Ελλάδα - Οι λίστες και οι ισορροπίες μεταξύ των εταίρων

Οι μέθοδοι των τριών για τις καρέκλες του Δημοσίου

 

Του Δημήτρη Μητροπουλου

Ολα του γάμου δύσκολα και της συγκυβέρνησης πιο δύσκολα ακόμη. Οχι γιατί ξεκινάει με κρίση - το αντίθετο μάλλον: μεταξύ Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη επικρατεί εγκάρδια συνεννόηση - αλλά γιατί είναι η χώρα που βρίσκεται σε κρίση.

Δύο εβδομάδες κλείνουν αύριο από την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι αιχμάλωτος στην Κηφισιά, αλλά το δεκαπενθήμερο επιτρέπει τη διαπίστωση ότι λειτουργούν τρεις κανόνες στην επιλογή προσώπων.

Κανόνας πρώτος: ο σκληρός πυρήνας συνεργατών του Σαμαρά αλλά κι ένα μεγάλο κομμάτι της ΝΔ αντιλαμβάνονται την κατάκτηση της εξουσίας με τους όρους 2004. Δηλαδή, με λογική «ο νικητής τα παίρνει όλα». Πιέζουν λοιπόν να πάνε οι καρέκλες σε ημετέρους.

Κανόνας δεύτερος: οι εταίροι της ΝΔ στην εξουσία εμφανίζουν αμφιθυμίες σε σχέση με τη συμμετοχή τους. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν θέλει πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο κυβερνητικό σχήμα. Ηθελε όμως τα πρόσωπα που προώθησε σε υπουργικές θέσεις να είναι της εμπιστοσύνης του. Είναι οι περιπτώσεις των κ.κ.Τσαφτσάρη, Λιβιεράτου, Κούρκουλα και Σία. Ο Φώτης Κουβέλης θέλει να βάλει βέτο σε πρόσωπα που δεν εκφράζουν τη ΔΗΜΑΡ, ενώ δεν είχε αναστολές να μπουν στελέχη που πρόσκεινται σε αυτήν - οι κ.κ. Μανιτάκης και Ρουπακιώτης - σε μεγάλα υπουργεία.

Κανόνας τρίτος: ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει επιδείξει ρεαλισμό σε σχέση με κρίσιμες θέσεις. Φάνηκε στην καρέκλα του υπουργού Οικονομικών. Επελέγη πρόσωπο εκτός ΝΔ, ο Βασίλης Ράπανος, κι όταν το πράγμα σκάλωσε, υπερίσχυσε το ίδιο προφίλ και καταλήξαμε στον Γιάννη Στουρνάρα. Δηλαδή, μέτρησε η επάρκεια, όχι με πολιτικούς αλλά με τεχνοκρατικούς όρους. Είναι κάτι κρίσιμο στα μάτια των ξένων.

Τι μας λένε αυτά για τις θέσεις - κλειδιά στον εκτελεστικό τομέα και τις ΔΕΚΟ; Πολλά.

Παραδείγματος χάριν, στην Εθνική Τράπεζα είχαμε ταχεία επιλογή του Αλέκου Τουρκολιά. Λογικό: κάθε πρωθυπουργός θέλει πρόσωπο της εμπιστοσύνης του στη θέση αυτή. Ο Τουρκολιάς πλαισιώθηκε όμως εξίσου γρήγορα από τον Γιώργο Ζανιά. Ο τελευταίος - στέλεχος της Νίκης από το 2009 και υπηρεσιακός υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Πικραμμένου - ανταποκρίνεται στον κανόνα της τεχνοκρατικής επάρκειας. Δεν έχει όμως καμία σχέση με το βαθύ κράτος της ΝΔ ή με τους σαμαρικούς.

Πιεστική είναι και η ανάγκη για άμεση απόδοση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τουρκολιάς προέρχεται από την εσωτερική ιεραρχία της Εθνικής Τράπεζας. Η χώρα - και, κυρίως, η οικονομία - δεν μπορεί να περιμένει να ενημερωθούν, να εγκλιματιστούν και, τελικά, να πάρουν μπροστά πρόσωπα νεοφερμένα σε κρίσιμα πόστα. Προτιμότερα, λοιπόν, στη φάση αυτή, που δεν αντέχει στραβά ξεκινήματα και εκπλήξεις, τα λεγόμενα «ασφαλή χέρια».

Ο συνδυασμός των τριών κανόνων μάς δίνει πιθανά αποτελέσματα στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και στον ΟΠΑΠ. Στη ΔΕΗ και στο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων. Κορυφαίος κυβερνητικός παραδέχεται ότι «λίστα ονομάτων έχουν στη Συγγρού και στο Μαξίμου, όπως έχουν λίστα κι ο Κουβέλης με τον Βενιζέλο _ όπως έχουν και στο μυαλό τους πρόσωπα που δεν θέλουν να δουν σε συγκεκριμένες καρέκλες». Δεν είναι τυχαίο, πάντως, ότι στη χθεσινή σύσκεψη Σαμαρά, αρχηγών και άλλων στην Κηφισιά υπήρξε ονοματολογία.

Ασφαλώς, η βαρύνουσα γνώμη κι ο τελευταίος λόγος ανήκουν στον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Ο Σαμαράς, παρά την ταλαιπωρία στο δεξί μάτι, βλέπει ότι χρειάζονται σχήματα που να έχουν αποδοχή ευρύτερη της ΝΔ αλλά που να διαθέτουν μαζί και το τεκμήριο της τεχνοκρατικής επάρκειας. Ολα αυτά ενώ ο πολιτικός χρόνος είναι αμείλικτος.


Πηγή: www.tanea.gr
Δημοσιεύτηκε στις 03/07/2012