Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε ως επαναστάτης για ν’ απελευθερώσει τη χώρα του και να συνενώσει τις φυλές της Λιβύης, που είχε την ευχέρεια με τον πλούτο της χώρας να δημιουργήσει έναν παράδεισο δημοκρατικής ευνομίας, αιχμαλωτίστηκε στη μωροφιλοδοξία της αρχομανίας

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Προς Μωροφιλόδοξους

Του Γ. Σέρτη

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ–από προχτές– είναι:
—Θα λήξει η αιματοχυσία του εμφυλίου στη Λιβύη, με την εξόντωση του Καντάφι;
Τεσσάρων δεκαετιών απολυταρχίας του Καντάφι έληξαν με το άδοξο και ταπεινωτικό τέλος του. Με τις σκηνές του διασυρμού του να κάνουν τον γύρο του Κόσμου.
Είχε την ευκαρία και την ευχέρεια μιας αξιοπρεπούς εξόδου και μιας εθελοντικής παραίτησης, όταν οι πρώτες διαδηλώσεις έστειλαν ευκρινές το μήνυμα:
—Ώς εδώ!
Κατ’ αλλού κινήθηκε:
—Θα εξοντώσω όλα τα ποντίκια που με πολεμούν, και θα κατανικήσω το ΝΑΤΟ.
Τραγική ειρωνεία: Κρυβόταν για μήνες σαν ποντικός, και παρέσυρε στον θάνατο εκατοντάδες συμπατριώτες του.
Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε ως επαναστάτης για ν’ απελευθερώσει τη χώρα του και να συνενώσει τις φυλές της Λιβύης, που είχε την ευχέρεια με τον πλούτο της χώρας να δημιουργήσει έναν παράδεισο δημοκρατικής ευνομίας, αιχμαλωτίστηκε στη μωροφιλοδοξία της αρχομανίας.
Με αλλοπρόσαλλη πολιτική, πότε υπηρετώντας τη Δύση κατά της Ανατολής, πότε συγκρουόμενος και με τη Δύση και την Ανατολή, εξαγόρασε συνειδήσεις και διέφθειρε κινήματα, προκάλεσε συγκρούσεις και επιβλήθηκε με ιδιωτικό και οικογενειακό στρατό, κατέπνιξε αντιδράσεις και συντήρησε στρατιές αυλοκολάκων.
Όπως κάθε αυταρχικός δικτάτορας, έτσι και ο Καντάφι σύγχυζε την απέχθεια με την ανοχή, τον φόβο με την αποδοχή.
Οι πλουτίσαντες από την εκκεντρικότητα του Καντάφι προσποιούνταν –για μήνες– ότι δεν ήξεραν για το –επερχόμενο– τέλος του, οι καραδοκούντες για εκμετάλλευση του λιβυκού πλούτου συναγλείφονταν με βουλιμία.
Το τέλος του Καντάφι ίδιο με όλων των όμοιωνΑριδαίων τυράννων: Να σύρονται διαπομπευόμενοι επί ασπαλάθων, που γι’ άλλους προόριζαν στην παντοδυναμία τους.