Εκτροχιάζεται το Κυπριακό

ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Στο δρόμο που χάραξαν Πάσκο και Ντάουνερ

Του Κώστα Βενιζέλου

ΣΤΗΝπολιτική, κείμενα, αποφάσεις, δηλώσεις μπορούν να τύχουν πολλαπλών αναγνώσεων και ερμηνειών. Ανεξάρτητα, όμως, των διαφορετικών προσεγγίσεων, υπάρχει πάντα και η πραγματικότητα, που καθορίζεται από όλα τα στοιχεία που συνθέτουν γεγονότα και εξελίξεις. Στην Κύπρο, τα σύνδρομα καταδίωξης και ο αυτοεγκλωβισμός στη σημειολογία, κυριαρχούν και κυνηγούν ενίοτε τα βήματα στο Κυπριακό. Γι αυτό και παραμένουν οι διαχειριστές κολλημένοι σε ορολογίες και μπαλκονάτες διακηρύξεις, για τις οποίες κατά βάθος γνωρίζουν πως δεν μπορούν να εφαρμοσθούν ή εάν εφαρμοσθούν θα οδηγήσουν σε περιπέτειες. Το «δεχθήκαμε τότε, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω», είναι πολιτική επιλογή. Όμως, είναι αδιέξοδη και εν πολλοίς ατελέσφορη, όταν είναι γνωστή εκ προοιμίου η κατάληξη.
Η συνάντηση της Γενεύης, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως ένας σταθμός, καθορισμένος από τον περασμένο Νοέμβριο. Το πλαίσιο καθορίσθηκε από τότε και προκύπτει τόσο από τη δήλωση του Γ.Γ. μετά την τριμερή στη Νέα Υόρκη, όσο και από την έκθεση που υπέβαλε αμέσως μετά προς το Συμβούλιο Ασφαλείας. Η συνάντηση της περασμένης Τετάρτης στη Γενεύη, επιβεβαίωσε πως υπάρχει ένας σχεδιασμός, ο οποίος προχωρεί, ανεξαρτήτως των δυσκολιών και των προβλημάτων που υπάρχουν επί του εδάφους και στη διαπραγματευτική διαδικασία. Συνεπώς, οι ανάσες που προσφέρονται, είναι στα πλαίσια των ευρύτερων σχεδιασμών, που έχουν ως στόχο να οδηγήσουν τη διαδικασία σε ένα νέο Μπούργκερνστοκ. Σε μια διεθνή διάσκεψη, στην οποία φαίνεται να συμφωνούν επί της αρχής όλοι οι εμπλεκόμενοι. Μπορεί να παραμένουν διαφορές για το χρόνο πραγματοποίησης της, τις προϋποθέσεις και τη σύνθεση, όμως, όσο μεγάλες και ουσιαστικές να είναι, στο διεθνές πεδίο, παρακάμπτονται ενίοτε οι… λεπτομέρειες.
Εάν και εφόσον, αυτές -οι λεπτομέρειες- ενοχλούν τους σχεδιασμούς τους. Ως εκ τούτου, ο οδικός χάρτης, σε ό,τι αφορά στη μεγάλη εικόνα είναι δεδομένος και στη βάση αυτή καθορίσθηκαν τα επόμενα βήματα. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση. Το ζητούμενο δεν είναι να αποφευχθούν ευθύνες για το αδιέξοδο ή να το φορτωθεί η άλλη πλευρά. Ούτε ασφαλώς να κερδίσουμε χρόνο μέχρι νεωτέρας, καθώς στην πολιτική το «στύλλον- στύλλον άνεση», δεν οδηγεί πουθενά αλλού, παρά σε όλα εκείνα που θέλουμε στο τέλος να αποφύγουμε. Για να υπάρξει διέξοδος και προοπτική, επιβάλλεται απεγκλωβισμός.
Τούτο δεν συνιστά θεωρητική άσκηση πολιτικής, όπως χωρίς περιεχόμενο εξαγγέλλεται από πολιτικούς. Πρέπει να αφορά ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό, ο οποίος να περιέχει βήματα και πρωτοβουλίες, ανατροπές. Ποτέ η αδυναμία, η αμυντική πολιτική, δεν προσφέρει λύσεις. Όταν δε η αδυναμία αναδεικνύεται σε παντιέρα, τότε οφείλουμε να ανησυχούμε.