώνει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας κωλυσιεργεί διότι δεν θέλει λύση και ότι η Άγκυρα συμφωνεί, όπως λέει, στην «εγκαθίδρυση μίας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα». Και εξηγεί: «Ο νέος συνεταιρισμός θα έχει μία ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με μία διεθνή προσωπικότητα, ως επίσης και ένα τουρκοκυπριακό και ένα ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο, τα οποία θα είναι ισότιμου καθεστώτος, όπως συμφωνήθηκε στην κοινή δήλωση των δύο ηγετών στις 23 Μαΐου 2008». Δηλαδή, το μόνο που ισχύει είναι η «μία διεθνής προσωπικότητα» και ο νέος συνεταιρισμός. Πού είναι η μία κυριαρχία και η μία ιθαγένεια; Πού είναι η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι η παρθενογένεση ενός νέου συνεταιριστικού κράτους;
Το πρόβλημα λοιπόν, είναι ότι ακόμα και αν καταλήξουν σε αδιέξοδο οι συνομιλίες, θα αφήσουν πίσω τους όσα αφήνει στο δρόμο του ο Πρόεδρος Χριστόφιας, με πρώτα αυτά που συμφώνησε στις 23 Μαΐου και για τα οποία πανηγυρίζουν κι ο ίδιος και οι άνθρωποί του μέχρι σήμερα, ενθουσιασμένοι για την επιτυχία τους. Δηλαδή, νέος συνεταιρισμός, δύο συνιστώσες πολιτείες, μία διεθνής προσωπικότητα, αλλά όχι μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια.
Κι επειδή σήμερα κάποιοι μας τα λένε αλλιώς, πρέπει να σημειώσουμε, για ιστορικούς λόγους, ότι μετά από εκείνη τη συμφωνία, έκαναν ανακοινώσεις για να τη χαιρετίσουν, κατά σειρά: πρώτο το ΑΚΕΛ, δεύτερο το Φόρεϊν Όφις και τρίτος ο ΔΗΣΥ. Ο ΔΗΣΥέλεγε «η σημερινή συνάντηση Χριστόφια-Ταλάτ αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση». Και επί τρία χρόνια ψάχνουμε όλοι να βρούμε τη σωστή κατεύθυνση… aristosm@phileleftheros.com