Κρίση χωρίς τέλος

Η τραγωδία του ευρώ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ |

  

Είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλη επιτυχία και απαραίτητη ανάσα για την ελληνική οικονομία η επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. που μας χορήγησε η Ένωση μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Από μόνη της όμως δεν αλλάζει τίποτα ούτε για την Ελλάδα ούτε κατά τα φαινόμενα και για την Ευρώπη.
Για την Ελλάδα είναι προφανές ότι επιτρέπει πιο γρήγορα -και πιο ρεαλιστικά- την έξοδο μας στις διεθνείς αγορές για νέο δανεισμό. Θα μπορέσουμε δηλαδή πιο γρήγορα να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας χωρίς να πρέπει να μας δίνουν χρήματα οι εταίροι μας. Ο στόχος ωστόσο παραμένει ο ίδιος. Να περάσουμε σε «πρωτογενές πλεόνασμα», να έχουμε έλλειμμα δηλαδή μικρότερο από τους τόκους που πληρώνουμε, ώστε σιγά σιγά να αρχίσουμε να μειώνουμε το χρέος μας. Η οικονομική πολιτική με άλλα λόγια θα παραμείνει η ίδια.
Όσο για την Ευρώπη, η υποδοχή του πακέτου διάσωσης της Ιρλανδίας έδειξε ότι η καχυποψία των αγορών παραμένει. Γιατί πλέον δεν αμφισβητείται απλώς το αν θα μπορούν να χρηματοδοτηθούν οι χώρες της περιφέρειας αλλά το αν θα επιτύχουν την οικονομική ανάπτυξη που είναι απαραίτητη για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Αν πράγματι αυτό ισχύει και αν πράγματι οι αγορές ανησυχούν για το αν τελικά μπορούν να συνυπάρξουν μέσα στο ίδιο νόμισμα η Γερμανία με την Ελλάδα ή την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τότε απλώς έχουμε δει την δεύτερη πράξη του έργου.
Θα δούμε ασφαλώς πολλές ακόμα. Το κύριο που μας απασχολεί ωστόσο είναι η αναπόφευκτη κάθαρση. Θα έχει τον χαρακτήρα της διάλυσης της ευρωζώνης ή αντιθέτως της ενίσχυσης των κοινών οικονομικών δομών; Το δεύτερο ακούγεται ουτοπικό αλλά και το πρώτο μας φαίνεται αδιανόητο!

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΒΗΜΑ